Η "εκδίκηση" στους Τραπεζίτες με τα μπόνους,οι "μεροκαματιάρηδες" υπάλληλοι του ΟΛΠ,τα "πολυέξοδα" γραφεία του ΕΟΤ στο εξωτερικό και άλλοι...λαϊκοί μύθοι.Κατ’ αρχήν, ας πει κάποιος στον κ. Γ. Παπανδρέου ότι το απαραίτητο «κερασάκι» λαϊκισμού στην προχθεσινή «τούρτα» των ανακοινώσεών του ήταν… σάπιο.
Για να φορολογήσει κάποιος με 90% τα μπόνους των τραπεζιτών, θα πρέπει και να υπάρχουν.
Οι τραπεζίτες, όμως, επειδή έβλεπαν το κακό που έρχεται, «πυροβόλησαν» γρηγορότερα. Και τι έκαναν; Αντικατέστησαν με σύνθετα επενδυτικο-ασφαλιστικά συμβόλαια, ετήσιας διάρκειας, τα παραδοσιακά μπόνους. Οπότε, στο τέλος του χρόνου ό,τι είναι να πάρουν, θα το πάρουν.
Βεβαίως, η κοινή γνώμη θα μείνει με την άγρια χαρά της «εκδίκησης», ο κ. Παπανδρέου με την ικανοποίηση της δικαίωσης, που του προκαλεί η άγνοια (της συγκεκριμένης λεπτομέρειας) και ο κ. Παπακωνσταντίνου με το ταμείο άδειο.
Ας είναι, στη ζωή δεν μπορείς να... τα έχεις όλα. Εκτός από τους «Κίσινγκερ των εργασιακών διαπραγματεύσεων», όπως εξελίσσονται όσοι κυκλοφορούν στον ΟΛΠ. Λίγες ώρες πριν από τις «ανακοινώσεις - κεραυνούς» του κ. Παπανδρέου, οι εκεί συνδικαλιστές συμφώνησαν να ανοίξουν τις πόρτες το λιμανιού στην Cosco, αφού πρώτα εξασφάλισαν την εγγύηση του Δημοσίου ότι θα εξακολουθήσει να τους καλύπτει μισθολογικά, «βρέξουν - χιονίσουν οι Κινέζοι». Μήπως να λύσουν και το Σκοπιανό; Από την άλλη, θα μπορούσε κανείς να πει ότι «βλέπετε το δέντρο και χάνετε το δάσος».
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι αυτό στο βάθος δεν είναι ακριβώς δάσος, αλλά δάσος που καίγεται. Κατά συνέπεια, αυτό που χρειάζεται δεν είναι ένα δάχτυλο να το δείχνει αλλά επειγόντως μια πυροσβεστική να το σώσει. Εν προκειμένω, μέτρα άμεσης απόδοσης και όχι καλές προθέσεις μεσο-μακροπρόθεσμης προοπτικής.
Παρακάμπτοντας τυπικότητες του στυλ «οι εφοριακοί τώρα υποχρεώνονται να καταθέτουν πόθεν έσχες», αλλά και ειρωνείες του τύπου «ευτυχώς που κλείνουν τα Γραφεία Τύπου στο εξωτερικό και θα σωθούμε», ας εστιάσουμε στα σοβαρά. Οπως, για παράδειγμα, είναι η περίπτωση της εγκατάστασης μηχανογραφικού συστήματος στα νοσοκομεία, για να ελέγχονται οι δαπάνες. Το ότι ανακοινώθηκε πρώτη φορά πριν από 12 χρόνια δεν λέει τίποτα. Το ότι αυτή τη φορά οριοθετήθηκε η εγκατάσταση και λειτουργία του ώς τον Ιούνιο, λέει πάρα πολλά. Και αυτό γιατί η διαδικασία αυτή δεν μπορεί να πάρει λιγότερο από τρία χρόνια, ακόμα και αν από αύριο το πρωί ο πρωθυπουργός ασχολείται καθημερινά και αποκλειστικά με το «Αμαλία Φλέμινγκ», το «Γενικό Κρατικό» και τον «Ερυθρό Σταυρό».
Προσέξτε γιατί: Για να γίνει η προμήθεια του συστήματος, πρέπει να γίνει διαγωνισμός. Να γίνουν οι προσφορές, να αξιολογηθούν οι προτάσεις, να αναδειχθεί ο προσωρινός ανάδοχος, να υποβληθούν οι ενστάσεις (γιατί θα υποβληθούν), να εκδικασθούν οι ενστάσεις (που συνήθως φτάνουν ώς τις… Βρυξέλλες), να οριστεί ο τελικός ανάδοχος, να εγκατασταθεί, να εγκαταστήσει τον μηχανισμό, να τον λειτουργήσει πιλοτικά και τελικά… να τον παραδώσει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα χρειαστεί μια τριετία.
