Τα μέτρα του ΔΝΤ και της ΕΕ φέρνουν τα πάνω κάτω στην ελληνική κοινωνία, αλλά δεν αγγίζουν το πρόβλημα της διαφθοράς και της σπατάλης στο δημόσιο. Τα μέτρα που θα ανακοινωθούν αυτές τις ημέρες, αφορούν σε μείωση μισθών και συντάξεων, σε κλείσιμο δημοσίων οργανισμών και επιχειρήσεων και σε αποκρατικοποιήσεις.
Ανατρέπουν τα εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα και επιβάλουν νέους πολύ βαρείς φόρους.
Συνολικά αυτά τα μέτρα θα φέρουν βαθειά ύφεση στην ελληνική οικονομία και είναι αμφίβολο εξαιτίας ακριβώς της ύφεσης αν θα έχουν ικανοποιητικό αποτέλεσμα στον περιορισμό του ελλείμματος. Σίγουρα όμως θα έχουν αποτέλεσμα στην μείωση του δημοσίου χρέους, διότι... ουσιαστικά σε αυτό αποσκοπούν. Να εισπράττονται δημοσια έσοδα τα οποία θα χρησιμοποιούνται σχεδόν εξ ολοκλήρου για την πληρωμή των υποχρεώσεων μας προς τους ξένους δανειστές.
Ας μη γελοιόμαστε.
Τα 120 -130 δις που συνολικά θα δανειστούμε μέσω της βοήθειας, θα διατεθούν αποκλειστικά και μόνο για την αποπληρωμή των τόκων και των χρεωλυσίων του εξωτερικού χρέους.
Η Ευρώπη και το ΔΝΤ για αυτό μας βοηθάει. Για να μην πτωχεύσουμε και τους φεσώσουμε. Ούτε ένα ευρώ απο αυτή τη βοήθεια δεν θα μείνει στην εγχώρια αγορά. Θα πεί κανείς οτι εφόσον αυτά τα χρήματα θα διατεθούν για πληρωμές τόκων, τα άλλα, αυτά που εισπράττει ο προυπολογισμός θα διατεθούν για ανάπτυξη. Λάθος. Δεν υπάρχουν άλλα.
Η ΕΕ μας δέσμευσε οτι δεν θα απευθυνθούμε στις αγορές για δανεικά την επόμενη τριετία. Συνεπώς αυτά πιυ δανειζόμασταν απο τις αγορές θα μας τα δανείσουν αυτοί. Εξαιτίας δε της ύφεσης που φέρνουν τα μέτρα που θα μας επιβάλλουν, δεν θα υπάρχουν άλλα έσδοα για το ελληνικό δημόσιο. Η συνατγή λοιπόν που θα ακολουθηθεί είναι καταστροφική για τους έλληνες πολίτες και κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των πιστωτών μας.
Απο την άλλη μεριά, όλοι γνωρίζουμε οτι το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα οφείελται στη διαφθορά του πολιτικού συστήματος και της γραφειοκρατίας του δημοσίου. Εκεί βρίσκεται η αιτία των ελλειμμάτων. Στην συστηματική κλοπή του δημοσίου χρήματος απο το δίπολο πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων. Συνεπώς λύση στο πρόβλημα με αυτά τα μέτρα δεν θα υπάρξει. Απλώς θα βυθιστούμε σε εναν κύκλο ύφεσης και φτώχειας απο τον οποίο δεν θα ξεφύγουμε όσο δεν λαμβάνονται άλλα μέτρα που θα περιορίζουν την διαπλοκή και τη διαφθορά.
Τι πρέπει να κάνουμε τώρα; Πρέπει παράλληλα με τα μέτρα της τρόικας τα οποία ούτως ή άλλως επιββάλλονται και δεν μπορούν να αποφευχθούν, η ελληνική κυβένρηση – με τις περιορισμένες δυνατότητες που της απομένουν – να επιβάλει τους νόμους και να χτυπήσει αλύπητα τη διαφθορά και τη διαπλοκή για να εξυγιάνει το δημόσιο και την οικονομία.
