Πολλοί αναρωτήθηκαν που το πάει το Ισραήλ, με την κατακριτέα πειρατική επέμβαση του, εναντίον της νηοπομπής που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στην Γάζα που στοίχισε ανθρώπινες ζωές. Δεν είναι λίγοι αυτοί που εκτιμούν ότι η αλαζονεία του Ισραήλ θα είναι και η απαρχή της πτώσης του.
Δυστυχώς όμως αυτές οι εικασίες είναι απλοί ευσεβείς πόθοι.
Μια ψύχραιμη όμως ματιά στο παρελθόν αλλά και στο διαμορφούμενο παρόν τείνει να ενισχύσει την πεποίθηση πως τίποτα δεν θα συμβεί, στο εγγύς μέλλον πέρα από το στραπατσάρισμα της Τουρκίας, η οποία...ανοίγει μέτωπα προς κάθε κατεύθυνση με τέτοια ταχύτητα, ώστε αναρωτιέται κανείς, ότι αν κάτι πάει στραβά, με ποιό τρόπο θα καταφέρει να τα συμμαζέψει.
Κατ αρχήν, δεκαετίες ολόκληρες το Ισραήλ δεν έπαθε το παραμικρό. Άπειρες φορές επετέθη απροκάλυπτα, εναντίον Παλαιστινίων και άλλων γειτόνων του χωρίς να υποστεί την ελάχιστη αβαρία πέρα από την διεθνή κατακραυγή, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και τις φωνασκίες της ΕΕ. Ουδόλως πτοήθηκε. Ούτε όσον αφορά τις πολύνεκρες πολεμικές του επιχειρήσεις, επί Παλαιστινιακών εδαφών και άλλων γειτονικών εδαφών, ούτε όσον αφορά την κτηνώδη και απάνθρωπη στρατηγική που ακολουθεί με το εμπάργκο στην Γάζα.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη τα όσα έγιναν με την νηοπομπή και το ότι το τουρκικό πλοίο μετεβλήθη σε πεδίο μάχης. Στην περίπτωση αυτή ο αντίπαλος δεν ήταν η βοήθεια στον Παλαιστινιακό λαό, αλλά η "φιλοδοξία" της Τουρκίας, η οποία επιθυμεί διακαώς και προσπαθεί με στρατηγική το μεταοθωμανικό δόγμα, να αποτελέσει ρυθμιστικό παράγοντα στην περιοχή, κάτι που για το Ισραήλ είναι ανεπίτρεπτο και όπως διαπιστώσαμε, έχει σκοπό να το εξαλείψει εν τη γενέση του.
Ο κυριότερος λόγος είναι ότι δεν θα επιτρέψει τα ηνία του Αραβικού κόσμου να τα αναλάβει μία μετριοπαθής μουσουλμανική χώρα. Χίλιες φορές για το Ισραήλ, ηγέτης να παραμείνει το Ιράν, που αρκετά συχνά εξαγριώνει τους πάντες, όποτε αποδυναμώνεται στην διεθνή κοινότητα, αλλά και στον μουσουλμανικό αραβικό κόσμο από μόνο του, παρά η μετριοπαθής Τουρκία, που διαθέτει εξαιρετική διπλωματία και μπορεί σιγά σιγά να ανατρέψει το κλίμα και να προσελκύσει με πειθώ, διεισδύοντας "τεχνηέντως" στα μετριοπαθή τμήματα των γειτονικών με το Ισραήλ μουσουλμανικών πληθυσμών.
Η Τουρκία λοιπόν έπρεπε να ταπεινωθεί και μάλιστα με αποφασιστικό τρόπο. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να θυμηθούμε την ταπείνωση που υπέστη τον Ιανουάριο ο τούρκος Πρέσβης, όταν εκλήθη μεν από το Ισραηλινό Υπουργείο των Εξωτερικών, περίμενε δε ένα πρωινό ολόκληρο στον προθάλαμο αν και προσκεκλημένος. Αυτό ήταν το πρώτο δείγμα.
Με την "ταπείνωση", γιατί περί αυτού πρόκειται, που υπέστη η Τουρκία θα κάνει πολύ καιρό να πείσει τον υπόλοιπο μετριοπαθή μουσουλμανικό κόσμο, ότι έχει τα φόντα να ηγηθεί.
Το άλλο όπως που θα πρέπει να μας απασχολεί, δεν είναι η ταπείνωση της Τουρκίας, αλλά η κατάρρευση των σχεδίων Ερντογάν, Νταβούντογλου στο να ισχυροποιήσουν το νεοοθωμανικό δόγμα. Κατάρρευση που δεν αφορά μονο την σχέση της Τουρκίας με τα άλλα κράτη της περιοχής αλλά την σχέση του Ερντογάν με το πανίσχυρο τουρκικό στρατιωτικό κατεστημένο, το οποίο σαφώς δεν βλέπει με καλό μάτι τις διπλωματικές πρωτοβουλίες του Τούρκου Πρωθυπουργού, που για τους στρατιωτικούς σημαίνει ότι η χώρα κινδυνεύει από χαϊδεμένο παιδί να γίνει αποδιοπομπαίο παραπαίδι. Ενδεχομένως δε να θέλουν να αποτύχει για να καταστεί ευάλωτος σε ισχυρή εκ των έσω κριτική.
Είναι γεγονός ότι ούτε η ευρωπαϊκή υπόθεση της Τουρκίας περπάτησε, ούτε το άνοιγμα προς την Αρμενία, ούτε το θέμα με τους Κούρδους του Ιράκ διευθετήθηκε όπως θα ήθελε, ούτε οι βαλκανική διείσδυση απέδωσε, ούτε τα ανοίγματα προς τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες αποδείχτηκαν ισχυρά χαρτιά. Ειδικά οι τελευταίες – όπως και οι ΗΠΑ- δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την σύσφιξη τόσο των ενεργειακών σχέσεων Μόσχας- Άγκυρας όσο και την αναπτυσσόμενη λυκοφιλία Άγκυρας- Τεχεράνης. Επί της ουσίας, δηλαδή εκ του μέχρι τώρα αποτελέσματος, τα ανοίγματα της Τουρκίας είναι μετέωρα.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, εφόσον η ανάσχεση του νέου τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού προκαλέσει αναταράξεις στο εσωτερικό της χώρας ( ως πότε το στρατιωτικό κατεστημένο θα δέχεται τις ταπεινώσεις ; ), τότε χωρίς αμφιβολία, η Τουρκία αποτελεί έναν αποσταθεροποιητικό παράγοντα και οι εξελίξεις ενδεχομένως να είναι ραγδαίες και επικίνδυνες αφού αναπόφευκτα κάποια στιγμή, οι πληγωμένοι νεοοθωμανιμός και κεμαλισμός, θα πρέπει για μία ακόμη φορά να επαναπροσδιορίσουν τις προτεραιότητες τους αρχής γενομένης από το εσωτερικό της χώρας με ότι αυτό συνεπάγεται.
Αυτό καλώς εχόντων των πραγμάτων θα πρέπει να το μελετούν ήδη στην Αθήνα, έστω και ως απευκτέο σενάριο και να προετοιμάζονται με σύνεση και προσοχή.
T.Λαινάς
reporter
