"Για μέρες τώρα παίζει το όνομά μου στα μίντια. Και αυτό με κάνει να ντρέπομαι και να νιώθω άβολα. Στην ουσία δεν είπα τίποτα..".
Άρθρο του κ.Περικλή Κοροβέση,
Συγγραφέα, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Α' Αθηνών
Αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία:
.
Οταν ακούω κριτικές φωνές ή ερωτηματικά από χριστιανούς που αφορούν την Αριστερά είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος.
Για έναν πολύ απλό λόγο. Την ισότητα και την αδερφοσύνη, τις δυο θεμελιακές αξίες της Αριστεράς τις έχουμε πάρει από τον χριστιανισμό. Για άλλους ακόμα και η τρίτη αξία, η ελευθερία, είναι και αυτή χριστιανική, γιατί έχεις τη δυνατότητα να επαναστατήσεις εναντίον του ίδιου του δημιουργού σου, δηλαδή του Θεού. Εγώ προσωπικά είμαι άθρησκος. Και αυτό γιατί στο φτωχό μου τσερβέλο δεν χωρούν τέτοιες έννοιες. Απλά κοιτάζω στα μικρά καθημερινά προβλήματα να έχω όσο γίνεται μια ανθρώπινη στάση, που μπορεί να είναι σωστή ή λάθος. Και αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και για τα δυο.
Για μέρες τώρα... παίζει το όνομά μου στα μίντια. Και αυτό με κάνει να ντρέπομαι και να νιώθω άβολα. Στην ουσία δεν είπα τίποτα. Για τις πολιτικές ευθύνες του Ενιαίου τότε Συνασπισμού της Αριστεράς (ΚΚΕ και ΕΑΡ) έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά. Και είναι δουλειά των ιστορικών κάποτε να βρουν την αλήθεια και να μας την πουν. Αλλά μέχρι τότε, τα ερωτήματα τρέχουν και απαιτούν απαντήσεις. Και όταν ένας παπάς, ο πατέρας Μπέης, θέτει ένα ερώτημα για κείνη την περίοδο, εγώ σαν το ένα δέκατο τέταρτο της κοινοβουλευτικής Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, το παίρνω προσωπικά και του λέω, έστω και με τη μορφή της συνέντευξης: Ναι, πατέρα Μπέη, τα ερωτήματά σου, ερωτήματά μου. Και ανακυκλώνω βασικά αυτά που έγραψε με μεγάλη προσοχή ο Γ. Βότσης, που από χρόνια είμαστε συντροφικό τρίγωνο (χάσαμε τον τρίτο, τον Λάκη Καραλή, αλλά για μας, στη μικρή μας παρέα, βρίσκεται και τραγουδάει).
Λένε να ανακαλέσω. Κανείς δεν μπορεί να ανακαλέσει αυτά που δεν είπε. Τι μου ζήτησε στην ουσία η πολιτική γραμματεία του ΣΥΝ; Να στείλω στο πυρ το εξώτερον δυο ανθρώπους που εκτιμώ την ευφυΐα της γραφής τους και το θάρρος της γνώμης τους. Εγώ όμως είμαι αλληλέγγυος μαζί τους, όπως και με κάθε άλλο δημοσιογράφο που μας ανοίγει τα μάτια. Αυτές οι γραμμές γράφονται πριν την ειδική συνεδρίαση της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που θα πω είναι πως δεν δέχομαι να κουβεντιάσω κανένα θέμα «Κοροβέση» γιατί αυτό είναι ανύπαρκτο. Αλλά ευχαρίστως θα ακούσω τις απολογίες κάποιων ηγετικών στελεχών του ΣΥΝ και θα τους θέσω ένα απλό ερώτημα: Θέλετε μια νέα Αριστερά του 21ου αιώνα για μια μη βίαιη επανάσταση που θα ανατρέψει τον μαφιόζικο καπιταλισμό του νεοφιλευθερισμού ή ζητάτε έναν διορισμό στο Δημόσιο, έστω και αν αυτό έχει τη μορφή του υπουργικού θώκου;
Οι άνθρωποι που διαμόρφωσαν τη νιότη μου ήταν οι Κουκουέδες. Είχαν πιστέψει βαθιά στην ελευθερία του ανθρώπου και έδιναν τη ζωή τους χωρίς ερώτημα. Αυτό βέβαια ξεκινούσε από ένα ασυνείδητο λίμπιντο που είχε μέσα του την έννοια της ελευθερίας και στην ουσία εκμηδένιζε την όποια πολιτική. Η πολιτική έχει όρια γιατί κινείται στα όρια του υπαρκτού. Η ελευθερία δεν έχει κανένα όριο και το βασίλειό της δεν είναι η αυθαιρεσία, αλλά η δημιουργία. Τα κλασικά έργα τέχνης αυτό αποδεικνύουν και αυτά θα έπρεπε να είναι οι βασικοί καθοδηγητές της Αριστεράς. Κάποιοι από μας στον ΣΥΡΙΖΑ εμπνεόμαστε από τέτοιες ιδέες και ανατρέχουμε στην πλούσια επαναστατική σκέψη του δέκατου ένατου αιώνα, που από τότε επεξεργαζόταν τα προβλήματα του εικοστού πρώτου αιώνα.
Μου λένε πως για το καλό της Αριστεράς πρέπει να κάνω μια δήλωση. Δεν έχω κανένα πρόβλημα. Και έτσι αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας τη γεροντική άνοια της Αριστεράς. Και έτσι το θέμα κλείνει οριστικά για μένα. Η Ελλάδα καίγεται και εμείς γινόμαστε ασημαντολόγοι. Δεν είναι ντροπή μας;
.
