Η αλλαγή ηγεσίας σε ένα κόμμα εξουσίας, ύστερα από οδυνηρή ήττα, συνοδεύεται συχνά από τραυματικές συγκρούσεις. Στην αξιωματική αντιπολίτευση το τοπίο τείνει να καταστεί απρόβλεπτο. Δεν είναι μόνο ότι οι δύο υποψήφιοι είναι σαν σκορπιοί κλεισμένοι μέσα σε ένα μπουκάλι, αλλά και ο διχασμός της γαλάζιας κομματικής βάσης.
Δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς θα συμβιώσουν μετά τις κάλπες, όταν έχουν ανταλλάξει «φιλοφρονήσεις» με τέτοιο πάθος.
Οι δύο στρατοί πήραν θέσεις και...εκτοξεύουν δηλητηριώδη για να εξουδετερώσουν το διπλανό τους, με τον οποίο είναι (;) υποχρεωμένοι να συνυπάρξουν, μετά τις 5 Δεκεμβρίου. Ανοιξαν τα στόματα και δύσκολα κλείνουν. Ιδίως όταν το άρωμα της εξουσίας έχει ξεθυμάνει και οι σάρκες του κόμματος ρίχνονται βορά σε ένα κακόγουστο θέαμα. Δεν χρειάζεται να δουλεύεις με διπλό καρμπυρατέρ, για να καταλάβεις ποιος θα πληρώσει τη λυπημένη θλίψη, δηλαδή το λογαριασμό, όπως έλεγε ο Αθηνόδωρος Προύσαλης σε παλιά ελληνική ταινία, στην οποία, κατά σύμπτωση, οι πρωταγωνιστές ήταν ο «Αντώνης και η αψηλή», «το πρόσωπο και η τσιριμπίμ τσιριμπόμ».
Πώς θα γεφυρωθούν οι αντιθέσεις και οι ιδεολογικές διαφορές, τις οποίες οι ίδιοι επικαλούνται, ενώ επί της ουσίας ομνύουν εις το όνομα του πατρός; Ο ένας στο δάκρυ του, η άλλη στην πίστη της στην «παράταξη».
Δεν πρόκειται απλώς για μια μάχη για το «γαλάζιο θρόνο», με ιδεολογικούς ή μη όρους, με άρθρωση ή μισόλογα πολιτικού προβληματισμού, με τολμηρή ή άτολμη ρητορεία για τον τρόπο λειτουργίας του ρημαγμένου «μαγαζιού», ξεκάθαρες ή νεφελώδεις θέσεις για τον τρόπο άσκησης της πολιτικής.
Είναι μια ιστορία με παλιές «αγάπες» που ανέχθηκαν τη συγκατοίκηση για τον παράδεισο της εξουσίας.
Είναι ο «πόλεμος των Δύο Ρόδων», ο Οίκος της Υόρκης εναντίον του Οίκου του Λάνκαστερ.
Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
naftemporiki.gr
Οι δύο στρατοί πήραν θέσεις και...εκτοξεύουν δηλητηριώδη για να εξουδετερώσουν το διπλανό τους, με τον οποίο είναι (;) υποχρεωμένοι να συνυπάρξουν, μετά τις 5 Δεκεμβρίου. Ανοιξαν τα στόματα και δύσκολα κλείνουν. Ιδίως όταν το άρωμα της εξουσίας έχει ξεθυμάνει και οι σάρκες του κόμματος ρίχνονται βορά σε ένα κακόγουστο θέαμα. Δεν χρειάζεται να δουλεύεις με διπλό καρμπυρατέρ, για να καταλάβεις ποιος θα πληρώσει τη λυπημένη θλίψη, δηλαδή το λογαριασμό, όπως έλεγε ο Αθηνόδωρος Προύσαλης σε παλιά ελληνική ταινία, στην οποία, κατά σύμπτωση, οι πρωταγωνιστές ήταν ο «Αντώνης και η αψηλή», «το πρόσωπο και η τσιριμπίμ τσιριμπόμ».
Πώς θα γεφυρωθούν οι αντιθέσεις και οι ιδεολογικές διαφορές, τις οποίες οι ίδιοι επικαλούνται, ενώ επί της ουσίας ομνύουν εις το όνομα του πατρός; Ο ένας στο δάκρυ του, η άλλη στην πίστη της στην «παράταξη».
Δεν πρόκειται απλώς για μια μάχη για το «γαλάζιο θρόνο», με ιδεολογικούς ή μη όρους, με άρθρωση ή μισόλογα πολιτικού προβληματισμού, με τολμηρή ή άτολμη ρητορεία για τον τρόπο λειτουργίας του ρημαγμένου «μαγαζιού», ξεκάθαρες ή νεφελώδεις θέσεις για τον τρόπο άσκησης της πολιτικής.
Είναι μια ιστορία με παλιές «αγάπες» που ανέχθηκαν τη συγκατοίκηση για τον παράδεισο της εξουσίας.
Είναι ο «πόλεμος των Δύο Ρόδων», ο Οίκος της Υόρκης εναντίον του Οίκου του Λάνκαστερ.
Κατερίνα Τζωρτζινάκη.
naftemporiki.gr
