Email από people in action"Αυθαιρετούμε και μετά ζητούμε τακτοποίηση (κατά Σουφλιά) ή ακόμα και νομιμοποίηση(κατά τους προκατόχους Σουφλιά).
"Αρπάζουμε" το συλλογικό καλό (στην περίπτωση μας το δάσος και τη φύση) και ζητάμε να το οικειοποιηθούμε.
Αλλά όταν κινδυνεύσει μετά είναι η περιουσία μας και απαιτούμε προστασία του ατομικού μας συμφέροντος με συλλογικά μέσα (κράτος και εθελοντές)
Εξηγούμαι :
Οι φωτιές... μαίνονται γύρω από την Αθήνα και οι ταγοί της ενημέρωσής μας αναφωνούν ανακουφισμένοι, συναινώντας σε μια απαράδεκτη, ισοπεδωτική λογική «…οι πυροσβέστες ρίχνονται στην μάχη για να μην θρηνήσουμε νεκρούς, αλλά και για να προστατεύσουν τις περιουσίες των ανθρώπων…» και εμένα όπως πάντα η προσοχή μου εστιάζεται ακαριαία στα λόγια αυτά και διάφορες σκέψεις αρχίζουν να ταλαιπωρούν το μυαλό μου. Κάποιοι δημοσιογράφοι – λίγοι πολύ λίγοι – ακροθιγώς προσεγγίζουν την ουσία αλλά κάποιοι άλλοι φροντίζουν να τους κόψουν πάραυτα και να πουν αυτά που αντέχει η ελληνική πραγματικότητα να ακούσει.
Και μένω κάγκελο η δικιά σου!! τι ακούν τ’ αυτάκια μου από χθες; μα τέλος πάντων τόσο εύκολο είναι για όλους αυτούς να παραβλέπουν το απόλυτα σοβαρό και ειδεχθές του θέματος και να εστιάζουν σε κοινότοπες ρήσεις τέτοιου τύπου; Τόσο κοντόφθαλμη η κριτική ματιά τους;
Ναι δεν έχουμε νεκρούς, τουλάχιστον τώρα από αυτές τις φωτιές! Μα τι γίνεται με όλους αυτούς τους άμοιρους κατοίκους του Λεκανοπεδίου που θα νοσήσουν και θα πεθάνουν ως αποτέλεσμα της οικολογικής καταστροφής που συνέβει σε έναν ήδη επιβαρυμένο τόπο; Τι θα γίνει όταν οι θερμοκρασίες το επόμενο καλοκαίρι θα μας κάνουν να ζηλεύουμε τους κατοίκους του Ντουπάϊ όπου το κλίμα του για εμάς θα είναι κάτι σαν δροσερή αύρα; Ποιός θα μιλήσει για τους νεκρούς που θα έχουμε και τους αρρώστους λόγω της καταστροφής του περιβάλλοντος;
Ναι οι πυροσβέστες ρίχνονται στην μάχη για να σώσουν τις περιουσίες αυτών που αποφάσισαν με την ανοχή και την λαμογιά της πολιτείας να χτίζουν μέσα στα δάση. Όμως τι γίνεται με την περιουσία την δικιά μου και των υπολοίπων κατοίκων της ταλανισμένης Αθήνας που δεν έχουμε συναινέσει στην αλλοφροσύνη του να χτίσουμε το αυθαιρετάκι μας σε δασικούς χώρους που είναι περιουσία όλων μας. Και αυτό είτε επειδή ο σεβασμός των δασών αποτελεί για κάποιους επιλογή, είτε επειδή κάποιοι απλώς δεν μπόρεσαν να αρπάξουν μια ευκαιρία και να χτίσουν ένα αυθαίρετο ακολουθώντας την ασφαλή τακτική της μελλοντικής του νομιμοποίησης που το κράτος φροντίζει να εξασφαλίζει στο διηνεκές .
