διαζύγιο από κάθε έννοια αξιοκρατίας. Κυβερνούσαν οι παρέες και οι φίλοι, ενώ τα πάντα γίνονταν μέσω «κολλητών», που είχαν τις άκρες στις κρατικές επιδοτήσεις και στα υπουργικά γραφεία.."Μετά από πολλά χρόνια κατά τα οποία βιώσαμε μια εικονική πραγματικότητα, οδηγηθήκαμε ως χώρα στο χάος.
Tο χάος, αν και φάνηκε εδώ και λίγες ημέρες σε όλο του το μεγαλείο, εν τούτοις προϋπήρχε και αποκρύπτονταν επιμελώς από τις πολιτικές εξουσίες που μετά το 1995 κυβέρνησαν τη χώρα.
Ακούγαμε για μια μικρή χώρα με ισχυρή οικονομία, που ως ισότιμος εταίρος καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τους μεγάλους της Ευρώπης.
Κοινός... ότόπος όλα αυτά τα χρόνια ήταν ότι η Ελλάδα είχε πάρει διαζύγιο από κάθε έννοια αξιοκρατίας. Κυβερνούσαν οι παρέες και οι φίλοι, ενώ τα πάντα γίνονταν μέσω «κολλητών», που είχαν τις άκρες στις κρατικές επιδοτήσεις και στα υπουργικά γραφεία. Η διαχείριση των δημοσίων οικονομικών γινόταν με πελατειακό τρόπο και με πανάκριβους συμβούλους (που σήμερα μας πυροβολούν όπως η Goldman Sachs), οι οποίοι μπαινόβγαιναν ως επικυρίαρχοι στα γραφεία των υπουργών με πρωτοφανή άνεση.
Η προηγούμενη εικόνα συμπληρωνόταν από ένα άκρως προβληματικό δημόσιο τομέα, με αντιπαραγωγικό χαρακτήρα, ο οποίος μετέφερε τα έλκη του και στον ιδιωτικό.
Θεσμοί καίριοι για τη λειτουργία της χώρας είχαν περιπέσει σε χρόνια παράλυση, καθώς υπηρετούνταν από πρόσωπα με καλές δημόσιες σχέσεις, που ήταν φίλοι με όλους και ποτέ δεν δυσαρεστούσαν κανέναν. Αν τύχαινε να είναι και ικανά, τότε σωζόταν ένα ελάχιστο ίχνος αποτελεσματικότητας στην εργασία τους.
Το τέλος για τη βαθύτατα νοσηρή αυτή κατάσταση ήταν η κατάρρευση που ζήσαμε και ζούμε με τρόπο τραγικό. Έφερε στη χώρα το ΔΝΤ, εφόσον πρώτα πολλές ευρωπαϊκές χώρες αποδεκάτισαν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας της Ελλάδας. Στη νέα εποχή που με δραματικό τρόπο εισήλθε η χώρα, πολλά πράγματα θα αλλάξουν, είτε το θέλουμε εμείς είτε όχι.
Η Ελλάδα, για να επιβιώσει, πρέπει να ξεκολλήσει κάποια μέρα από τις «ξόβεργες» του ΔΝΤ και των πιστωτών της, να γίνει ανταγωνιστική, νεανική στην σκέψη, να ερωτευτεί το διαρκές ρίσκο και τις προκλήσεις. Και βέβαια να πριμοδοτεί αφειδώλευτα την αξιοκρατία και την παιδεία. Να επιζητά την ανάδειξη των αρίστων, όχι όσων είναι φίλοι των φίλων και όσων μονίμως βρίσκονται σε προθαλάμους.
Η εμπειρία με το ΔΝΤ σε μια Ελλάδα, έρμαιο των δανειστών της παραπέμπει σε μια εικόνα απαξιωτική για την χώρα. Η τραγική αυτή θέση θα μπορούσε να γίνει αφετηρία για να αλλάξουμε επιτέλους ριζικά. Έτσι, απ’ αυτή τη δυστυχία μπορεί να βγει κάτι θετικό στο ισοζύγιο της χώρας.
Η παραπάνω ευχή μέχρι να γίνει πραγματικότητα έχει δρόμο μακρύ και ανηφορικό. Και βέβαια, προς Θεού, όχι ξανά χρήση όλου αυτού του ελλειμματικού προσωπικού που μας έφερε στην σημερινή κατάσταση. Το χρωστάμε στις επόμενες γενιές Ελλήνων, από τις οποίες κλέψαμε το μέλλον τους για να κερδίσουμε στον παρόντα χρόνο καταναλωτική ευημερία και άδεια χαμόγελα.
Δ.Παπαδοκωστόπουλος
isotimia
Η προηγούμενη εικόνα συμπληρωνόταν από ένα άκρως προβληματικό δημόσιο τομέα, με αντιπαραγωγικό χαρακτήρα, ο οποίος μετέφερε τα έλκη του και στον ιδιωτικό.
Θεσμοί καίριοι για τη λειτουργία της χώρας είχαν περιπέσει σε χρόνια παράλυση, καθώς υπηρετούνταν από πρόσωπα με καλές δημόσιες σχέσεις, που ήταν φίλοι με όλους και ποτέ δεν δυσαρεστούσαν κανέναν. Αν τύχαινε να είναι και ικανά, τότε σωζόταν ένα ελάχιστο ίχνος αποτελεσματικότητας στην εργασία τους.
Το τέλος για τη βαθύτατα νοσηρή αυτή κατάσταση ήταν η κατάρρευση που ζήσαμε και ζούμε με τρόπο τραγικό. Έφερε στη χώρα το ΔΝΤ, εφόσον πρώτα πολλές ευρωπαϊκές χώρες αποδεκάτισαν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας της Ελλάδας. Στη νέα εποχή που με δραματικό τρόπο εισήλθε η χώρα, πολλά πράγματα θα αλλάξουν, είτε το θέλουμε εμείς είτε όχι.
Η Ελλάδα, για να επιβιώσει, πρέπει να ξεκολλήσει κάποια μέρα από τις «ξόβεργες» του ΔΝΤ και των πιστωτών της, να γίνει ανταγωνιστική, νεανική στην σκέψη, να ερωτευτεί το διαρκές ρίσκο και τις προκλήσεις. Και βέβαια να πριμοδοτεί αφειδώλευτα την αξιοκρατία και την παιδεία. Να επιζητά την ανάδειξη των αρίστων, όχι όσων είναι φίλοι των φίλων και όσων μονίμως βρίσκονται σε προθαλάμους.
Η εμπειρία με το ΔΝΤ σε μια Ελλάδα, έρμαιο των δανειστών της παραπέμπει σε μια εικόνα απαξιωτική για την χώρα. Η τραγική αυτή θέση θα μπορούσε να γίνει αφετηρία για να αλλάξουμε επιτέλους ριζικά. Έτσι, απ’ αυτή τη δυστυχία μπορεί να βγει κάτι θετικό στο ισοζύγιο της χώρας.
Η παραπάνω ευχή μέχρι να γίνει πραγματικότητα έχει δρόμο μακρύ και ανηφορικό. Και βέβαια, προς Θεού, όχι ξανά χρήση όλου αυτού του ελλειμματικού προσωπικού που μας έφερε στην σημερινή κατάσταση. Το χρωστάμε στις επόμενες γενιές Ελλήνων, από τις οποίες κλέψαμε το μέλλον τους για να κερδίσουμε στον παρόντα χρόνο καταναλωτική ευημερία και άδεια χαμόγελα.
Δ.Παπαδοκωστόπουλος
isotimia
