Μέσα σε επτά μήνες ξορκίσαμε πολλά «Αδιαπραγμάτευτα» με κατηγορηματικές διαψεύσεις: Ο δέκατος τέταρτος μισθός δεν κινδύνευε. Η επέμβαση του ΔΝΤ δεν ήταν στο τραπέζι. Δεν θα ζητούσαμε ποτέ την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης. Το περίστροφο θα τρόμαζε τους κερδοσκόπους...Η κρίση που σιγοκαίει στην Ευρωζώνη εδώ και επτά μήνες ενδεχομένως να γίνει πυρκαγιά ανεξέλεγκτη παρά τις .."θετικές αναλαμπές" όπως ήταν τα σημερινά αποτελέσματα των περίφημων stress test των τραπεζών.
Αντί όμως η Ελλάδα να αποδειχθεί ένα μεμονωμένο επεισόδιο που καταλήγει σε σκληρό παραδειγματισμό του δημοσιονομικού παραβάτη με την υπαγωγή της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά. Αυτό που έχουμε είναι μια γενικευμένη κρίση εμπιστοσύνης στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.
Τα προβλήματα είναι...παντού. Ηδη στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αναρωτιούνται με τρόμο «αν θα καταντήσουμε όπως η Ελλάδα».
Στην προσπάθειά τους να περάσουν αυτά τα μέτρα, οι εξουσίες και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της κυβέρνησης Παπανδρέου επιστρατεύουν το –πολύ γνωστό μας– επιχείρημα ότι η κοινωνία ζει πάνω από τις δυνατότητές της. Το επιχείρημα δεν είναι αβάσιμο, αλλά, όπως πάντα, τα μεγάλα ψέματα χρησιμοποιούν σαν όχημα μισές αλήθειες. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα είναι ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Η μεταλλαγή της χρηματοπιστωτικής κρίσης σε κρίση δημοσίου χρέους έγινε το όχημα για να επιβληθεί μία αντιστροφή στην κατανομή των βαρών. Σήμερα, καλούνται να πληρώσουν τη μερίδα του λέοντος οι έντιμοι αστοί και τα μικρομεσαία στρώματα, που ευθύνονται λιγότερο για την κρίση. Αντιθέτως, αυτοί που έχουν τη μερίδα του λέοντος των ευθυνών καλούνται να πληρώσουν αναλογικά πολύ λιγότερα.
Μέσα σε επτά μήνες ξορκίσαμε πολλά «Αδιαπραγμάτευτα» με κατηγορηματικές διαψεύσεις: Ο δέκατος τέταρτος μισθός δεν κινδύνευε. Η επέμβαση του ΔΝΤ δεν ήταν στο τραπέζι. Δεν θα ζητούσαμε ποτέ την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης. Το περίστροφο θα τρόμαζε τους κερδοσκόπους! Ολα τα ταμπού στα οποία προσπάθησε να οχυρωθεί η κυβέρνηση αποδείχθηκαν συνθήματα κενά -και πρωτίστως ύπουλα- εύκολη λεία για τις αγορές. Γιατί οι αγορές έχουν κάτι κοινό με το έγκλημα: προηγούνται πάντα των διαλυμένων θεσμών.
Η ελληνική οικονομία εφέτος, για πρώτη φορά στην ιστορία της, θα νιώσει σε όλο τους το μεγαλείο τις επιπτώσεις καθώς (εφέτος) «τελείωσαν τα ψέματα». Το εισόδημά μας θα μειωθεί σημαντικά και όλοι θα σφίξουμε το ζωνάρι πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Ποια είναι τα ψέματα: Η ταχεία ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας τα τελευταία τριάντα χρόνια στηρίχθηκε κυρίως σε δύο πηγές χρηματοδότησης: στις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στα δανεικά. Οι επιδοτήσεις σταματάνε οριστικά το 2015 και ήδη έχουν περιοριστεί σημαντικά - πέραν του γεγονότος ότι δεν είμαστε σε θέση να απορροφήσουμε πολλά κονδύλια λόγω ανικανότητας και λόγω αδυναμίας να καταβάλουμε την ίδια συμμετοχή, δηλαδή το μερίδιό μας, στις επιδοτούμενες επενδύσεις.
