Τα ιδανικά της χώρας και τα δανεικά του ΔΝΤ..

Μάλλον οι περισσότεροι Ελληνες δεν έχουν καταλάβει πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα και οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, μηδέ της κυβέρνησης εξαιρουμένης, δεν βοηθάνε.

Η «Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...» αρέσκονται να λένε πολλοί το τελευταίο διάστημα, είτε γιατί δεν πιστεύουν ότι το οικονομικό πρόβλημα της χώρας είναι τόσο σοβαρό που μπορεί να οδηγήσει σε πτώχευση είτε γιατί θέλουν να πάρουν θάρρος από τον εθνικό στίχο που έχει γίνει διαχρονικό εθνικό σλόγκαν είτε γιατί πιστεύουν ότι κάποιο αόρατο χέρι, ο από μηχανής θεός της Ελλάδας, θα σώσει την κατάσταση χωρίς εμείς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας.
Μάλλον οι...περισσότεροι Ελληνες δεν έχουν καταλάβει πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα και οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, μηδέ της κυβέρνησης εξαιρουμένης, δεν βοηθάνε. Αντιμετωπίζουν την κατάσταση σαν να πρόκειται για ένα βίτσιο της Γερμανίας και του νεοφιλελεύθερου οικονομικού ιμπεριαλισμού, που θέλει να μας εκδικηθεί επειδή εμείς έχουμε πολύ ήλιο στην πατρίδα μας και περνάμε καλά, ή σαν μια κατάσταση που δημιούργησε ο Κ. Καραμανλής και η Ν.Δ. ή σαν μια καταστροφή που προκάλεσε στον τόπο ο δικομματισμός και την οποία η σημερινή κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά. Κι έτσι οι πολίτες ενημερώνονται από τα δελτία των 8 και τις εφημερίδες που επιδίδονται σε μια ακατάσχετη μετρολογία, η οποία είναι ακριβής στο μεγαλύτερο μέρος της, όμως οδηγεί σε παράκρουση ή σε κατάθλιψη από τις συχνές επαναλήψεις.

Η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης παρουσιάζεται ως μονόδρομος από την κυβέρνηση. Και πιθανόν να είναι μονόδρομος στην κατάσταση που έχουμε φτάσει, ανεξάρτητα από το ποιος φταίει. Τα ιδανικά της χώρας θυσιάζονται για τα δανεικά χρήματα του μηχανισμού, που είναι πολλά και φθηνότερα σε σχέση με αυτά των αγορών - κερδοσκόπων. Το τίμημα που θα πληρώσουμε είναι βαρύ, είναι τίμημα δισ.-τυχίας. Πρόσκαιρης ίσως, καθώς θέλουμε να ελπίζουμε πως «η Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει» σε μερικά χρόνια και μετά από πολλές θυσίες «ξανά προς τη δόξα θα τραβήξει».

Ομως όσοι αντιδρούν σε αυτό τον «μονόδρομο» δεν προτείνουν έναν εναλλακτικό δρόμο ή έστω έναν παράδρομο. Η Αριστερά, επειδή δεν θέλει να γίνει μέρος του προβλήματος, αρνείται να γίνει και μέρος της λύσης του προβλήματος κι έτσι το παρακολουθεί από μακριά και το καταγγέλλει. Κλείνει δρόμους, καταλαμβάνει υπουργικά γραφεία και λιμάνια, αλλά χωρίς «διά ταύτα», καθότι αυτά που λέει δεν απαντάνε στη σημερινή επώδυνη για τους πολίτες και τη χώρα πραγματικότητα. Καταγγέλλει στη Βουλή την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό για λάθη, παραλείψεις, απόκρυψη της πραγματικότητας και παραπλάνηση, επιδίδεται σε λεκτικές υπερβολές αλλά και πάλι στο διά ταύτα υστερεί. Αλλοι ζητάνε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, στη λογική «δεν έχουμε, άρα δεν πληρώνουμε». Ομως δεν αναλογίζονται ότι αυτή η λύση προϋποθέτει στάση πληρωμών και άρα οδηγεί στην πτώχευση. Και η πτώχευση οδηγεί σε μεγαλύτερη και πιο μακρόχρονη υποδούλωση της χώρας απ' ό,τι λύση του ΔΝΤ. Η Ν.Δ. του Αντ. Σαμαρά, κατώτερη των περιστάσεων και με περισσή υποκρισία, επιδίδεται σε μισόλογα για τις τεράστιες ευθύνες της που έφεραν την οικονομία στην καταστροφή, ζητάει μισή συγγνώμη, προστατεύει τον Καραμανλή και ανερυθρίαστα υποστηρίζει ότι για τη σημερινή κατάσταση φταίει τάχα η κυβέρνηση. Επίδειξη πολιτικού θράσους, γι' αυτό εξάλλου βρίσκεται στο 21% στις δημοσκοπήσεις.

Και η κυβέρνηση, αφού ταλαντεύτηκε μήνες μεταξύ προεκλογικών δεσμεύσεων και μετεκλογικών αναγκών, τώρα παίρνει και ξαναπαίρνει μέτρα παραδομένη πότε στις ορέξεις των αγορών - κερδοσκόπων και πότε στις ορέξεις της Μέρκελ, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Δίνει την εντύπωση ότι απλώς διαχειρίζεται και εκτελεί μια πολιτική την οποία της επιβάλλουν άλλοι. Περιγράφει το πρόβλημα πότε με μισόλογα, πότε με υπερβολές και πότε με ομιλίες που θυμίζουν μαθητικές εκθέσεις. Τουλάχιστον όμως είναι εκεί, δεν κρύβεται, αναλαμβάνει το κόστος των πολιτικών που της ζητάνε να εφαρμόσει. Για την ώρα, οι πολίτες εξακολουθούν να εμπιστεύονται τον Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ και πιστεύουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική αξιόπιστη πολιτική λύση. Κι η μεγαλύτερη ήττα της αντιπολίτευσης είναι που, σε συνθήκες τέτοιας κρίσης, δεν κερδίζει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Ισως γιατί σε μια εποχή φυγοπονίας, φυγομαχίας και αποτυχίας του πολιτικού συστήματος (σ.σ. η οικονομική κρίση είναι η απόδειξη της αποτυχίας του μοντέλου διακυβέρνησης της χώρας τα τελευταία 30 χρόνια), οι πολίτες θεωρούν ότι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, σε αντίθεση με τους προκατόχους τους, κάνουν το αυτονόητο, προσπαθούν. Και στη σημερινή κοινωνία και πολιτική κατάσταση η τέχνη του αυτονόητου είναι η πιο δύσκολη.
Π.Σώκος












enet.gr