Ο πρωθυπουργός κάλεσε σε "εθνική συστράτευση".Υπάρχει όμως αυτή τη στιγμή κάποια πολιτική δύναμη -ή φυσιογνωμία- που να εμπνεύσει μια τέτοια κίνηση ώστε να αποτραπεί ο κίνδυνος οι επόμενες γενιές Ελλήνων πολιτών να γίνουν...ξένοι υπήκοοι στην ίδια τους τη χώρα;
Δανείζεται η Ελλάδα, αλλά με δυσβάστακτους όρους και πληθώρα τόκων που θα κληθούν να πληρώσουν και αποπληρώσουν οι επόμενες γενιές.
Οι γενιές που βρίσκονται σήμερα στα πράγματα και διαμορφώνουν ό,τι αποκαλείται «ελληνικό πρόβλημα» θα βρίσκονται αλλού...
Το πρόβλημα σήμερα είναι πως οι γενιές που θα πληρώνουν τα χρέη των προηγούμενων δεν διαμορφώνουν τίποτα.
Είναι κυρίως η γενιά των νέων ανθρώπων μεταξύ 25 και 35 που είτε... βρίσκονται παραγκωνισμένοι και απομονωμένοι απ' την κοινωνική, οικονομική και πολιτική αγορά είτε έχουν μεταναστεύσει στην αλλοδαπή, προσφέροντας τις εξειδικευμένες γνώσεις τους σε άλλα κράτη που έχουν την υποδομή, αλλά κυρίως τη διορατικότητα να τους εντάξουν στον κοινωνικό και οικονομικό ιστό τους για να τους αξιοποιήσουν.
Είναι ακριβώς η διόραση του «αυτονόητου» και του «στοιχειώδους» που δεν επιδεικνύει –ίσως γιατί εκλείπει παντελώς...– η σημερινή Ελλάδα, όπως αυτή συγκροτείται σε πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, συνδικαλιστικό επίπεδο.
Αδυνατεί, επί παραδείγματι, η πολιτική ηγεσία να αντιληφθεί πως η αποστολή της δεν είναι ούτε η εξουσία ούτε η νομή της – έτσι κι αλλιώς είναι πρόσκαιρη και εφήμερη. Αλλά ο μακροχρόνιος σχεδιασμός μιας συνολικής πολιτικής που θα διασφαλίσει το δικαίωμα στις επόμενες γενιές μιας καλύτερης ζωής και εντέλει την ίδια την επιβίωση της χώρας σε ένα ανταγωνιστικό και ασταθές διεθνές περιβάλλον. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, η έννοια του «πολιτικού κόστους» (τόσο υπερτιμημένης στην αντίληψη των πολιτικών ηγητόρων) θα έμοιαζε γραφική. Οι πολιτικοί θα έλεγαν τα πράγματα με το όνομά τους και δεν θα έσπευδαν να χαϊδέψουν αυτιά και να ικανοποιήσουν παρωχημένα αιτήματα ισχυρών συντεχνιών που συντηρούν τους μηχανισμούς εκλογής τους.
Αδυνατεί, επί παραδείγματι, και η επιχειρηματική ελίτ να αντιληφθεί πως εκτός απ' το κέρδος υπάρχει και η κοινωνική ευθύνη. Κατά συνέπεια δεν δικαιούνται να εξαντλούν τους φυσικούς πόρους και το παραγωγικό δυναμικό της χώρας, δημιουργώντας «καμένη γη» και «στρατιές ανέργων», που θα πουληθούν σε «τιμή ευκαιρίας» στα διεθνή funds για να την αποικίσουν. Αδυνατεί και η κοινωνία να αντιληφθεί πως η χώρα μετατρέπεται –αν δεν έχει μετατραπεί ήδη– σε χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, οι υποδομές και ο παραγωγικός κορμός της οποίας εκχωρούνται σε ξένα συμφέροντα με σαφή αποικιοκρατικό προσανατολισμό.
Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς την ύστατη τούτη ώρα μια εθνική συστράτευση που θα αποτρέψει τον κίνδυνο οι επόμενες γενιές Ελλήνων πολιτών να είναι ξένοι υπήκοοι στην ίδια τους τη χώρα. Και μια τέτοια εθνική προσπάθεια μόνο μια εμπνευσμένη πολιτική ηγεσία μπορεί να την ενορχηστρώσει. Αν υπάρχει τέτοια...