Ποιός είναι αυτός που καθορίζει ότι αυτό που πρέπει να σωθεί είναι ένα σπίτι που χτίστηκε με αδιαφανή κριτήρια σε κάποιο δάσος και όχι ένα δένδρο; ποιός θέτει τις αξίες και με ποιό κριτήριο; το όφελος του ενός ή το όφελος όλων είναι σημαντικότερο; και τέλος πάντων στις εικόνες που παρακολουθώ από την τηλεόραση γιατί όλοι αυτοί οι κάτοικοι των δασικών περιοχών – που πολύ θα ήθελα να ψάξουν κάποιοι πως και με ποιά διαδικασία έχτισαν τα σπίτια τους εκεί – δεν λειτουργούν ως θεματοφύλακες της πολύτιμης περιουσίας τους που δεν είναι μόνο το σπίτι τους, αλλά το δάσος ολόκληρο. Είδα οικόπεδα με ξερόχορτα ύψους 1 μέτρου και βάλε, είδα σπίτια που έξω από τις αυλές τους και γύρω από αυτές τα ξερόχορτα έδιναν και έπαιρναν… γιατί αυτοί οι κάτοικοι εκεί δεν είχαν φροντίσει να καθαρίσουν την περιοχή τους;
Αρπάζουμε λοιπόν το συλλογικό καλό που είναι το δάσος και η φύση, σιγά – σιγά μας καρφώνεται στο μυαλό γιατί να μην το κάνουμε δικό μας (ατομικό όφελος) και ως καλοί ψηφοφόροι που είμαστε συμπράττουμε με κάποιους ψηφοθήρες (ψηφο-αρπάχτρες τους αποκαλλώ εγώ) που τακτοποιούν η νομιμοποιούν την λαμογιά μας, την απληστία μας την ακόρεστη δίψα για ιδιοκτησία (στο άρθρο μου «Οι Κορυσχάδες της μνήμης εξηγώ για τα δεινά αυτής).
Δεν έχει ευθύνη η Πυροσβεστική που αφ ενός δίνει την άδεια οικοδόμησης χωρίς να υπάρχουν ζώνες πυροπροστασίας, αφ ετέρου αφήνει να υπάρχουν αυτά τα σπίτια χωρίς να δημιουργεί τις ζώνες αυτές;
Όπως και να έχει ο ανθρώπινος πόνος δεν είναι κάτι που μπορεί να μας αφήσει ασυγκίνητους και εύχομαι ολόψυχα όλη αυτή η δοκιμασία να τελειώσει με τις λιγότερες δυνατές ζημιές, αλλά επίσης εύχομαι ολόψυχα να είναι η αφορμή για να βάλουμε όλοι μυαλό, να αναθεωρήσουμε τις ευτελείς αξίες μας και να ξεκινήσει επιτέλους από όλους μας μια ουσιαστική ανασκόπηση των κακώς κείμενων βάζοντας τις βάσεις για αποφυγή παρόμοιων γεγονότων στο μέλλον.
Όλα αυτά μου θυμίζουν κάποιους που καπνίζουν 5 πακέτα τσιγάρα την ημέρα και ζητούν από τον γιατρό να τους σώσει…. ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !! Ή ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΜΥΑΛΑ Ή ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΜΠΑΤΖΑΚΙΑ ΜΑΣ!
Th. S.
* Ας είναι καλά ο Νίκος Κοτζιάς που εισήγαγε τον όρο
Και μένω κάγκελο η δικιά σου!! τι ακούν τ’ αυτάκια μου από χθες; μα τέλος πάντων τόσο εύκολο είναι για όλους αυτούς να παραβλέπουν το απόλυτα σοβαρό και ειδεχθές του θέματος και να εστιάζουν σε κοινότοπες ρήσεις τέτοιου τύπου; Τόσο κοντόφθαλμη η κριτική ματιά τους;
Ναι δεν έχουμε νεκρούς, τουλάχιστον τώρα από αυτές τις φωτιές! Μα τι γίνεται με όλους αυτούς τους άμοιρους κατοίκους του Λεκανοπεδίου που θα νοσήσουν και θα πεθάνουν ως αποτέλεσμα της οικολογικής καταστροφής που συνέβει σε έναν ήδη επιβαρυμένο τόπο; Τι θα γίνει όταν οι θερμοκρασίες το επόμενο καλοκαίρι θα μας κάνουν να ζηλεύουμε τους κατοίκους του Ντουπάϊ όπου το κλίμα του για εμάς θα είναι κάτι σαν δροσερή αύρα; Ποιός θα μιλήσει για τους νεκρούς που θα έχουμε και τους αρρώστους λόγω της καταστροφής του περιβάλλοντος;
Ναι οι πυροσβέστες ρίχνονται στην μάχη για να σώσουν τις περιουσίες αυτών που αποφάσισαν με την ανοχή και την λαμογιά της πολιτείας να χτίζουν μέσα στα δάση. Όμως τι γίνεται με την περιουσία την δικιά μου και των υπολοίπων κατοίκων της ταλανισμένης Αθήνας που δεν έχουμε συναινέσει στην αλλοφροσύνη του να χτίσουμε το αυθαιρετάκι μας σε δασικούς χώρους που είναι περιουσία όλων μας. Και αυτό είτε επειδή ο σεβασμός των δασών αποτελεί για κάποιους επιλογή, είτε επειδή κάποιοι απλώς δεν μπόρεσαν να αρπάξουν μια ευκαιρία και να χτίσουν ένα αυθαίρετο ακολουθώντας την ασφαλή τακτική της μελλοντικής του νομιμοποίησης που το κράτος φροντίζει να εξασφαλίζει στο διηνεκές .
