Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα. Μόνο που στην περιπτωσή μας, σε αντίθεση με την Οργουελλιανή Φάρμα, τα «γουρούνια» (PIIGS) είναι οι «λιγότερο ίσοι»..Και έτσι, ξημέρωσε εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό που επέτρεψε να ξεχαστούν φανφάρες και συνθήματα, παπαγαλισμοί και «έγκριτες αναλύσεις» περί εκείνης της περιφήμου «Ισχυρής Ελλάδας», η οποία «μιλάει στα ίσα με τους μεγάλους της Ευρώπης».
Ξημέρωσε ήμαρ κατά το οποίο επιτέλους μπορούμε να θυμηθούμε όσα φωνάζει το αειθαλές μας κύτταρο μονίμως, όσο και αν του λένε οι επαγγελματίες προοδευτικοί να το βουλώσει: φίλτατοι, φερετζέδες σαν το δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αντέχουν στο μαχαίρι.
Το σύστημα λέγεται νόμος του ισχυροτέρου και σε αυτό το σύστημα είμεθα στην απέξω.
Κοινώς... στην Ευρωπαϊκή μας Ένωση υπάρχουν κυρίαρχες και δευτερεύουσες δυνάμεις. Επίσης, παραμύθι χωρίς δράκο δεν υπάρχει και η Ελλαδίτσα δεν ανήκει στις πρώτες.
Πάει καιρός, δεκαετίες, που ακούμε ευχολόγια για την αποφυγή της «Ευρώπης των δυο ταχυτήτων», από όσους ξεχνούν επιμόνως και επί τούτου το γεγονός ότι η Ευρώπη από παλιά κουβαλάει πλήρες κιβώτιο πεντάρι: Γαλλία-Γερμανία-Αγγλία, δευτερεύουσες ευρωπαϊκές δυνάμεις (Αυστρία, Σουηδία, Δανία, Ολλανδία, Βέλγιο κλπ), τα «γουρούνια» της περιφέρειας (P.I.I.G.S, Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία) και τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλόκ. Για την όπισθεν μάλλον δε χρειάζονται εξηγήσεις σε όποιον έχει διαβάσει τα SOS στην ιστορία του 20ου αιώνα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ούτε οι «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», ούτε, βέβαια, η «Ευρώπη των λαών». Θα μπορούσε κάποτε να γίνει, αλλά αυτό απαιτεί μαζική πολιτική θέληση καθώς και κοινωνική και πολιτισμική συνοχή που οι ισχυροί δεν επιθυμούν και δεν καλλιεργούν. Άρα, απαιτεί προσπάθεια από τα κάτω, ενώ το όλο εγχείρημα της Ε.Ε σχεδιάστηκε και αναπτύχθηκε από τα πάνω, με βασικό στόχο τον οικονομικό, μια μεγάλη αγορά. Ας υπενθυμίσουμε ότι, στις αγορές κερδίζουν εκείνοι που έχουν να πουλήσουν και που μπορούν να θέσουν τους κανόνες του οικονομικού παιχνιδιού.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Και αν η κρίση έχει ένα καλό είναι ότι δυο-τρεις σκληρές αλήθειες ήρθαν αυτοβούλως και ευθαρσώς να τριφτούν στα μούτρα όσων πάσχουν από τον κατεστημένο «ευρωλιγουρισμό». Κοινώς, τα «δάνεια» και τα «πακέτα στήριξης» δεν έρχονται χάρισμα από την κιμπάρικη καρδιά των επιτρόπων της Ε.Ε., αλλά συνοδεύονται από πανωτόκια, δεσμεύσεις, αποδοχή συγκεκριμένου οικονομικού και γεωπολιτικού ρόλου στην Ε.Ε, υποχωρήσεις σε μείζονα θέματα και άλλα τερπνά.
Ως πρωτίστως οικονομικό εγχείρημα, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρόκειται ούτε να εγγυηθεί τα συνορά μας (ώστε να πάψουμε εμείς να εξοπλιζόμαστε, όπως έλεγε η δημοφιλής παραμυθία προ δεκαετιών και επί δεκαετίες), ούτε να έρθει να μας στηρίξει χωρίς αδρά ανταλλάγματα σε τόκους, μέτρα, γην και ύδωρ. Ιδιαίτερα όταν σε καιρούς παγκόσμιας κρίσης, όπως αυτούς που διανύουμε, ακόμα και αυτή η ολίγη οικονομική συνοχή της Ε.Ε διασπάται στα επιμέρους εθνικά και άλλα συμφέροντα που την απαρτίζουν. Όπως το γράφει ο καθηγητής διεθνών σχέσεων Παναγιώτης Ήφαιστος «Η μη κατανόηση των ανθρωπολογικών προϋποθέσεών της [Ευρωπαϊκής Ένωσης] οδηγεί σε φαιδρές προσδοκίες και ψευδαισθήσεις πως υπάρχει ευρωπαϊκός αλτρουισμός και όχι εθνικά συμφέροντα τα οποία μέσα σε ένα κρυστάλλινα εθνοκρατοκεντρικό ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα σφυρηλατούνται και σμιλεύονται».
Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η οικονομική και πολιτική εξάρτηση που μας συνόδευε από τα πρώτα βήματα του ελληνικού κράτους (ας αναφερθεί εισέτι μίαν το γεγονός ότι τα τρία πρώτα κόμματα που στόλισαν την πολιτική σκηνή του τόπου ήταν γνωστά ως το «γαλλικό», το «ρωσικό» και το «αγγλικό») συνοδεύονταν και από ρατσιστικής υφής υπεροψία. Είμαστε οι «μαύροι» της Ευρώπης (και οι «σχεδόν μαύροι» της Αμερικής - άλλη φορά και αυτό). Κάποτε είμασταν γνωστοί, μαζί με τους Ιρλανδούς, ως οι «αβορίγινες [πρωτόγονοι ιθαγενείς] της Ευρώπης». Από τα γαλλικά λεξικά του 19ου αιώνα (όπου «grec» ήταν περίπου συνώνυμο του «απατεώνας») και τις θεωρίες του Φαλμεράγιερ, μέχρι την σημερινή ειρωνική αρθρογραφία δεν είναι μεγάλη η απόσταση. Αλλά και πιο πίσω να πάμε, δεν ήταν οι Σταυροφορίες, με την «στάση» για πλιάτσικο στο Βυζάντιο, η πρώτη αποικιακού τύπου επιδρομή της Ευρώπης; Δεν είναι η Κύπρος η τελευταία αγγλική αποικία σε Ευρωπαϊκό χώρο;
Ο ιστορικός χρόνος μετράει διαφορετικά από τον του βίου μας. Και, Δόξα τω Θεώ, το κύτταρο του λαού καταγράφει με άλλους τρόπους την ιστορία απ' ότι οι πουλημένοι ιστορικοί και όσοι βλέπουν τη μνήμη των λαικών εξεγέρσεων και των εθνικών επαναστάσεων ως «χάσιμο χρόνου μαθημάτων».
Οι ισχυροί της Ευρώπης, ασφαλώς, την δουλειά τους κοιτάνε. Καλό θα ήταν, εφόσον κρίνεται απαραίτητη για την επιβίωση της ΕΕ με τη σημερινή μορφή, μια ισορροπία στην πολιτική της Ένωσης. Πιο απλά, να κοιτάξουμε και οι υπόλοιποι τις «δικές μας δουλειές», τα δικά μας συμφέροντα. Ίσως και με ένα είδος άτυπου (ή και επισημότερου, όπου υπάρχει πολιτική βούληση) συνασπισμού των «γουρουνιών» ή των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου μετά της Ιρλανδίας (πως το έλεγε ο Σεφέρης; «οι Ιρλανδοί είναι οι Ρωμιοί του Βορρά»), για την προάσπιση των κοινών μας θέσεων και συμφερόντων, από τα στρατηγικά μέχρι τα οικονομικά. Απέναντι στις πολιτικές και στην υπεροψία των μεγάλων της Ευρώπης, μπορούμε, όπως λέει μια αμερικάνικη έκφραση, να «ψηφίσουμε με το πορτοφόλι μας». Γιατί να καταναλώνουμε γερμανικά προϊόντα αντί να προτιμήσουμε τα «χοιρινά», ας πούμε;
Δεν πρόκειται για πανάκεια, φυσικά. Αλλά είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι η επιδίωξη των θεσεών μας στην Ευρώπη δεν περνάει ούτε μέσα από αυταπάτες περί μιας αγγελικά πλασμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε από λεονταρισμούς περί Ισχυρής Ελλάδας, ούτε βέβαια μέσα από την περιφορά ενός επιτάφιου πρωθυπουργού που μοιρολογάει και ζητάει ολίγην από ανθρώπινη καλοσύνη (Αγορές μου, Αγορές μου, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;). Χρειάζεται πολιτική δράση, που σημαίνει διαμόρφωση συμμαχιών, αξιοποίηση των (όποιων) πλεονεκτημάτων μας, στήριξη των προβληματικών τομέων μας. Και των Αδυνάτων την δυνατότερη συμμαχία.
