Θα γεννηθεί άραγε κάτι καινούριο; Ή μήπως ένα τέρας..;
Εκτός των κοινοβουλευτικών τειχών η Ελλάδα αγωνιά, βαριανασαίνει, ασφυκτιά, καίγεται, ψυχορραγεί, παλεύει, αντιδρά, αγωνίζεται, θρηνεί. Εντός χάρτινα λόγια, κορόνες, κοκορομαχίες σε ζωντανή σύνδεση, σπασμένη βελόνα, σπασμένο πικ απ, σπασμένα μυαλά, πασίτσες στις ευθύνες. Αναμφίλεκτα ζούμε ιστορικές στιγμές.
Η Ιστορία μας αγκαλιάζει σφιχτά, ίσως για να μας σύρει στο χάος, μπορεί στη λύτρωση.
Το 2010 ίσως να είναι 1909, ίσως να εξελιχθεί σε 1922, όμως η μέγιστη πλειονότητα του... πολιτικού προσωπικού εγκλωβισμένη στη βολική μανιέρα της δεν είναι δυνατόν να αντιληφθεί τις ευθύνες της.
Είναι θλιβερό να βλέπεις στους δρόμους μια λαοθάλασσα φουρτουνιασμένη, οργισμένη ακόμη και με τον εαυτό της, απελπισμένη, ένα κύμα να έρχεται καταπάνω σου ορμητικά και εσύ να νομίζεις ότι είναι ηλιόλουστη ημέρα για βαρκάδα. Είναι απελπιστικός ο, αυτοκτονικός σε τελική ανάλυση, αυτισμός των εθνοπατέρων, που νοιάζονται περισσότερο για τη διαφύλαξη των ιερών προνομιών τους.
Η Ελλάδα του 21ου αιώνα γηράσκουσα, παρακμάζουσα, ταπεινωμένη δίχως τίποτε να προσμαίνει. “Λίγοι” πολιτικοί, εξτρεμιστικές ομάδες που πολλές φορές δρουν ανενόχλητες, κατάρρευση των θεσμών ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας και αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού. Δημοκρατία της Βαϊμάρης κανείς;...
Δεν θέλω να πιστέψω ότι η βία είναι «μαμή της Ιστορίας». Όμως μην αμφιβάλετε, η χώρα μας αυτή τη στιγμή διανύει το δικό της αργό, επώδυνο τοκετό.
Θα γεννηθεί άραγε κάτι καινούριο; Ή μήπως ένα τέρας;
Η μαυροντυμένη Ελλάδα ουρλιάζει...
Στ.Κάνδιας
skai
