Η πολιτική νοοτροπία διέβρωσε για χρόνια το πολιτικό και οικονομικό σύστημα της Ελλάδας, ο κομματισμός και λαϊκισμός που κυριάρχησε κατέστρεψε κάθε ορθολογική και παραγωγική δομή και λειτουργία του κράτους με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στην ολοκληρωτική χρεοκοπία... Ο μοναδικός και ενδεδειγμένος τρόπος για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, και να αναπτυχθεί οικονομικά, είναι να αυξήσει την παραγωγή πλούτου, προϊόντων και υπηρεσιών, να βελτιώσει την ποιότητα τους, και να ελαχιστοποιήσει τις σπατάλες και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος από κρατικούς λειτουργούς.
Όλοι οι πολίτες πρέπει να εκπληρώνουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις, ανάλογα με τις δυνατότητες τους, ενώ το κράτος, πρέπει να εφαρμόζει τους νόμους, και να μην κάνει διακρίσεις μεταξύ δυνατών και αδυνάτων. Προϋπόθεση βέβαια είναι η...ορθολογική λειτουργία των φοροεισπρακτικών μηχανισμών, και η πάταξη κάθε φαινομένου διαφθοράς και υπόγειας συναλλαγής που παρουσιάζεται.
Όλα όμως αυτά, δεν είναι αρκετά. Όλοι στην Ελλάδα πρέπει να συνειδητοποιήσουν, ότι τα χρήματα και τα καταναλωτικά αγαθά “δεν φυτρώνουν στα δένδρα”, και ότι η οικονομική ανάπτυξη προϋποθέτει παραγωγικές δραστηριότητες και επενδύσεις που στηρίζονται στις προσδοκίες για κέρδος και διάχυση του πλούτου.
Καμία χώρα δεν μπορεί να απολαμβάνει αγαθά και υπηρεσίες που παράγονται από το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα, και παράλληλα να σκέφτεται και να λειτουργεί “υπό την επήρεια” ιδεολογικών στερεοτύπων και πολιτικών δοξασιών “μεσσιανικού και θρησκειολογικού τύπου”, που παρεμποδίζουν την ομαλή λειτουργία της αγοράς, και υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή. Μια τέτοια κατάσταση, αποτελεί φαινόμενο κοινωνικής και πολιτικής σχιζοφρένειας, που έχει ως αποτέλεσμα, την οικονομική παρακμή, και την αποκοπή της χώρας και των ανθρώπων της, από τις εξελίξεις σε όλους τους τομείς.
Η ιστορία του τελευταίου αιώνα έχει αποδείξει, ότι οι χώρες που δεν κατάφεραν να διασφαλίσουν την ελεύθερη και δημιουργική λειτουργία των αγορών, των επιχειρήσεων, των επιστημονικών και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, αλλά και συνολικά της παραγωγικής και πολιτικής διαδικασίας, απέτυχαν παταγωδώς.
Οι διάφορες μεσσιανικές ιδεολογίες που υπόσχονταν μια νέα “υλιστική Γη της Επαγγελίας”, οδήγησαν τελικά σε μια μαζοποιημένη και απρόσωπη κοινωνία που ισοπέδωνε την ελευθερία του ατόμου, που καθήλωνε τις υλικές αλλά και ηθικές επιλογές του.
Η κεντρικά κατευθυνόμενη κρατική οικονομία, καθοδηγούμενη από ένα πολιτικό κόμμα με υποτιθέμενα, συγκεκριμένη ταξική προέλευση, βύθισε πολλές χώρες στη διαφθορά και τον πολιτικό αυταρχισμό. Οι ολίγοι εκλεκτοί της κομματικής εξουσίας, κλεισμένοι στο γυάλινο πύργο τους, απολάμβαναν τη νομή της κρατικής εξουσίας, τα ταξίδια σε πολυτελή θέρετρα του εξωτερικού, και φυσικά όλα τα καταναλωτικά αγαθά των πολυτελών εμπορικών κέντρων των μεγάλων πρωτευουσών, την ώρα που ο λαός, ήταν παγιδευμένος, από τα σφραγισμένα κρατικά σύνορα, και τρεφόταν, με κηρύγματα, ταξικού μίσους και ιδεολογικού μεσσιανισμού, που έφτανε στα όρια της παράνοιας. Όσοι τολμούσαν να εκφράσουν την αντίθεση τους και να ζητήσουν ελευθερία, “εξουδετερώνονταν” με διαφόρους τρόπους, είτε φυλακίζονταν ως ταξικοί εχθροί, είτε κλείνονταν σε στρατόπεδα εργασίας για στηρίξουν την ανάπτυξη, είτε τέλος πήγαιναν στο ψυχιατρείο ως παράφρονες.
Ο ιός αυτός της ιδεοληπτικής προπαγάνδας, της πολιτικής μιζέριας, και της κοινωνικής σχιζοφρένειας, έπληξε και την Ελλάδα, τους ανθρώπους, την κοινωνία, την παιδεία και την οικονομία.
