Άρθρο του κ.Ριχάρδου Σωμερίτη,αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα Το Βήμα (8/9).
Ψηφίζουμε σε έναν μήνα.
Σχεδόν τρεις στους τέσσερις πολίτες ξέρουν ποια παράταξη θα επιλέξουν και το ΠαΣοΚ προηγείται.
Ο τέταρτος (συν κάτι) όχι ακόμη, μας λέει η δημοσκόπηση του «Βήματος».
Οι τρεις δεν περίμεναν καν να ακούσουν τις δηλώσεις του απερχόμενου Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη. Ο τέταρτος (και κάτι), που και αυτός δεν τις άκουσε, μπορεί τώρα πια να έχει αποφασίσει: εκτός απ΄ όσα ζήσαμε, γνωρίζει και τι μας... περιμένει αν επιλεγεί ξανά η Νέα Δημοκρατία για να κυβερνήσει τον τόπο. Με τον γνωστό τρόπο της...
Θα μάθουμε όλοι πολύ σύντομα και τις προτάσεις του ΠαΣοΚ. Θα χρειαστεί να τις προσέξουμε, να τις αναλύσουμε και να μην τις ξεχάσουμε: πριν από τις εκλογές θα μας επιτρέψουν να μετρήσουμε σοβαρότητα, τόλμη, αλλά και ρεαλισμό. Και μετά τις εκλογές θα μας επιτρέψουν να κρίνουμε το ΠαΣοΚ του Γιώργου Παπανδρέου.
Γιατί άλλο δεν υπάρχει!
Θα μας πουν φυσικά και τα μικρά κόμματα τα δικά τους: τα εύκολα, τα συχνά δηλητηριώδη, αλλά πάντα ανεύθυνα: γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να κυβερνήσουν και ότι μπορούν να λένε ό,τι θέλουν χωρίς κόστος!
Ισχυρίζονται στην «Αριστερά», την α΄ και την ταλαίπωρη β΄, ότι δεν θα συμμαχήσουν αύριο με κανέναν μεγάλο του «δικομματισμού» και δεν θα υποκύψουν σε κανέναν πειρασμό. Οπως το 1989 και το 1990; Στην άκρα Δεξιά μιλάνε πάντα για την παραταξιακή πολυκατοικία. Αυτό προδικάζει το ενδεχόμενο αν τους προσφερθεί (τρισαλίμονο) το θυρωρείο να το δεχθούν. Εξάλλου το θυρωρείο είναι πόστο ελέγχου όλων των ενοίκων: ρωτήστε τους πεπειραμένους αστυνόμους.
Αυτά είναι τα γνωστά. Αλλά δεν γνωρίζουμε ακόμη ποιους ανθρώπους θα στείλουμε στη νέα Βουλή. Το σύστημα μας προσφέρει δύο ψήφους σε συσκευασία της μιας. Επιλέγουμε πρώτα μια παράταξη. Και μετά, με τον σταυρό προτίμησης, επιλέγουμε βουλευτή. Η λίστα των υποψηφίων είναι στην ουσία θέμα αρχηγού.
Επίσημα ή υποκριτικά ανεπίσημα. Ποιες συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες οδήγησαν σε τόσους, συχνά συκοφαντικούς, αποκλεισμούς σημαντικών στελεχών; Μία: το λουδοβίκειο «bon vouloir» (σε ελεύθερη μετάφραση: το «έτσι θέλω») του κάθε αρχηγού.
Πάντως, περιμένοντας κάποτε κάποιο άλλο εκλογικό σύστημα χωρίς Β΄ Αθήνας και χωρίς σταυρό, με τους υποψηφίους να επιλέγονται από τη «βάση», ας μην ξεχνάμε αυτό το λίγο που έχουμε: τη δυνατότητα, με τον σταυρό, να διαλέγουμε τους σχετικά καλύτερους σε κάθε συνδυασμό και να στέλνουμε στο σπίτι τους τούς «λαμπερούς» άχρηστους. Αυτό είναι η δική μας ευθύνη.
