..η χώρα πέρα από την οικονομική της αιμορραγία, θα ζήσει σύντομα και μαζική φυγή έμψυχου δυναμικού. Όσο πιο υψηλά προσόντα αποκτούν οι εν δυνάμει εργαζόμενοι, τόσο πιο πιθανό είναι γι’ αυτούς να επιλέξουν να εργαστούν σε ξένο κράτος παρά στην Ελλάδα..Το νερό μπήκε στο αυλάκι. Η Ευρώπη μας αρέσει δε μας αρέσει, άρχισε να κινητοποιείται.
Από τη μία σχημάτισε Ταμείο Πανευρωπαϊκής Στήριξης και από την άλλη βάλθηκε να διορθώσει τις ατέλειες του Μάαστριχ, βάζοντας το θεμέλιο λίθο για ενιαία δημοσιονομική πειθαρχία, όχι στη βάση της καλής προαίρεσης αλλά στην βάση των ευθυνών και των συνεπειών.
Το μέλλον για τη χώρα μας προβλέπεται ακόμη πιο δύσκολο. Δεν είναι μόνο πως πρέπει να βρούμε τα χρήματα για να καλύψουμε ελλείμματα, να πληρώσουμε χρέη, να...αντιμετωπίσουμε την ύφεση. Εφόσον όλα δείχνουν πως τα μέτρα της Γερμανίας λίγο πολύ θα γίνουν αποδεκτά, σε ένα εύλογο χρονικό ορίζοντα, πρέπει έγκαιρα να αντιληφθούμε πως πρέπει να είμαστε συνεπείς με ότι λέμε, και ότι υποσχόμεθα.
Να εγκαταλείψουμε τη νοοτροπία της υπεκφυγής και να προσαρμοστούμε στην νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Αν θέλουμε να είμαστε μέρος της Ευρωπαϊκής οικογένειας.
Δυστυχώς, ελάχιστοι δείχνουν να αντιλαμβάνονται σε τι δρόμο μπαίνουμε. Ακόμη, κυρίαρχη νοοτροπία, πλην του Πρωθυπουργού και ελαχίστων άλλων, είναι το πολιτικό κόστος. Είναι πολλά τα παραδείγματα. Από τα πέντε διαφορετικά πορίσματα της Βουλής για την ίδια υπόθεση, μέχρι την κόντρα Βιομηχάνων - Πολιτικού κόσμου. Νοοτροπίες που εξοργίζουν τον κόσμο και εντείνουν την πάσης φύσεως αμφισβήτηση. Από την πιο μετριοπαθή έως την πιο ακραία.
Η εμμονή σε τέτοιες συμπεριφορές, δεν βοηθάει την συναίνεση και τη ευρύτερη συμμαχία που απαιτούν οι καιροί για να βγούμε από τα αδιέξοδα. Αντί να κάνουμε βήματα μπροστά κάνουμε βήματα πίσω. Αντί να εστιάζουμε σε ουσιαστικά προβλήματα, που θα έδιναν διέξοδο, αναλωνόμαστε σε οπισθοδρομικές συμπεριφορές, και σε γενικευμένη άρνηση. ¨Όλοι εναντίον όλων.
Υπάρχει όμως και μία νοοτροπία που αλλάζει. Αυτή των γονιών απέναντι στα παιδιά τους. Για πρώτη φορά ακούς ένα γενικευμένο. «Παιδί μου πάρε των ομματιών σου και φύγε όσο είναι καιρός. Σε αυτή τη χώρα δεν θάχεις προκοπή» «Χαιρετισμούς στην Ελλάδα. Όπως τη καταντήσανε, ας τη λουστούνε», αναφέρει κάποιος φοιτητής του εξωτερικού στο Blog του, όπως διάβασα σε κάποιο άρθρο για το ίδιο θέμα.
