"οι όποιες εθνικιστικές κραυγές του τύπου «καλά, και ποιοι είναι αυτοί στις Βρυξέλλες που θα μας πουν τι να κάνουμε στη χώρα μας» όχι μόνον είναι επικίνδυνες και καταστροφικές, αλλά οδηγούν τη χώρα στον προθάλαμο του φρενοκομείου.."..
Toυ κ. Στ. Καρβούνη,οικονομολόγου,
στελέχους του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους.
.
Τις τελευταίες ημέρες πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί σχετικά με την «υποδοχή» που επιφυλάχθηκε στον υπουργό Οικονομικών της χώρας μας στην τελευταία σύνοδο του Εco/Fin της Κοινότητας.
Το πιο χαρακτηριστικό είναι η ανταπόκριση του πρακτορείου Reuters της 19ης Οκτωβρίου, στην οποία γίνεται αναφορά σε σχόλια (comments) του κοινοτικού επιτρόπου Χοακίν Αλμούνια περί «σοβαρών ανησυχιών για τις σημαντικές αποκλίσεις στα στατιστικά στοιχεία των δημοσιονομικών μεγεθών», καθώς και του... προέδρου του Εurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ότι «το παιχνίδι τελείωσε, χρειαζόμαστε σοβαρά στατιστικά στοιχεία». Στον γερμανικό Τύπο διατυπώθηκαν επίσης σχόλια για «οικονομική δυσπραγία», «μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα», «αξιοθρήνητη κατάσταση της Ελλάδας», ότι δήθεν «η χώρα δεν έχει πλέον την πολυτέλεια να συνεχίσει τον βολικό της λήθαργο». Αφετηρία όλων αυτών ήταν η αναξιοπιστία των στοιχείων που εδίδοντο και η αφερεγγυότητα στην τήρηση των δεσμεύσεων που αναλαμβάνονταν. Αποτέλεσμα η χώρα στο έσχατο σκαλοπάτι αξιοπιστίας και κύρους έναντι των κοινοτικών θεσμών. Πώς φθάσαμε όμως εδώ; Το σημείο καμπής, μετά το σοβαρό ολίσθημα της «δημοσιονομικής απογραφής του 2004», ήταν στις 4 Μαρτίου 2008 και στις 10 Μαρτίου 2009, όταν το Συμβούλιο της ΕΕ διατύπωσε αρνητική γνώμη για τα επικαιροποιημένα Προγράμματα Σταθερότητας της τότε κυβέρνησης και κάλεσε την Ελλάδα να λάβει μέτρα. Απέναντι σ΄ αυτή την τόσο σοβαρή κατάσταση, με την οικονομία μας πλέον σε επιτήρηση, η απελθούσα κυβέρνηση επέδειξε ατολμία και έλλειψη πολιτικής βούλησης.
Ωστόσο η χώρα δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει φθάσει στη θέση να είναι με την πλάτη στον τοίχο. Υπάρχουν ακόμη περιθώρια ελιγμού που προβλέπονται και στο άρθρο 104 για την αποφυγή υπερβολικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ιδιαίτερα αν μεταφέρουμε το παιχνίδι στο επίπεδο του Συμβουλίου Υπουργών, που έχει πολιτική διάσταση και οι όποιες αποφάσεις του λαμβάνονται με πλειοψηφία δύο τρίτων.
Ουσιαστικά η διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος δεν έχει ακόμη ξεκινήσει. Θα αρχίσει εάν και εφόσον περάσουμε στην εφαρμογή των παραγράφων 7, 8 και 9 του άρθρου 104, κατά τις οποίες το Συμβούλιο: πρώτον, διατυπώνει κατ΄ αρχάς συστάσεις που δεν ανακοινώνονται δημόσια· δεύτερον, ανακοινώνει τις συστάσεις αυτές δημόσια· και, τρίτον, θέτει συγκεκριμένη προθεσμία για τη λήψη των μέτρων που είναι αναγκαία για τη μείωση του ελλείμματος.
Το εφιαλτικό δε σενάριο αρχίζει με την εφαρμογή της παραγράφου 11 του άρ. 104. Αν όμως περάσουμε σ΄ αυτό το στάδιο, τότε η χώρα πλέον οδηγείται σε κατάσταση χρεοκοπίας και δημοσιονομικού στραγγαλισμού. Εδώ η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη γιατί οι Συνθήκες προβλέπουν πλέον ότι το Συμβούλιο μπορεί να λάβει μέτρα έναντι του κράτους-μέλους που συνεχίζει να παραβιάζει τις διατάξεις των Συνθηκών, όπως: πρώτον, να απαιτήσει τη δημοσίευση πρόσθετων πληροφοριών πριν από την έκδοση ομολογιών και χρεογράφων, δηλαδή έγγραφη αναγνώριση της χρεοκοπίας, με αποτέλεσμα το κόστος δανεισμού να καταστεί αξεπέραστο· δεύτερον, να ζητήσει από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να αναθεωρήσει την πολιτική δανεισμού για το εν λόγω κράτος-μέλος· τρίτον, να απαιτήσει την άτοκη κατάθεση ποσού κατάλληλου ύψους ώσπου να διορθωθεί το υπερβολικό έλλειμμα· και, τέταρτον, να επιβάλει πρόστιμα εύλογου ύψους.
Είναι σαφές λοιπόν ότι οι όποιες εθνικιστικές κραυγές του τύπου «καλά, και ποιοι είναι αυτοί στις Βρυξέλλες που θα μας πουν τι να κάνουμε στη χώρα μας» όχι μόνον είναι επικίνδυνες και καταστροφικές, αλλά οδηγούν τη χώρα στον προθάλαμο του φρενοκομείου. Γιατί από τη στιγμή που συμμετέχουμε σε διεθνείς υπερεθνικούς οργανισμούς, όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση, οφείλουμε να λειτουργούμε με τους κανόνες που έχουν ήδη διαμορφωθεί. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει.
tovima.gr