Μια ομολογουμένως πολιτικά δυναμική και επικοινωνιακά αποτελεσματική κομματική τάξη, εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες του πολιτικού και οικονομικού συστήματος, και στηριζόμενη σε ένα ιδιότυπο υλιστικό μηδενισμό, αποφάσισε ότι αφού δεν μπορεί να αλλάξει τα βασικά χαρακτηριστικά του πολιτικού συστήματος, που ευτυχώς είχαν “κλειδώσει” με την ένταξη μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, θα εκμεταλλευόταν το κράτος και την εξουσία, για να ικανοποιήσει τις οικονομικές και πολιτικές της φιλοδοξίες, κάτι που τελικά οδήγησε στη δημιουργία μιας νέας, αμοραλιστικής και αυταρχικής ελίτ, χωρίς φραγμούς και αναστολές. Η πολιτική αυτή νοοτροπία διέβρωσε το πολιτικό και οικονομικό σύστημα, ο κομματισμός και λαϊκισμός που κυριάρχησε, κατέστρεψε κάθε ορθολογική και παραγωγική δομή και λειτουργία του κράτους, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στην ολοκληρωτική χρεοκοπία.
Ο λαϊκισμός και η πολιτική προπαγάνδα, που δαιμονοποίησαν την έννοια του κέρδους, της επιχείρησης, των επενδύσεων και της παραγωγής, της ατομικής πρωτοβουλίας, της σκληρής εργασίας και της κοινωνικής συναίνεσης και διαβούλευσης, προκάλεσαν μια διπλή διαδικασία, που υπονόμευσε την οικονομική και παραγωγική βάση της χώρας.
Ο κομματισμός και η ιδεολογία του κοινωνικού μίσους , διαπότισαν την κοινωνία με ένα υλιστικό αμοραλισμό, που θεοποίησε το εύκολο κέρδος, καθιέρωσε τον επιχειρηματικό και κρατικοδίαιτο παρασιτισμό, και κατέστησε την επίδειξη του αχαλίνωτου πλούτου και τον διορισμό στο δημόσιο, απόλυτο ατομικό και πολιτικό όραμα των μικροαστικών μαζών, που απεμπόλησαν στέρεες και δοκιμασμένες αξίες, στο όνομα ενός στρεβλού και κομματικά κατευθυνόμενου, υποτίθεται εκσυγχρονισμού, που συνέτριψε την παραγωγική, επιστημονική και ακαδημαϊκή ικμάδα της χώρας. Ο κομματικός παρασυνδικαλισμός που εντάχθηκε στη ζωή των σχολείων και των πανεπιστημίων, υποβάθμισε το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, και δημιούργησε, αν και δεν πρέπει να γενικεύουμε, “κομματικούς σωλήνες παραγωγής αγραμμάτων”, που θεώρησαν και εξακολουθούν να θεωρούν την πολιτική συναλλαγή μέσον εκπαιδευτικής και επαγγελματικής ανέλιξης, με τελικό στόχο το διορισμό στο δημόσιο.
Αυτή ακριβώς η κατάσταση που έχει βαθιές, ιστορικές και πολιτικές ρίζες, είναι που ουσιαστικά προκαλεί την οικονομική και κοινωνική καχεξία της χώρας, και που πρέπει άμεσα να ανατραπεί, ώστε η Ελλάδα και οι άνθρωποι της, να σπάσουν “το γύψο της ιδεολογικής περιχαράκωσης” και του σκοταδισμού, και να αξιοποιήσουν τις τεράστιες ευκαιρίες που παρέχονται στο σημερινό μετανεωτερικό κόσμο.
Ένας άλλος κίνδυνος που πρέπει να αποσοβηθεί, είναι να επιτραπεί στο σημερινό κομματικό σύστημα που καταρρέει, να προσπαθήσει να διασωθεί και να διαιωνίσει την παρουσία του, χρησιμοποιώντας τα χρήματα που λαμβάνει η Ελλάδα, ως ύστατη λύση, από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Φυσικά δεν πρόκειται να το καταφέρει, αλλά αν τα χρήματα αυτά κατασπαταληθούν χωρίς να αναδιαρθρωθούν οι αγκυλωμένες δομές της χώρας, το κομματικό σύστημα θα καταρρεύσει, αλλά θα συμπαρασύρει, τη χώρα και τους πολίτες, στην οικονομική ανέχεια και την καταστροφή.
Η Ελλάδα διαθέτει εκείνες τις υγιείς, πολιτικές, κοινωνικές, επιστημονικές και παραγωγικές δυνάμεις, που μπορούν να ωθήσουν τη χώρα σε μια εποχή ευημερίας και ανάπτυξης. Αν οι σημερινές πολιτικές ηγεσίες δεν καταφέρουν να καταλήξουν σε μια ελάχιστη εθνική συνεννόηση με γνώμονα τα συμφέροντα της χώρας, αν το κοινό συμφέρον δεν αρθεί πάνω από το κομματικό και μικροπολιτικό, τότε οι σημερινές ηγεσίες θα υπερκερασθούν, θα ξεπεραστούν και θα περιθωριοποιηθούν από τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, που θα ακολουθήσουν το κύμα αγανάκτησης των πολιτών, που πλήττονται από τη Σκύλλα της οικονομικής ύφεσης, και τη Χάρυβδη της διαφθοράς και τις γενικευμένης ατιμωρησίας...
Δ.Θωμάς
skai