Είναι κοινή πεποίθηση πια πως η χώρα πέρα από την οικονομική της αιμορραγία, θα ζήσει σύντομα και μαζική φυγή έμψυχου δυναμικού. Όσο πιο υψηλά προσόντα αποκτούν οι εν δυνάμει εργαζόμενοι, τόσο πιο πιθανό είναι γι’ αυτούς να επιλέξουν να εργαστούν σε ξένο κράτος παρά στην Ελλάδα. Εκτιμάται ότι την τελευταία δεκαετία έχουν φύγει από την Ελλάδα για να εργαστούν έξω, ή έχουν παραμείνει εκεί μετά το πέρας των σπουδών τους, περισσότεροι από 550.000 Έλληνες. Αν υποθέσουμε πως γύρισαν οι μισοί, έξω έχει παραμείνει το 4% του εργατικού δυναμικού της χώρας. Ποσοστό που τα επόμενα χρόνια θα αυξηθεί αφού υπό τις παρούσες συνθήκες όσοι σπουδάζουν έξω είναι πλέον αμφίβολο αν θα γυρίσουν. Αν υπολογίσουμε πως κάθε χρόνο φεύγουν 50.000 σε λίγα χρόνια εύκολα μπορεί κανείς να υπολογίσει το πόσοι θα εγκαταλείψουν την χώρα.
Όσοι έχουν γυρίζει, εφόσον έχουν κρατήσει επαφές με το εξωτερικό, ετοιμάζονται να φύγουν. Τα βιογραφικά που καταχωρούνται στο EURES αυξάνονται με ιλιγγιώδη ρυθμό. Η Γενιά των 600 ευρώ του 2008 ( αυτή που ζούσε με χατζιλίκι), έγινε Γενιά των 700 ( κατώτατος μισθός) και τώρα πάλι άλλάζει φυσιογνωμία καθώς γίνεται Γενιά των 500. Την ίδια ώρα η ανεργία των νέων στα υψηλότερα παρά ποτέ επίπεδα της, όπως επίσης και η ανεργία μεταξύ 35-45 που είναι και το πιο δυναμικό παραγωγικό κομμάτι.
Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα της MANPOWER, 9 στους 10 Έλληνες δηλώνουν πρόθυμοι να μεταναστεύσουν. Τα κίνητρα που ωθούν στη μετανάστευση, είναι αρχικά οι υψηλές απολαβές (88%), οι καλύτερες προοπτικές απασχόλησης (72%) και η ευκαιρία για ανάπτυξη της σταδιοδρομίας (67,5%).
Βλέποντας λοιπόν τα κίνητρα που ωθούν σε φυγή , εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως απαιτείται Εθνική Στρατηγική για να περιοριστεί η αφαίμαξη που ναρκοθετεί τα θεμέλια της αναπτυξιακής τροχιάς της χώρας που δεν είναι άλλα από το έμψυχο παραγωγικό και επιστημονικό δυναμικό της.
Όμως Εθνικές Στρατηγικές με καυγάδες δεν χαράσσονται.
Δυστυχώς ακόμη και σήμερα μόνο στείρα αντιπαλότητα διαπιστώνουμε...
Τ.Λαινάς
reporter
Το μέλλον για τη χώρα μας προβλέπεται ακόμη πιο δύσκολο. Δεν είναι μόνο πως πρέπει να βρούμε τα χρήματα για να καλύψουμε ελλείμματα, να πληρώσουμε χρέη, να...αντιμετωπίσουμε την ύφεση. Εφόσον όλα δείχνουν πως τα μέτρα της Γερμανίας λίγο πολύ θα γίνουν αποδεκτά, σε ένα εύλογο χρονικό ορίζοντα, πρέπει έγκαιρα να αντιληφθούμε πως πρέπει να είμαστε συνεπείς με ότι λέμε, και ότι υποσχόμεθα.
Να εγκαταλείψουμε τη νοοτροπία της υπεκφυγής και να προσαρμοστούμε στην νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Αν θέλουμε να είμαστε μέρος της Ευρωπαϊκής οικογένειας.
Δυστυχώς, ελάχιστοι δείχνουν να αντιλαμβάνονται σε τι δρόμο μπαίνουμε. Ακόμη, κυρίαρχη νοοτροπία, πλην του Πρωθυπουργού και ελαχίστων άλλων, είναι το πολιτικό κόστος. Είναι πολλά τα παραδείγματα. Από τα πέντε διαφορετικά πορίσματα της Βουλής για την ίδια υπόθεση, μέχρι την κόντρα Βιομηχάνων - Πολιτικού κόσμου. Νοοτροπίες που εξοργίζουν τον κόσμο και εντείνουν την πάσης φύσεως αμφισβήτηση. Από την πιο μετριοπαθή έως την πιο ακραία.