Οταν ακούω κριτικές φωνές ή ερωτηματικά από χριστιανούς που αφορούν την Αριστερά είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος.
Για έναν πολύ απλό λόγο. Την ισότητα και την αδερφοσύνη, τις δυο θεμελιακές αξίες της Αριστεράς τις έχουμε πάρει από τον χριστιανισμό. Για άλλους ακόμα και η τρίτη αξία, η ελευθερία, είναι και αυτή χριστιανική, γιατί έχεις τη δυνατότητα να επαναστατήσεις εναντίον του ίδιου του δημιουργού σου, δηλαδή του Θεού. Εγώ προσωπικά είμαι άθρησκος. Και αυτό γιατί στο φτωχό μου τσερβέλο δεν χωρούν τέτοιες έννοιες. Απλά κοιτάζω στα μικρά καθημερινά προβλήματα να έχω όσο γίνεται μια ανθρώπινη στάση, που μπορεί να είναι σωστή ή λάθος. Και αναλαμβάνω τις ευθύνες μου και για τα δυο.
Για μέρες τώρα... παίζει το όνομά μου στα μίντια. Και αυτό με κάνει να ντρέπομαι και να νιώθω άβολα. Στην ουσία δεν είπα τίποτα. Για τις πολιτικές ευθύνες του Ενιαίου τότε Συνασπισμού της Αριστεράς (ΚΚΕ και ΕΑΡ) έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά. Και είναι δουλειά των ιστορικών κάποτε να βρουν την αλήθεια και να μας την πουν. Αλλά μέχρι τότε, τα ερωτήματα τρέχουν και απαιτούν απαντήσεις. Και όταν ένας παπάς, ο πατέρας Μπέης, θέτει ένα ερώτημα για κείνη την περίοδο, εγώ σαν το ένα δέκατο τέταρτο της κοινοβουλευτικής Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, το παίρνω προσωπικά και του λέω, έστω και με τη μορφή της συνέντευξης: Ναι, πατέρα Μπέη, τα ερωτήματά σου, ερωτήματά μου. Και ανακυκλώνω βασικά αυτά που έγραψε με μεγάλη προσοχή ο Γ. Βότσης, που από χρόνια είμαστε συντροφικό τρίγωνο (χάσαμε τον τρίτο, τον Λάκη Καραλή, αλλά για μας, στη μικρή μας παρέα, βρίσκεται και τραγουδάει).
Λένε να ανακαλέσω. Κανείς δεν μπορεί να ανακαλέσει αυτά που δεν είπε. Τι μου ζήτησε στην ουσία η πολιτική γραμματεία του ΣΥΝ; Να στείλω στο πυρ το εξώτερον δυο ανθρώπους που εκτιμώ την ευφυΐα της γραφής τους και το θάρρος της γνώμης τους. Εγώ όμως είμαι αλληλέγγυος μαζί τους, όπως και με κάθε άλλο δημοσιογράφο που μας ανοίγει τα μάτια. Αυτές οι γραμμές γράφονται πριν την ειδική συνεδρίαση της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που θα πω είναι πως δεν δέχομαι να κουβεντιάσω κανένα θέμα «Κοροβέση» γιατί αυτό είναι ανύπαρκτο. Αλλά ευχαρίστως θα ακούσω τις απολογίες κάποιων ηγετικών στελεχών του ΣΥΝ και θα τους θέσω ένα απλό ερώτημα: Θέλετε μια νέα Αριστερά του 21ου αιώνα για μια μη βίαιη επανάσταση που θα ανατρέψει τον μαφιόζικο καπιταλισμό του νεοφιλευθερισμού ή ζητάτε έναν διορισμό στο Δημόσιο, έστω και αν αυτό έχει τη μορφή του υπουργικού θώκου;
Οι άνθρωποι που διαμόρφωσαν τη νιότη μου ήταν οι Κουκουέδες. Είχαν πιστέψει βαθιά στην ελευθερία του ανθρώπου και έδιναν τη ζωή τους χωρίς ερώτημα. Αυτό βέβαια ξεκινούσε από ένα ασυνείδητο λίμπιντο που είχε μέσα του την έννοια της ελευθερίας και στην ουσία εκμηδένιζε την όποια πολιτική. Η πολιτική έχει όρια γιατί κινείται στα όρια του υπαρκτού. Η ελευθερία δεν έχει κανένα όριο και το βασίλειό της δεν είναι η αυθαιρεσία, αλλά η δημιουργία. Τα κλασικά έργα τέχνης αυτό αποδεικνύουν και αυτά θα έπρεπε να είναι οι βασικοί καθοδηγητές της Αριστεράς. Κάποιοι από μας στον ΣΥΡΙΖΑ εμπνεόμαστε από τέτοιες ιδέες και ανατρέχουμε στην πλούσια επαναστατική σκέψη του δέκατου ένατου αιώνα, που από τότε επεξεργαζόταν τα προβλήματα του εικοστού πρώτου αιώνα.
Μου λένε πως για το καλό της Αριστεράς πρέπει να κάνω μια δήλωση. Δεν έχω κανένα πρόβλημα. Και έτσι αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας τη γεροντική άνοια της Αριστεράς. Και έτσι το θέμα κλείνει οριστικά για μένα. Η Ελλάδα καίγεται και εμείς γινόμαστε ασημαντολόγοι. Δεν είναι ντροπή μας;
