«Καίνε» τον Τουρισμό οι τιμές φωτιά των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων

Διακοπές στο ...κατάστρωμα.

Σε μεγάλο πονοκέφαλο τείνουν να εξελιχθούν για τους Έλληνες πολίτες οι καλοκαιρινές διακοπές και ιδιαίτερα το κομμάτι εκείνο των μετακινήσεων, καθώς ενώ διανύουμε τον δεύτερο μήνα του καλοκαιριού, οι τιμές των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων έχουν χτυπήσει «κόκκινο», ως αποτέλεσμα των διαδοχικών αυξήσεων των συντελεστών ΦΠΑ.
Σε..αρκετές περιπτώσεις μάλιστα, οι τιμές των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων για τη μετακίνηση σε αρκετούς προσφιλείς προορισμούς της χώρας μοιάζουν τόσο ασύμφορες, με αρκετά μεγάλο ποσοστό ταξιδιωτών να επιλέγει το αεροπλάνο από το πλοίο ως φθηνότερη λύση μετακίνησης! Άλλωστε καθόλου τυχαίο δεν μοιάζει το γεγονός ότι παρά το κύμα προσφορών των ακτοπλοϊκών εταιρειών, ο αριθμός των επιβατών στα πλοία έχει συρρικνωθεί, σύμφωνα με πρόσφατους υπολογισμούς, έως και 35%.
Ενδεικτικό παράδειγμα οι διακοπές στη Ρόδο. Επιλέγοντας να ταξιδέψουν με αεροπλάνο και νοικιάζοντας αυτοκίνητο κατά την παραμονή τους στο νησί (με 25 ευρώ την ημέρα), δύο άτομα θα κληθούν να ξοδέψουν περί τα 280 ευρώ. Αντίθετα, ταξιδεύοντας με πλοίο (συμπεριλαμβάνεται και το κόστος μεταφοράς αυτοκινήτου) τα ίδια άτομα θα πρέπει να καταβάλλουν κοντά στα 580 ευρώ.

Εν τω μεταξύ, την ίδια ώρα, ελεύθερη διαμόρφωση των εισιτηρίων στα πλοία της ακτοπλοΐας, χωρίς την παρέμβαση του κράτους για τη ρύθμιση των τιμών, διεκδικούν- δικαστικά αυτή τη φορά- οι πλοιοκτήτες. Με προσφυγή τους στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητούν να ακυρωθεί η από 30.4.2010 υπουργική απόφαση που καθορίζει το ύψος των ναύλων, όπως και οι προγενέστερες σχετικές αποφάσεις ως το έτος 2005.

Οι πλοιοκτήτες υποστηρίζουν ότι η επιβολή ανώτατου πλαφόν στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια επιβατών και ναύλων οχημάτων είναι αντίθετη στην ευρωπαϊκή νομοθεσία και στις αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς μετά την άρση του καμποτάζ το 2004 απαγορεύεται οι συναρμόδιοι υπουργοί Οικονομίας και Υποδομών (πρώην Ναυτιλίας) να καθορίζουν τις τιμές.
Κρατικός έλεγχος τιμών, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομολογία, είναι πλέον δυνατός «μόνο σε περιπτώσεις καταχρηστικών, υπερβολικών τιμολογήσεων (excessive pricing)», δηλαδή στις περιπτώσεις που δεν υπάρχει εύλογη σχέση μεταξύ τιμών και οικονομικής αξίας προϊόντος ή παρεχόμενης υπηρεσίας, όπως αναφέρουν στην προσφυγή τους.