Η εμμονή σε τέτοιες συμπεριφορές, δεν βοηθάει την συναίνεση και τη ευρύτερη συμμαχία που απαιτούν οι καιροί για να βγούμε από τα αδιέξοδα. Αντί να κάνουμε βήματα μπροστά κάνουμε βήματα πίσω. Αντί να εστιάζουμε σε ουσιαστικά προβλήματα, που θα έδιναν διέξοδο, αναλωνόμαστε σε οπισθοδρομικές συμπεριφορές, και σε γενικευμένη άρνηση. ¨Όλοι εναντίον όλων.
Υπάρχει όμως και μία νοοτροπία που αλλάζει. Αυτή των γονιών απέναντι στα παιδιά τους. Για πρώτη φορά ακούς ένα γενικευμένο. «Παιδί μου πάρε των ομματιών σου και φύγε όσο είναι καιρός. Σε αυτή τη χώρα δεν θάχεις προκοπή» «Χαιρετισμούς στην Ελλάδα. Όπως τη καταντήσανε, ας τη λουστούνε», αναφέρει κάποιος φοιτητής του εξωτερικού στο Blog του, όπως διάβασα σε κάποιο άρθρο για το ίδιο θέμα.
Είναι κοινή πεποίθηση πια πως η χώρα πέρα από την οικονομική της αιμορραγία, θα ζήσει σύντομα και μαζική φυγή έμψυχου δυναμικού. Όσο πιο υψηλά προσόντα αποκτούν οι εν δυνάμει εργαζόμενοι, τόσο πιο πιθανό είναι γι’ αυτούς να επιλέξουν να εργαστούν σε ξένο κράτος παρά στην Ελλάδα. Εκτιμάται ότι την τελευταία δεκαετία έχουν φύγει από την Ελλάδα για να εργαστούν έξω, ή έχουν παραμείνει εκεί μετά το πέρας των σπουδών τους, περισσότεροι από 550.000 Έλληνες. Αν υποθέσουμε πως γύρισαν οι μισοί, έξω έχει παραμείνει το 4% του εργατικού δυναμικού της χώρας. Ποσοστό που τα επόμενα χρόνια θα αυξηθεί αφού υπό τις παρούσες συνθήκες όσοι σπουδάζουν έξω είναι πλέον αμφίβολο αν θα γυρίσουν. Αν υπολογίσουμε πως κάθε χρόνο φεύγουν 50.000 σε λίγα χρόνια εύκολα μπορεί κανείς να υπολογίσει το πόσοι θα εγκαταλείψουν την χώρα.
Όσοι έχουν γυρίζει, εφόσον έχουν κρατήσει επαφές με το εξωτερικό, ετοιμάζονται να φύγουν. Τα βιογραφικά που καταχωρούνται στο EURES αυξάνονται με ιλιγγιώδη ρυθμό. Η Γενιά των 600 ευρώ του 2008 ( αυτή που ζούσε με χατζιλίκι), έγινε Γενιά των 700 ( κατώτατος μισθός) και τώρα πάλι άλλάζει φυσιογνωμία καθώς γίνεται Γενιά των 500. Την ίδια ώρα η ανεργία των νέων στα υψηλότερα παρά ποτέ επίπεδα της, όπως επίσης και η ανεργία μεταξύ 35-45 που είναι και το πιο δυναμικό παραγωγικό κομμάτι.
Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα της MANPOWER, 9 στους 10 Έλληνες δηλώνουν πρόθυμοι να μεταναστεύσουν. Τα κίνητρα που ωθούν στη μετανάστευση, είναι αρχικά οι υψηλές απολαβές (88%), οι καλύτερες προοπτικές απασχόλησης (72%) και η ευκαιρία για ανάπτυξη της σταδιοδρομίας (67,5%).
Βλέποντας λοιπόν τα κίνητρα που ωθούν σε φυγή , εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως απαιτείται Εθνική Στρατηγική για να περιοριστεί η αφαίμαξη που ναρκοθετεί τα θεμέλια της αναπτυξιακής τροχιάς της χώρας που δεν είναι άλλα από το έμψυχο παραγωγικό και επιστημονικό δυναμικό της.
Όμως Εθνικές Στρατηγικές με καυγάδες δεν χαράσσονται.
Δυστυχώς ακόμη και σήμερα μόνο στείρα αντιπαλότητα διαπιστώνουμε...
Τ.Λαινάς
reporter
