«Στράγγιξαν» την Τετάρτη οι ελληνικές τράπεζες. Προφανώς, υπό το κράτος πανικού, πολλοί καταθέτες σήκωναν τις καταθέσεις τους για να τις μεταφέρουν σε θυρίδες ή απλώς στα σεντούκια τους. Σε αυτή την κορύφωση της υποβόσκουσας, εδώ και μήνες, κρίσης περισσότερο επλήγησαν οι μικρές τράπεζες, οι οποίες βρέθηκαν στο «κόκκινο».
Αυτή η εξέλιξη, που εν πολλοίς ξεπέρασε ακόμη και την κρίση δανεισμού του Ελληνικού Δημοσίου, σε συνδυασμό με τις... ξένες (κυρίως ευρωπαϊκές) τράπεζες, οι οποίες έχουν κρατικά ομόλογα και πίεζαν για λύση, φαίνεται ότι οδήγησαν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σε ταχείες αποφάσεις και αποδοχή των ελληνικών ομολόγων.
Τρία συμπεράσματα:
Πρώτον, όταν είναι να αποφασίσουν οι τεχνοκράτες, οι χρονοβόρες διατάξεις και οι συμβιβασμοί δεν έχουν θέση.
Δεύτερον, όσο κέρδιζαν (και) οι τράπεζες με τα υψηλά σπρεντ, δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας για την ΕΚΤ.
Και τρίτον, το πρόβλημα του ευρώ δεν είναι αν οι θυσίες των εργαζομένων, στην Ελλάδα και αλλού, γίνονται επιτόκια, αλλά όταν αποσταθεροποιούνται οι τράπεζες. Τώρα θα μπορούν και πάλι να δανείζονται με 1% από την ΕΚΤ και, ακολούθως, να αγοράζουν κρατικά ομόλογα με επιτόκιο 5% και 6%.
Το κέρδος είναι προφανές.