**Υστερόγραφο: Επί του πρακτέου και για όσους ενδιαφέρονται, ιδού και η λίστα των τριων πρώτων ψηφίων των barcodes που δείχνουν εθνικότητα προϊόντος εκ των PIIGS: Ελλάδα 520, Κύπρος 529, Ιρλανδία 539, Πορτογαλία 560, Ιταλία 80 ως και 83, Ισπανία 84. Στα προϊόντα των «πιο ίσων» έχουμε bar code που ξεκινά από 400 έως και 440 για τα Γερμανικά, με τρία πρώτα ψηφία 869 της Τουρκίας, 729 του Ισραήλ και από 87 της Ολλανδίας.
Λ. Θωμά
skai.gr
Πάει καιρός, δεκαετίες, που ακούμε ευχολόγια για την αποφυγή της «Ευρώπης των δυο ταχυτήτων», από όσους ξεχνούν επιμόνως και επί τούτου το γεγονός ότι η Ευρώπη από παλιά κουβαλάει πλήρες κιβώτιο πεντάρι: Γαλλία-Γερμανία-Αγγλία, δευτερεύουσες ευρωπαϊκές δυνάμεις (Αυστρία, Σουηδία, Δανία, Ολλανδία, Βέλγιο κλπ), τα «γουρούνια» της περιφέρειας (P.I.I.G.S, Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία) και τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλόκ. Για την όπισθεν μάλλον δε χρειάζονται εξηγήσεις σε όποιον έχει διαβάσει τα SOS στην ιστορία του 20ου αιώνα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ούτε οι «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», ούτε, βέβαια, η «Ευρώπη των λαών». Θα μπορούσε κάποτε να γίνει, αλλά αυτό απαιτεί μαζική πολιτική θέληση καθώς και κοινωνική και πολιτισμική συνοχή που οι ισχυροί δεν επιθυμούν και δεν καλλιεργούν. Άρα, απαιτεί προσπάθεια από τα κάτω, ενώ το όλο εγχείρημα της Ε.Ε σχεδιάστηκε και αναπτύχθηκε από τα πάνω, με βασικό στόχο τον οικονομικό, μια μεγάλη αγορά. Ας υπενθυμίσουμε ότι, στις αγορές κερδίζουν εκείνοι που έχουν να πουλήσουν και που μπορούν να θέσουν τους κανόνες του οικονομικού παιχνιδιού.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Και αν η κρίση έχει ένα καλό είναι ότι δυο-τρεις σκληρές αλήθειες ήρθαν αυτοβούλως και ευθαρσώς να τριφτούν στα μούτρα όσων πάσχουν από τον κατεστημένο «ευρωλιγουρισμό». Κοινώς, τα «δάνεια» και τα «πακέτα στήριξης» δεν έρχονται χάρισμα από την κιμπάρικη καρδιά των επιτρόπων της Ε.Ε., αλλά συνοδεύονται από πανωτόκια, δεσμεύσεις, αποδοχή συγκεκριμένου οικονομικού και γεωπολιτικού ρόλου στην Ε.Ε, υποχωρήσεις σε μείζονα θέματα και άλλα τερπνά.
Ως πρωτίστως οικονομικό εγχείρημα, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρόκειται ούτε να εγγυηθεί τα συνορά μας (ώστε να πάψουμε εμείς να εξοπλιζόμαστε, όπως έλεγε η δημοφιλής παραμυθία προ δεκαετιών και επί δεκαετίες), ούτε να έρθει να μας στηρίξει χωρίς αδρά ανταλλάγματα σε τόκους, μέτρα, γην και ύδωρ. Ιδιαίτερα όταν σε καιρούς παγκόσμιας κρίσης, όπως αυτούς που διανύουμε, ακόμα και αυτή η ολίγη οικονομική συνοχή της Ε.Ε διασπάται στα επιμέρους εθνικά και άλλα συμφέροντα που την απαρτίζουν. Όπως το γράφει ο καθηγητής διεθνών σχέσεων Παναγιώτης Ήφαιστος «Η μη κατανόηση των ανθρωπολογικών προϋποθέσεών της [Ευρωπαϊκής Ένωσης] οδηγεί σε φαιδρές προσδοκίες και ψευδαισθήσεις πως υπάρχει ευρωπαϊκός αλτρουισμός και όχι εθνικά συμφέροντα τα οποία μέσα σε ένα κρυστάλλινα εθνοκρατοκεντρικό ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα σφυρηλατούνται και σμιλεύονται».
Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η οικονομική και πολιτική εξάρτηση που μας συνόδευε από τα πρώτα βήματα του ελληνικού κράτους (ας αναφερθεί εισέτι μίαν το γεγονός ότι τα τρία πρώτα κόμματα που στόλισαν την πολιτική σκηνή του τόπου ήταν γνωστά ως το «γαλλικό», το «ρωσικό» και το «αγγλικό») συνοδεύονταν και από ρατσιστικής υφής υπεροψία. Είμαστε οι «μαύροι» της Ευρώπης (και οι «σχεδόν μαύροι» της Αμερικής - άλλη φορά και αυτό). Κάποτε είμασταν γνωστοί, μαζί με τους Ιρλανδούς, ως οι «αβορίγινες [πρωτόγονοι ιθαγενείς] της Ευρώπης». Από τα γαλλικά λεξικά του 19ου αιώνα (όπου «grec» ήταν περίπου συνώνυμο του «απατεώνας») και τις θεωρίες του Φαλμεράγιερ, μέχρι την σημερινή ειρωνική αρθρογραφία δεν είναι μεγάλη η απόσταση. Αλλά και πιο πίσω να πάμε, δεν ήταν οι Σταυροφορίες, με την «στάση» για πλιάτσικο στο Βυζάντιο, η πρώτη αποικιακού τύπου επιδρομή της Ευρώπης; Δεν είναι η Κύπρος η τελευταία αγγλική αποικία σε Ευρωπαϊκό χώρο;
Ο ιστορικός χρόνος μετράει διαφορετικά από τον του βίου μας. Και, Δόξα τω Θεώ, το κύτταρο του λαού καταγράφει με άλλους τρόπους την ιστορία απ' ότι οι πουλημένοι ιστορικοί και όσοι βλέπουν τη μνήμη των λαικών εξεγέρσεων και των εθνικών επαναστάσεων ως «χάσιμο χρόνου μαθημάτων».
Οι ισχυροί της Ευρώπης, ασφαλώς, την δουλειά τους κοιτάνε. Καλό θα ήταν, εφόσον κρίνεται απαραίτητη για την επιβίωση της ΕΕ με τη σημερινή μορφή, μια ισορροπία στην πολιτική της Ένωσης. Πιο απλά, να κοιτάξουμε και οι υπόλοιποι τις «δικές μας δουλειές», τα δικά μας συμφέροντα. Ίσως και με ένα είδος άτυπου (ή και επισημότερου, όπου υπάρχει πολιτική βούληση) συνασπισμού των «γουρουνιών» ή των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου μετά της Ιρλανδίας (πως το έλεγε ο Σεφέρης; «οι Ιρλανδοί είναι οι Ρωμιοί του Βορρά»), για την προάσπιση των κοινών μας θέσεων και συμφερόντων, από τα στρατηγικά μέχρι τα οικονομικά. Απέναντι στις πολιτικές και στην υπεροψία των μεγάλων της Ευρώπης, μπορούμε, όπως λέει μια αμερικάνικη έκφραση, να «ψηφίσουμε με το πορτοφόλι μας». Γιατί να καταναλώνουμε γερμανικά προϊόντα αντί να προτιμήσουμε τα «χοιρινά», ας πούμε;
Δεν πρόκειται για πανάκεια, φυσικά. Αλλά είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι η επιδίωξη των θεσεών μας στην Ευρώπη δεν περνάει ούτε μέσα από αυταπάτες περί μιας αγγελικά πλασμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε από λεονταρισμούς περί Ισχυρής Ελλάδας, ούτε βέβαια μέσα από την περιφορά ενός επιτάφιου πρωθυπουργού που μοιρολογάει και ζητάει ολίγην από ανθρώπινη καλοσύνη (Αγορές μου, Αγορές μου, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;). Χρειάζεται πολιτική δράση, που σημαίνει διαμόρφωση συμμαχιών, αξιοποίηση των (όποιων) πλεονεκτημάτων μας, στήριξη των προβληματικών τομέων μας. Και των Αδυνάτων την δυνατότερη συμμαχία.
**Υστερόγραφο: Επί του πρακτέου και για όσους ενδιαφέρονται, ιδού και η λίστα των τριων πρώτων ψηφίων των barcodes που δείχνουν εθνικότητα προϊόντος εκ των PIIGS: Ελλάδα 520, Κύπρος 529, Ιρλανδία 539, Πορτογαλία 560, Ιταλία 80 ως και 83, Ισπανία 84. Στα προϊόντα των «πιο ίσων» έχουμε bar code που ξεκινά από 400 έως και 440 για τα Γερμανικά, με τρία πρώτα ψηφία 869 της Τουρκίας, 729 του Ισραήλ και από 87 της Ολλανδίας.
Λ. Θωμά
skai.gr