Η κυβέρνηση – και αν δεν το κάνει η κυβέρνηση πρέπει να το κάνουν οι φορείς ή η κοινωνία συνολικά – θα πρέπει να κάνει τα εξής:
Πρώτον να εφαρμόσει τους νόμους για όλους. Για να γίνει αυτό θα πρέπει και η Δικαιοσύνη να κινηθεί αυτοβούλως και να αναλάβει άμεσα δράση ώστε να εφαρμόσει τους νόμους.
Δεύτερον πρέπει να ανασυνταχθούν οι ελεγκτικοί και οι εισπρακτικοί μηχανισμοί ώστε να εισπραχθούν τα δημόσια έσοδα.
Τρίτον πρέπει να τιμωργθούν οι διεφθαρμένοι υπάλληλοι του δημοσίου ώστε να φοβηθούν οι υπόλοιποι και να περιοριστεί η αρπαχτή.
Πέμπτον η κυβέρνηση πρέπει να εφαρμόσει την προεκλογική της υπόσχεση για πλήρη διαφάνεια σε όλες τις κυβερνητικές δράσεις, απο προμήθειες, μέχρι υπουργικές αποφάσεις.
Μέτρα για την ανάπτυξη
Ταυτόχρονα, για να γίνει ανεκτό το βάρος της ύφεσης πρέπει να λαμβάνονται αναπτυξιακά μέτρα που θα ενισχύουν αλλά και θα καθοδηγούν τον ιδιωτικό τομέα. Μην ξεχνάμε οτι ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που θα κληθεί να απορροφήσει μέρος των ανέργων που θα αφήσει η συρρίκνωση του δημοσίου τομέα. Όμως ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα είναι ανίσχυρος. Στηριζόμαστε κυρίως στην αυτοαπασχόληση και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ενώ οι περισσότεροι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι στηρίζονται στο δημόσιο χρήμα και στις προνομιακές μονοπωλιακές συμφωνίες που έχουν με το δημόσιο.
Τα αναπτυξιακά μέτρα λοιπόν που θα λαμβάνονται – μάλιστα επειδή δεν υπάρχουν λεφτά, τα αναπτυξιακά μέτρα θα είναι πολύ περιορισμένα – πρέπει να στηρίζονται σε «χειρουργικές» παρεμβάσεις που θα δίνουν χρήμα σε συγκεκριμένες επενδυτικές επιλογές, ακόμη και σε μικρό επίπεδο, εφόσον είναι δύσκολο να υπάρξουν αναπτυξιακά μέτρα ευρείας κλίμακας. Για να αξιοποιηθούν όμως τα αναπτυξιακά μέτρα πρέπει να είναι στοχευμένα και για να υπάρξει στόχευση πρέπει να υπάρχει στόχος. Στόχος δεν υπάρχει ακόμη. Δηλαδή δεν έχει γίνει μια σοβαρή μελέτη που να περιγράφει τους τομείς στους οποίους η Ελλάδα θα πρέπει να επενδύσει για να αυξηθεί η διεθνής ανταγωνιστικότητα της και να αυξηθούν οι εξαγωγές.
Αν δεν προσδιορισθεί στόχος και τομείς της ανάπτυξης, η προσπάθεια θα πάει χαμένη για μια ακόμη φορά. Ο τουρισμός, οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας, οι εξαγωγές είναι κάποιοι απο τους στόχους που είναι ορατοί. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι. Αλλά για να τους εντοπίσουμε πρέπει να λειτουργήσουμε ανάποδα. Πρέπει δηλαδή να δούμε ποιοί κλάδοι ή ακόμη και ποιές συγκεκριμένες εταιρίες έχουν εξαγωγές και να τις ενισχύσουμε.
Δεν έχουμε περιθώρια για σκόρπισμα των χρημάτων που υποτίθεται οτι θα πάνε για την ανάπτυξη σε περιοχές ή δράσεις που μόνο ψηφοθηρικό στόχο έχουν.
Γ.Νικολόπουλος
reporter
