"η επόμενη αλλά και η μεθεπόμενη γενιά θα κληθούν να εξοφλήσουν το δημόσιο χρέος της προηγούμενης γενιάς, το οποίο χρηματοδότησε καταναλωτικές και όχι επενδυτικές δαπάνες, από τις οποίες φυσικά οι νέοι δεν θα έχουν κανένα όφελος...".
Άρθρο του κ.Γ.Αγαπητού,
πρώην Υπ.Οικονομικών(1989-90).
.
Πρόσφατα συνάντησα ένα γέροντα 85 ετών, ο οποίος ήταν έξαλλος για τη σημερινή κατάσταση και ανήσυχος για τις εξελίξεις και το μέλλον των νέων.
Μου επεσήμανε, μάλιστα, ότι «εάν κάποιος μου πρότεινε να ξαναγίνω νέος, θα του απαντούσα: Ευχαριστώ για το δώρο σου, αλλά δεν θα το πάρω». Η απάντηση του γέροντα ήταν αναπάντεχη, γιατί ήρθαν στη σκέψη μου τα κινηματογραφικά έργα: «Φάουστ» (Faust, 1926) και «Αλίμονο στους νέους» (1961).
Η ανατρεπτική σκέψη του γέροντα ενίσχυσε τους δικούς μου προβληματισμούς για το μέλλον της νεολαίας και τις ευθύνες μας απέναντί της. Ενιωσα ότι έχουμε υποχρέωση να αναδεικνύουμε φωναχτά το θέμα και να προτείνουμε λύσεις.
Η περίοδος που διανύουμε είναι... πάρα πολύ δύσκολη και τα κοινωνικοοικονομικά φαινόμενα που συμβαίνουν είναι πρωτόγνωρα. Δυστυχώς, επικρατεί ατομικισμός, όπου το ατομικό συμφέρον είναι το κυρίαρχο κριτήριο της συμπεριφοράς του σύγχρονου ανθρώπου. Εχουν εκλείψει τα «κοινωνικά πρότυπα» κι επικρατούν μόνον εκείνα που προωθούνται από τα ΜΜΕ. Οι αξίες έχουν υποβαθμιστεί κι έχουν χαλαρώσει πολλοί κοινωνικοί θεσμοί, οι οποίοι επικρατούσαν στην ελληνική κοινωνία. Οι θεσμοί αυτοί αναφέρονται στην οικογένεια, στην αλληλεγγύη των μελών της κοινωνίας, στο σεβασμό του περιβάλλοντος και των δημοκρατικών αρχών, όπως επίσης στη δημιουργία των απαραίτητων υποδομών που θα εξασφαλίσουν καλύτερες συνθήκες ζωής και προόδου της νέας γενιάς.
Μια γενιά χωρίς όνειρα
Η γκρίζα αυτή εικόνα έχει άμεση επίπτωση στη σημερινή γενιά, αλλά οι τραγικές συνέπειες θα φανούν περισσότερο στην επόμενη γενιά. Οι νέοι σήμερα έχουν υψηλό δείκτη νοημοσύνης, περισσότερες γνώσεις, ιδίως της σύγχρονης τεχνολογικής προόδου, πιο ολοκληρωμένες σπουδές και μεταπτυχιακά, σε σύγκριση με την προηγούμενη γενιά, και όμως, αυτά τα παιδιά δεν βλέπουν το μέλλον τους με αισιοδοξία και όνειρα, γιατί δυστυχώς οι υπάρχουσες συνθήκες δεν τους το επιτρέπουν.
Η καταναλωτική λαιμαργία μας, σε συνδυασμό με την ισοπεδωτική τάση της παγκοσμιοποίησης, και το έλλειμμα ηγετικών προσωπικοτήτων σε παγκόσμιο επίπεδο, έχουν προκαλέσει σύγχυση - αβεβαιότητα - αμφισβήτηση στους νέους, σχετικά με τις επιλογές και το μέλλον τους. Οι ενέργειες και οι επιλογές των πολιτικών ηγεσιών έχουν οδηγήσει σε υπερχρέωση της επόμενης γενιάς, περιορισμό των ευκαιριών απασχόλησης και υποβάθμιση των προσφερόμενων κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία, ασφάλεια).