Αν πάει για τετραετία, θα ματαιωθεί. Θα συμπέσει με εκλογική χρονιά, θα παγώσει, αφού τον λόγο θα πάρουν τα κόμματα (αλήθεια, θα περικοπούν οι δικές τους εισροές από τον προϋπολογισμό στο πλαίσιο της λιτότητας;). Το έργο θα αναλάβει η επόμενη κυβέρνηση. Ο επικεφαλής της θα το αναγγείλει με επισημότητα, οι παριστάμενοι θα χειροκροτούν, οι κάμερες θα αρχίσουν να γράφουν, «3, 2, 1, κλακέτα, πάμε…»/Γ.Μαντέλας.
Ας είναι, στη ζωή δεν μπορείς να... τα έχεις όλα. Εκτός από τους «Κίσινγκερ των εργασιακών διαπραγματεύσεων», όπως εξελίσσονται όσοι κυκλοφορούν στον ΟΛΠ. Λίγες ώρες πριν από τις «ανακοινώσεις - κεραυνούς» του κ. Παπανδρέου, οι εκεί συνδικαλιστές συμφώνησαν να ανοίξουν τις πόρτες το λιμανιού στην Cosco, αφού πρώτα εξασφάλισαν την εγγύηση του Δημοσίου ότι θα εξακολουθήσει να τους καλύπτει μισθολογικά, «βρέξουν - χιονίσουν οι Κινέζοι». Μήπως να λύσουν και το Σκοπιανό; Από την άλλη, θα μπορούσε κανείς να πει ότι «βλέπετε το δέντρο και χάνετε το δάσος».
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι αυτό στο βάθος δεν είναι ακριβώς δάσος, αλλά δάσος που καίγεται. Κατά συνέπεια, αυτό που χρειάζεται δεν είναι ένα δάχτυλο να το δείχνει αλλά επειγόντως μια πυροσβεστική να το σώσει. Εν προκειμένω, μέτρα άμεσης απόδοσης και όχι καλές προθέσεις μεσο-μακροπρόθεσμης προοπτικής.
Παρακάμπτοντας τυπικότητες του στυλ «οι εφοριακοί τώρα υποχρεώνονται να καταθέτουν πόθεν έσχες», αλλά και ειρωνείες του τύπου «ευτυχώς που κλείνουν τα Γραφεία Τύπου στο εξωτερικό και θα σωθούμε», ας εστιάσουμε στα σοβαρά. Οπως, για παράδειγμα, είναι η περίπτωση της εγκατάστασης μηχανογραφικού συστήματος στα νοσοκομεία, για να ελέγχονται οι δαπάνες. Το ότι ανακοινώθηκε πρώτη φορά πριν από 12 χρόνια δεν λέει τίποτα. Το ότι αυτή τη φορά οριοθετήθηκε η εγκατάσταση και λειτουργία του ώς τον Ιούνιο, λέει πάρα πολλά. Και αυτό γιατί η διαδικασία αυτή δεν μπορεί να πάρει λιγότερο από τρία χρόνια, ακόμα και αν από αύριο το πρωί ο πρωθυπουργός ασχολείται καθημερινά και αποκλειστικά με το «Αμαλία Φλέμινγκ», το «Γενικό Κρατικό» και τον «Ερυθρό Σταυρό».
Προσέξτε γιατί: Για να γίνει η προμήθεια του συστήματος, πρέπει να γίνει διαγωνισμός. Να γίνουν οι προσφορές, να αξιολογηθούν οι προτάσεις, να αναδειχθεί ο προσωρινός ανάδοχος, να υποβληθούν οι ενστάσεις (γιατί θα υποβληθούν), να εκδικασθούν οι ενστάσεις (που συνήθως φτάνουν ώς τις… Βρυξέλλες), να οριστεί ο τελικός ανάδοχος, να εγκατασταθεί, να εγκαταστήσει τον μηχανισμό, να τον λειτουργήσει πιλοτικά και τελικά… να τον παραδώσει. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα χρειαστεί μια τριετία.
Αν πάει για τετραετία, θα ματαιωθεί. Θα συμπέσει με εκλογική χρονιά, θα παγώσει, αφού τον λόγο θα πάρουν τα κόμματα (αλήθεια, θα περικοπούν οι δικές τους εισροές από τον προϋπολογισμό στο πλαίσιο της λιτότητας;). Το έργο θα αναλάβει η επόμενη κυβέρνηση. Ο επικεφαλής της θα το αναγγείλει με επισημότητα, οι παριστάμενοι θα χειροκροτούν, οι κάμερες θα αρχίσουν να γράφουν, «3, 2, 1, κλακέτα, πάμε…»/Γ.Μαντέλας.
