Το Δημόσιο εξακολουθεί να εκλαμβάνεται ως... καφενείο, ως απόλυτα προστατευμένη από ελέγχους στέγη αργόσχολων.Οι αποσπάσεις - μετατάξεις χιλιάδων υπαλλήλων από μάχιμες θέσεις σε αναπαυτικές καρέκλες αποτελούν την πιο εύγλωττη απόδειξη ότι το ευρωβόρο τέρας της αδράνειας ζει και βασιλεύει στα σπλάχνα του Δημοσίου.
Διότι, δεν είναι μόνο ότι οι νέοι συνεχίζουν να έλκονται από την ιδέα του κράτους–εργοδότη. Οτι ταυτίζουν και σήμερα την ασφαλή ανέκκλητη εργασία με μια θέση στο Δημόσιο. Δεν είναι μόνο ότι η κρατική μηχανή εξακολουθεί ώς ένα βαθμό (ημιπαρανόμως ή παρανόμως) να δομείται μέσω των ρουσφετολογικών κυκλωμάτων και του «πολιτικού» καταμερισμού της... εργασίας, ότι τουλάχιστον ένα ποσοστό ψηφοφόρων εναποθέτουν τις ελπίδες τους για επαγγελματική αποκατάσταση σε πολιτικά «μέσα». Είναι ότι το Δημόσιο εξακολουθεί να εκλαμβάνεται ως... καφενείο, ως απόλυτα προστατευμένη από ελέγχους στέγη αργόσχολων.
Οι πρόσφατες αποκαλύψεις πως το 40% των νοσηλευτών αποσπάται σε πιο βολικές θέσεις του Δημοσίου όταν τα νοσοκομεία κινδυνεύουν με κατάρρευση λόγω κρίσιμων κενών (και όχι μόνο) και ότι πάνω από 10.000 εκπαιδευτικοί αντάλλαξαν την αίθουσα διδασκαλίας με μια ξεκούραστη διοικητική θεσούλα όταν πολλά σχολεία, κυρίως στην περιφέρεια, δεν έχουν βασικούς δασκάλους, αποδεικνύει το σεσηπός και δυσειδές του εκτρώματος που ονομάζεται κατ’ ευφημισμόν κράτος.
Οι ανάλγητοι προστατευόμενοι των διεφθαρμένων πολιτικών συνεχίζουν να ζουν παρασιτικά από το δημόσιο χρήμα. Καταγέλαστες οι διακηρύξεις περί εκσυγχρονισμού, εξυγίανσης, νομιμότητας και αξιοπρέπειας. Διαγωνισμοί προκηρύσσονται, προσλήψεις γίνονται (διά της νομίμου οδού με αργούς ρυθμούς και καθυστερήσεις) και οι «τρύπες» μένουν. Δεν υπάρχει δημόσιος οργανισμός, υπηρεσία, φορέας που να μη διαμαρτύρεται για «κενά». Ως κύρια και βασική αιτία για την αδράνεια των οργάνων προβάλλεται η υποστελέχωση. «Δεν έχουμε κόσμο», είναι η μόνιμη επωδός των ιθυνόντων. Οταν πλήθος κόσμου κρύβεται, πίνοντας ολημερίς καφέδες σε άδεια μίζερα γραφεία, πίσω από τον αδιαπέραστο αδιαφανή «τοίχο» της ευνοιοκρατίας, που αποσυνθέτει δεκαετίες τώρα τη διοίκηση. Την υπερτροφική, πληθωρική, αντιπαραγωγική διοίκηση, η οποία, ενώ απασχολεί πέντε φορές περισσότερο προσωπικό από όσο χρειάζεται –το 1/4 του ενεργού πληθυσμού της χώρας– ροκανίζοντας τα 2/3 του προϋπολογισμού, δεν έχει ποτέ προσωπικό σε μάχιμες θέσεις. Με αποτέλεσμα μια ακόμη χαίνουσα πληγή, τους «εκτάκτους». Δεν έχουμε «κόσμο»; Θα καλύψουμε τα κενά, ταυτόχρονα βολεύοντας ημετέρους, με «προσωρινώς» απασχολούμενους, που θα μονιμοποιηθούν κατά στάδια. Το καταστροφικό εφεύρημα, που καθιερώθηκε το 1974 και έκτοτε έχει λάβει πλήθος ονομάτων («έκτακτοι», «εποχικοί», «συμβασιούχοι», «σταζιέρ») αποτελεί άλλη μια κακοήθη συναλλαγή της εξουσίας, που τροφοδοτεί το Δημόσιο με κηφήνες. Διότι, πώς να εξηγήσει κανείς την άμεση εμφάνιση νέων «κενών»;
Το γιατί καμιά κυβέρνηση δεν επιχείρησε ποτέ –η νέα, δειλά, το εξαγγέλλει– ένα σαρωτικό κύμα αποσπάσεων και μετατάξεων από την ανάποδη, είναι εμφανές. Για να μπορούν πάντα να μπουν «νέοι». Με την πειστική δικαιολογία ότι μετά από τόσες «στρώσεις» ρουσφετιών, η «μηχανή» είναι σάπια. Ομως, αυτή είναι η πιο μοιρολατρική, η πιο ολέθρια πολιτική στάση.
