Χθες ήταν η 20ή επέτειος από τη σφαγή στην Τιενανμέν και οι προοπτικές για δημοκρατική αλλαγή για το ένα πέμπτο της ανθρωπότητας φαίνονται σκοτεινές.Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το δημοκρατικό πνεύμα που επέδειξαν οι φοιτητές που διαδήλωσαν και έχασαν τη ζωή τους στην πλατεία του Πεκίνου είναι νεκρό.
Είναι ίσως πιο αδύναμο, όμως μεταλλάσσεται σε άλλες, πιο ισχυρές μορφές.
Από το 1989, χρονιά που οι φοιτητές απαίτησαν μεγαλύτερη διαφάνεια στη διακυβέρνηση και ελευθερία του Τύπου, η χώρα φαίνεται να πηγαίνει προς τα πίσω. Οι πολιτικές συζητήσεις που πραγματοποιούνταν καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 πλέον φαντάζουν απίθανες.
Ο κόσμος... φοβάται να μιλήσει για τα γεγονότα της 4ης Ιουνίου, ή δεν γνωρίζει τίποτα γι' αυτά χάρη στην εκλεπτυσμένη διαδικτυακή προπαγάνδα του Πεκίνου, του ελέγχου της πληροφόρησης και της καταστολής.
Από την εποχή που τα τανκς εισέβαλαν στην Πλατεία Τιενανμέν, οι ηγέτες της Κίνας ισορροπούσαν σε τεντωμένο σκοινί, υποσχόμενοι οικονομική ανάπτυξη ως αντάλλαγμα για την πολιτική υπακοή. Αυτή η συμφωνία λειτούργησε σε μια εποχή όπου στόχος ήταν το εύκολο χρήμα και ο πλούτος.
Μέσα στους κόλπους όμως της ηγεσίας, οι ζωντανές αντιπαραθέσεις που σηματοδοτούσαν την ύπαρξη πολιτικού διαλόγου τη δεκαετία του '80 έχουν εξαφανιστεί. Οι μεταρρυθμιστές σήμερα αντί να ζητούν δημοκρατία σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης ζωής, ζητούν την ανεξαρτησία του δικαστικού σώματος και λιγότερη διαφθορά στο πολιτικό πεδίο.
Η πιο θαρραλέα έκκληση για μεταρρυθμίσεις έγινε τον περασμένο Δεκέμβριο από ακαδημαϊκούς και αντιφρονούντες που μέσω ενός μανιφέστου ζητούσαν ελεύθερες εκλογές και ένα ομοσπονδιακό σύστημα που θα επιτρέπει στην Ταϊβάν και το Θιβέτ να διαχειρίζονται τις δικές τους υποθέσεις.
Οι πιο δυνατές πάντως φωνές που ζητούν πολιτική αλλαγή, προέρχονται από τους κοινωνικά αποκλεισμένους. Οι κοινωνικές αυτές ομάδες έχουν μεγαλύτερη δυσκολία να οργανωθούν και να κερδίσουν την προσοχή των μέσων.
Όμως το γεγονός ότι αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι οι Κινέζοι πολίτες έχουν δικαιώματα, είναι μάλλον μια πιο δυνατή φωνή, από εκείνη των μελών των κοινωνικών ελίτ που ζητούν αλλαγή.
Οι τωρινοί ηγέτες της Κίνας είναι πραγματιστές , που θέλουν να παραμείνουν στην εξουσία και αναζητούν λόγους για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη μόνο ενός κόμματος στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Η φωνή των δημοκρατών της Κίνας είναι πιο εξασθενημένη από ό,τι πριν από 20 χρόνια. Όμως αυτή η επέτειος δίνει μια ευκαιρία στα ελεύθερα έθνη να υπερασπιστούν εκείνους που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους -"Ν"-.
--------------------------------------------------------------------------------
Από το 1989, χρονιά που οι φοιτητές απαίτησαν μεγαλύτερη διαφάνεια στη διακυβέρνηση και ελευθερία του Τύπου, η χώρα φαίνεται να πηγαίνει προς τα πίσω. Οι πολιτικές συζητήσεις που πραγματοποιούνταν καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 πλέον φαντάζουν απίθανες.
Ο κόσμος... φοβάται να μιλήσει για τα γεγονότα της 4ης Ιουνίου, ή δεν γνωρίζει τίποτα γι' αυτά χάρη στην εκλεπτυσμένη διαδικτυακή προπαγάνδα του Πεκίνου, του ελέγχου της πληροφόρησης και της καταστολής.
Από την εποχή που τα τανκς εισέβαλαν στην Πλατεία Τιενανμέν, οι ηγέτες της Κίνας ισορροπούσαν σε τεντωμένο σκοινί, υποσχόμενοι οικονομική ανάπτυξη ως αντάλλαγμα για την πολιτική υπακοή. Αυτή η συμφωνία λειτούργησε σε μια εποχή όπου στόχος ήταν το εύκολο χρήμα και ο πλούτος.
Μέσα στους κόλπους όμως της ηγεσίας, οι ζωντανές αντιπαραθέσεις που σηματοδοτούσαν την ύπαρξη πολιτικού διαλόγου τη δεκαετία του '80 έχουν εξαφανιστεί. Οι μεταρρυθμιστές σήμερα αντί να ζητούν δημοκρατία σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης ζωής, ζητούν την ανεξαρτησία του δικαστικού σώματος και λιγότερη διαφθορά στο πολιτικό πεδίο.
Η πιο θαρραλέα έκκληση για μεταρρυθμίσεις έγινε τον περασμένο Δεκέμβριο από ακαδημαϊκούς και αντιφρονούντες που μέσω ενός μανιφέστου ζητούσαν ελεύθερες εκλογές και ένα ομοσπονδιακό σύστημα που θα επιτρέπει στην Ταϊβάν και το Θιβέτ να διαχειρίζονται τις δικές τους υποθέσεις.
Οι πιο δυνατές πάντως φωνές που ζητούν πολιτική αλλαγή, προέρχονται από τους κοινωνικά αποκλεισμένους. Οι κοινωνικές αυτές ομάδες έχουν μεγαλύτερη δυσκολία να οργανωθούν και να κερδίσουν την προσοχή των μέσων.
Όμως το γεγονός ότι αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι οι Κινέζοι πολίτες έχουν δικαιώματα, είναι μάλλον μια πιο δυνατή φωνή, από εκείνη των μελών των κοινωνικών ελίτ που ζητούν αλλαγή.
Οι τωρινοί ηγέτες της Κίνας είναι πραγματιστές , που θέλουν να παραμείνουν στην εξουσία και αναζητούν λόγους για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη μόνο ενός κόμματος στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Η φωνή των δημοκρατών της Κίνας είναι πιο εξασθενημένη από ό,τι πριν από 20 χρόνια. Όμως αυτή η επέτειος δίνει μια ευκαιρία στα ελεύθερα έθνη να υπερασπιστούν εκείνους που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους -"Ν"-.
--------------------------------------------------------------------------------