Ειδικότερα η δραματική διόγκωση του δημόσιου χρέους και ο περιορισμός των θέσεων εργασίας έχουν υποθηκεύσει το μέλλον της νέας γενιάς. Οι σημερινοί νέοι θα κληθούν να εξοφλήσουν το δημόσιο χρέος της προηγούμενης γενιάς, το οποίο χρηματοδότησε καταναλωτικές και όχι επενδυτικές δαπάνες, από τις οποίες φυσικά οι νέοι δεν θα έχουν κανένα όφελος. Η συρρίκνωση, επίσης, της παραγωγικής υποδομής της οικονομίας περιορίζει δραματικά, μαζί με την τεχνολογική ανεργία, τις θέσεις εργασίας, με συνέπεια οι νέοι να είναι άνεργοι ακόμη και μέχρι την ηλικία των 30 ετών, που ως γνωστόν είναι η πλέον παραγωγική και δημιουργική περίοδος της ζωής τους. Η ανεργία των νέων είναι μια εγκληματική παράλειψη της γενιάς μας γιατί τους απαγορεύει να προγραμματίσουν, να είναι αισιόδοξοι, να δημιουργήσουν οικογένεια και να απεξαρτηθούν οικονομικά από τους γονείς τους. Αυτό έχει σαν συνέπεια το πρωτόγνωρο μέγεθος της μεταβίβασης εισοδημάτων από τους γεροντότερους στους νεότερους μέχρι και 35 ετών, προκειμένου να επιβιώσουν έως ότου εντοπίσουν κάποια θέση απασχόλησης, ακόμη και άσχετη με τα προσόντα και τις σπουδές τους.
Εμμονή των Βρυξελλών
Η εμμονή των Βρυξελλών στην εφαρμογή σκληρής οικονομικής πολιτικής από τις εθνικές κυβερνήσεις έχει αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας των νέων. Η πολιτική αυτή έχει επικεντρωθεί στη μείωση των μισθών, στην αύξηση των φόρων, στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, στην ενίσχυση της μερικής απασχόλησης, στην αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και στην ενοικίαση των εργαζομένων (leasing). Η επιμήκυνση των ετών εργασίας τελικά περιορίζει τις νέες θέσεις εργασίας για τους νέους και η ενοικίασή τους από οργανωμένα γραφεία ουσιαστικά επαναφέρει το δουλεμπόριο στο χώρο της εργασίας. Παράλληλα ο περιορισμός των θέσεων στο δημόσιο τομέα και η οικονομική ύφεση στον ιδιωτικό τομέα οδηγούν στην εκμετάλλευση των νέων (μικρότερες αμοιβές και περισσότερες ώρες εργασίας)
Η πολιτεία συνεπώς, αλλά και η Ε.Ε., η οποία φέρει μεγάλη ευθύνη για τη διογκούμενη ανεργία στον ευρωπαϊκό χώρο, οφείλουν να εφαρμόσουν, επιτέλους, τις κατάλληλες εκείνες πολιτικές (μείωση φόρων, αύξηση της προσφοράς χρήματος, τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών, αύξηση των δημοσίων επενδύσεων, αύξηση των κοινοτικών πόρων και μείωση των επιτοκίων δανεισμού) οι οποίες θα ενισχύσουν την πραγματική οικονομία και την παραγωγική υποδομή, ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και βελτίωση των τομέων της υγείας και της παιδείας. Εάν οι πρωτοβουλίες αυτές καθυστερήσουν, τότε τα αποτελέσματα και οι κοινωνικές αναταραχές θα είναι ανεξέλεγκτες και δεν θα μας το συγχωρέσουν ποτέ οι νέοι.