Τασούλα Καραισκάκη.
kathimerini
Οι πρόσφατες αποκαλύψεις πως το 40% των νοσηλευτών αποσπάται σε πιο βολικές θέσεις του Δημοσίου όταν τα νοσοκομεία κινδυνεύουν με κατάρρευση λόγω κρίσιμων κενών (και όχι μόνο) και ότι πάνω από 10.000 εκπαιδευτικοί αντάλλαξαν την αίθουσα διδασκαλίας με μια ξεκούραστη διοικητική θεσούλα όταν πολλά σχολεία, κυρίως στην περιφέρεια, δεν έχουν βασικούς δασκάλους, αποδεικνύει το σεσηπός και δυσειδές του εκτρώματος που ονομάζεται κατ’ ευφημισμόν κράτος.
Οι ανάλγητοι προστατευόμενοι των διεφθαρμένων πολιτικών συνεχίζουν να ζουν παρασιτικά από το δημόσιο χρήμα. Καταγέλαστες οι διακηρύξεις περί εκσυγχρονισμού, εξυγίανσης, νομιμότητας και αξιοπρέπειας. Διαγωνισμοί προκηρύσσονται, προσλήψεις γίνονται (διά της νομίμου οδού με αργούς ρυθμούς και καθυστερήσεις) και οι «τρύπες» μένουν. Δεν υπάρχει δημόσιος οργανισμός, υπηρεσία, φορέας που να μη διαμαρτύρεται για «κενά». Ως κύρια και βασική αιτία για την αδράνεια των οργάνων προβάλλεται η υποστελέχωση. «Δεν έχουμε κόσμο», είναι η μόνιμη επωδός των ιθυνόντων. Οταν πλήθος κόσμου κρύβεται, πίνοντας ολημερίς καφέδες σε άδεια μίζερα γραφεία, πίσω από τον αδιαπέραστο αδιαφανή «τοίχο» της ευνοιοκρατίας, που αποσυνθέτει δεκαετίες τώρα τη διοίκηση. Την υπερτροφική, πληθωρική, αντιπαραγωγική διοίκηση, η οποία, ενώ απασχολεί πέντε φορές περισσότερο προσωπικό από όσο χρειάζεται –το 1/4 του ενεργού πληθυσμού της χώρας– ροκανίζοντας τα 2/3 του προϋπολογισμού, δεν έχει ποτέ προσωπικό σε μάχιμες θέσεις. Με αποτέλεσμα μια ακόμη χαίνουσα πληγή, τους «εκτάκτους». Δεν έχουμε «κόσμο»; Θα καλύψουμε τα κενά, ταυτόχρονα βολεύοντας ημετέρους, με «προσωρινώς» απασχολούμενους, που θα μονιμοποιηθούν κατά στάδια. Το καταστροφικό εφεύρημα, που καθιερώθηκε το 1974 και έκτοτε έχει λάβει πλήθος ονομάτων («έκτακτοι», «εποχικοί», «συμβασιούχοι», «σταζιέρ») αποτελεί άλλη μια κακοήθη συναλλαγή της εξουσίας, που τροφοδοτεί το Δημόσιο με κηφήνες. Διότι, πώς να εξηγήσει κανείς την άμεση εμφάνιση νέων «κενών»;
Το γιατί καμιά κυβέρνηση δεν επιχείρησε ποτέ –η νέα, δειλά, το εξαγγέλλει– ένα σαρωτικό κύμα αποσπάσεων και μετατάξεων από την ανάποδη, είναι εμφανές. Για να μπορούν πάντα να μπουν «νέοι». Με την πειστική δικαιολογία ότι μετά από τόσες «στρώσεις» ρουσφετιών, η «μηχανή» είναι σάπια. Ομως, αυτή είναι η πιο μοιρολατρική, η πιο ολέθρια πολιτική στάση.
Τασούλα Καραισκάκη.
kathimerini
