"το πρόβλημα λοιπόν εδώ δεν λύνεται με την επιβολή νέων φόρων ούτε με τη συμπίεση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, η οποία εξάλλου και κοινωνικά είναι επικίνδυνη, διότι μεγαλώνει την ψαλίδα μεταξύ λαμόγιων και τιμίων".. Του Γρ.Νικολόπουλου
Η έκθεση του ΟΟΣΑ για την ελληνική οικονομία αποδεικνύει για μία ακόμη φορά πόσο ο διεθνής οργανισμός αγνοεί τα εθνικά χαρακτηριστικά των χωρών με τις οποίες ασχολείται και προτείνει ένα συγκεκριμένο πακέτο μέτρων «one size fits all», το οποίο υποτίθεται ότι «ταιριάζει σε όλους» αλλά στην πραγματικότητα δεν ταιριάζει σε καμία χώρα.
Τα 51 μέτρα που προτείνει ο Οργανισμός εντάσσονται σε μια λογική μείωσης των δαπανών και αύξησης των φορολογικών εσόδων, η οποία περιγράφεται στο βασικό εγχειρίδιο του πρώτου έτους όλων των οικονομικών πανεπιστημίων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι κατάλληλα για την Ελλάδα.
Και αυτό διότι η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει προβλήματα διαχείρισης. Το πρόβλημα εδώ είναι η... μη εφαρμογή των νόμων, η διαφθορά και η αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης και της πολιτικής ηγεσίας. Αν υιοθετηθεί η συνταγή του ΟΟΣΑ, το μόνο που θα συμβεί είναι ότι αφενός οι πλέον αδύναμοι και επιβαρημένοι πολίτες, δηλαδή οι συνεπείς φορολογούμενοι και οι νομοταγείς, θα επιβαρυνθούν ακόμη περισσότερο και θα αυξηθούν τα χρήματα που θα έχουν στη διάθεσή τους για να τα καταληστέψουν οι διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι.
Αν η ελληνική οικονομία δεν υφίστατο τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της δημόσιας διοίκησης και αν οι πολιτικοί ηγέτες είχαν καταφέρει να οραματιστούν μια εθνική κατεύθυνση και να σχεδιάσουν ένα μοντέλο ανάπτυξης, θα ήταν μια πολύ ισχυρά αναπτυσσόμενη και χωρίς προβλήματα οικονομία. Αυτό λοιπόν που πρέπει να γίνει είναι να εφαρμοστούν οι νόμοι, να τιμωρηθούν οι φοροφυγάδες και να αντιμετωπιστεί η διαφθορά της δημόσιας διοίκησης. Αν δηλαδή μπορούσε η κυβέρνηση να μαζέψει τους φόρους, δεν θα χρειάζονταν νέοι φόροι.
Αν τα δισεκατομμύρια των φορολογικών εσόδων, των ευρωπαϊκών ενισχύσεων και των δανείων που παίρνει το Δημόσιο δεν πήγαιναν στις τσέπες των επιτηδείων, δεν θα χρειαζόταν κανένα απολύτως επιπλέον μέτρο για την οικονομία. Αν επιπλέον αυτών σχεδιαζόταν μια σοβαρή τουριστική πολιτική με στόχο την επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου, η οποία είναι σήμερα τρεις μήνες τραβηγμένη από τα μαλλιά, η συμμετοχή του τουρισμού από το 18% του ΑΕΠ θα συνέβαλλε πολύ περισσότερο στην ανάπτυξη της οικονομίας και στην ευημερία όλων. Και δεν είναι μόνο αυτά που μπορούν να γίνουν.
Οι επενδύσεις στην ενέργεια, η πράσινη ανάπτυξη, η ναυτιλία, ο αγροτικός τομέας, το τραπεζικό σύστημα, ο τομέας των υπηρεσιών συνολικά, θα μπορούσαν όλα μαζί να δημιουργήσουν μια νέα Ελλάδα.
Το πρόβλημα λοιπόν εδώ δεν λύνεται με την επιβολή νέων φόρων ούτε με τη συμπίεση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, η οποία εξάλλου και κοινωνικά είναι επικίνδυνη, διότι μεγαλώνει την ψαλίδα μεταξύ λαμόγιων και τιμίων. Το πρόβλημα είναι πρόβλημα πολιτικής διοίκησης και σχεδιασμού. Και αν αυτό δεν λυθεί, κάθε άλλη λύση θα είναι επιζήμια για την οικονομία και για τους πολίτες.
Αν η ελληνική οικονομία δεν υφίστατο τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της δημόσιας διοίκησης και αν οι πολιτικοί ηγέτες είχαν καταφέρει να οραματιστούν μια εθνική κατεύθυνση και να σχεδιάσουν ένα μοντέλο ανάπτυξης, θα ήταν μια πολύ ισχυρά αναπτυσσόμενη και χωρίς προβλήματα οικονομία. Αυτό λοιπόν που πρέπει να γίνει είναι να εφαρμοστούν οι νόμοι, να τιμωρηθούν οι φοροφυγάδες και να αντιμετωπιστεί η διαφθορά της δημόσιας διοίκησης. Αν δηλαδή μπορούσε η κυβέρνηση να μαζέψει τους φόρους, δεν θα χρειάζονταν νέοι φόροι.
Αν τα δισεκατομμύρια των φορολογικών εσόδων, των ευρωπαϊκών ενισχύσεων και των δανείων που παίρνει το Δημόσιο δεν πήγαιναν στις τσέπες των επιτηδείων, δεν θα χρειαζόταν κανένα απολύτως επιπλέον μέτρο για την οικονομία. Αν επιπλέον αυτών σχεδιαζόταν μια σοβαρή τουριστική πολιτική με στόχο την επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου, η οποία είναι σήμερα τρεις μήνες τραβηγμένη από τα μαλλιά, η συμμετοχή του τουρισμού από το 18% του ΑΕΠ θα συνέβαλλε πολύ περισσότερο στην ανάπτυξη της οικονομίας και στην ευημερία όλων. Και δεν είναι μόνο αυτά που μπορούν να γίνουν.
Οι επενδύσεις στην ενέργεια, η πράσινη ανάπτυξη, η ναυτιλία, ο αγροτικός τομέας, το τραπεζικό σύστημα, ο τομέας των υπηρεσιών συνολικά, θα μπορούσαν όλα μαζί να δημιουργήσουν μια νέα Ελλάδα.
Το πρόβλημα λοιπόν εδώ δεν λύνεται με την επιβολή νέων φόρων ούτε με τη συμπίεση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, η οποία εξάλλου και κοινωνικά είναι επικίνδυνη, διότι μεγαλώνει την ψαλίδα μεταξύ λαμόγιων και τιμίων. Το πρόβλημα είναι πρόβλημα πολιτικής διοίκησης και σχεδιασμού. Και αν αυτό δεν λυθεί, κάθε άλλη λύση θα είναι επιζήμια για την οικονομία και για τους πολίτες.