Ποιός είναι αυτός που καθορίζει ότι αυτό που πρέπει να σωθεί είναι ένα σπίτι που χτίστηκε με αδιαφανή κριτήρια σε κάποιο δάσος και όχι ένα δένδρο; ποιός θέτει τις αξίες και με ποιό κριτήριο; το όφελος του ενός ή το όφελος όλων είναι σημαντικότερο; και τέλος πάντων στις εικόνες που παρακολουθώ από την τηλεόραση γιατί όλοι αυτοί οι κάτοικοι των δασικών περιοχών – που πολύ θα ήθελα να ψάξουν κάποιοι πως και με ποιά διαδικασία έχτισαν τα σπίτια τους εκεί – δεν λειτουργούν ως θεματοφύλακες της πολύτιμης περιουσίας τους που δεν είναι μόνο το σπίτι τους, αλλά το δάσος ολόκληρο. Είδα οικόπεδα με ξερόχορτα ύψους 1 μέτρου και βάλε, είδα σπίτια που έξω από τις αυλές τους και γύρω από αυτές τα ξερόχορτα έδιναν και έπαιρναν… γιατί αυτοί οι κάτοικοι εκεί δεν είχαν φροντίσει να καθαρίσουν την περιοχή τους;
Αρπάζουμε λοιπόν το συλλογικό καλό που είναι το δάσος και η φύση, σιγά – σιγά μας καρφώνεται στο μυαλό γιατί να μην το κάνουμε δικό μας (ατομικό όφελος) και ως καλοί ψηφοφόροι που είμαστε συμπράττουμε με κάποιους ψηφοθήρες (ψηφο-αρπάχτρες τους αποκαλλώ εγώ) που τακτοποιούν η νομιμοποιούν την λαμογιά μας, την απληστία μας την ακόρεστη δίψα για ιδιοκτησία (στο άρθρο μου «Οι Κορυσχάδες της μνήμης εξηγώ για τα δεινά αυτής).
Δεν έχει ευθύνη η Πυροσβεστική που αφ ενός δίνει την άδεια οικοδόμησης χωρίς να υπάρχουν ζώνες πυροπροστασίας, αφ ετέρου αφήνει να υπάρχουν αυτά τα σπίτια χωρίς να δημιουργεί τις ζώνες αυτές;
Όπως και να έχει ο ανθρώπινος πόνος δεν είναι κάτι που μπορεί να μας αφήσει ασυγκίνητους και εύχομαι ολόψυχα όλη αυτή η δοκιμασία να τελειώσει με τις λιγότερες δυνατές ζημιές, αλλά επίσης εύχομαι ολόψυχα να είναι η αφορμή για να βάλουμε όλοι μυαλό, να αναθεωρήσουμε τις ευτελείς αξίες μας και να ξεκινήσει επιτέλους από όλους μας μια ουσιαστική ανασκόπηση των κακώς κείμενων βάζοντας τις βάσεις για αποφυγή παρόμοιων γεγονότων στο μέλλον.
Όλα αυτά μου θυμίζουν κάποιους που καπνίζουν 5 πακέτα τσιγάρα την ημέρα και ζητούν από τον γιατρό να τους σώσει…. ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !! Ή ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΜΥΑΛΑ Ή ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΜΠΑΤΖΑΚΙΑ ΜΑΣ!
Th. S.
* Ας είναι καλά ο Νίκος Κοτζιάς που εισήγαγε τον όρο