Τα δανεικά, όπως όλοι είναι σε θέση να αντιληφθούν, έχουν στερέψει διότι η χρηματοδότησή μας από τις διεθνείς αγορές σταμάτησε. Με λιγότερες επιδοτήσεις και λιγότερα δανεικά το χρήμα που εισέρχεται από το εξωτερικό στη χώρα έχει εξαφανιστεί. Επίσης, μειώθηκαν οι δημόσιες δαπάνες. Αυτό σημαίνει περιορισμός του εισοδήματος όλων μας. Γιατί όλων μας; Διότι οι δαπάνες του Δημοσίου είναι εισόδημα το οποίο κυκλοφορεί στην αγορά, αλλάζει χέρια και μοιράζεται τελικά σε όλους. Ξεκινώντας από τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων και συνεχίζοντας με τις δημόσιες επενδύσεις, φεύγει από την αγορά ένα σεβαστό χρηματικό ποσόν, συνεπώς το χρήμα που κυκλοφορεί μειώνεται ακόμη περισσότερο, άρα και το εισόδημα στον ιδιωτικό τομέα μειώνεται και αυτό αναλόγως. Επιπλέον οι αυξήσεις των φόρων, άμεσων και έμμεσων, επιφέρουν και αυτές με τη σειρά τους μείωση των χρημάτων που μπορούμε να ξοδέψουμε για κατανάλωση.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι το βιοτικό μας επίπεδο ήδη έχει αρχίσει να μειώνεται επικίνδυνα ελλείψει χρήματος.
Η επόμενη πράξη του δράματος: Η Ελλάδα, αργά ή γρήγορα, θα ζητήσει αναδιάρθρωση του χρέους της (όπως κομψά αποκαλείται η ομολογία ενός κράτους ότι αδυνατεί να αποπληρώσει τους πιστωτές του). Οι δανειστές μας ήδη ετοιμάζονται είτε να πληρωθούν με καθυστέρηση είτε να χάσουν μέρος των χρημάτων τους.
Z.Zήκου
Στην προσπάθειά τους να περάσουν αυτά τα μέτρα, οι εξουσίες και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της κυβέρνησης Παπανδρέου επιστρατεύουν το –πολύ γνωστό μας– επιχείρημα ότι η κοινωνία ζει πάνω από τις δυνατότητές της. Το επιχείρημα δεν είναι αβάσιμο, αλλά, όπως πάντα, τα μεγάλα ψέματα χρησιμοποιούν σαν όχημα μισές αλήθειες. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα είναι ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Η μεταλλαγή της χρηματοπιστωτικής κρίσης σε κρίση δημοσίου χρέους έγινε το όχημα για να επιβληθεί μία αντιστροφή στην κατανομή των βαρών. Σήμερα, καλούνται να πληρώσουν τη μερίδα του λέοντος οι έντιμοι αστοί και τα μικρομεσαία στρώματα, που ευθύνονται λιγότερο για την κρίση. Αντιθέτως, αυτοί που έχουν τη μερίδα του λέοντος των ευθυνών καλούνται να πληρώσουν αναλογικά πολύ λιγότερα.
Μέσα σε επτά μήνες ξορκίσαμε πολλά «Αδιαπραγμάτευτα» με κατηγορηματικές διαψεύσεις: Ο δέκατος τέταρτος μισθός δεν κινδύνευε. Η επέμβαση του ΔΝΤ δεν ήταν στο τραπέζι. Δεν θα ζητούσαμε ποτέ την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης. Το περίστροφο θα τρόμαζε τους κερδοσκόπους! Ολα τα ταμπού στα οποία προσπάθησε να οχυρωθεί η κυβέρνηση αποδείχθηκαν συνθήματα κενά -και πρωτίστως ύπουλα- εύκολη λεία για τις αγορές. Γιατί οι αγορές έχουν κάτι κοινό με το έγκλημα: προηγούνται πάντα των διαλυμένων θεσμών.
Η ελληνική οικονομία εφέτος, για πρώτη φορά στην ιστορία της, θα νιώσει σε όλο τους το μεγαλείο τις επιπτώσεις καθώς (εφέτος) «τελείωσαν τα ψέματα». Το εισόδημά μας θα μειωθεί σημαντικά και όλοι θα σφίξουμε το ζωνάρι πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Ποια είναι τα ψέματα: Η ταχεία ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας τα τελευταία τριάντα χρόνια στηρίχθηκε κυρίως σε δύο πηγές χρηματοδότησης: στις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στα δανεικά. Οι επιδοτήσεις σταματάνε οριστικά το 2015 και ήδη έχουν περιοριστεί σημαντικά - πέραν του γεγονότος ότι δεν είμαστε σε θέση να απορροφήσουμε πολλά κονδύλια λόγω ανικανότητας και λόγω αδυναμίας να καταβάλουμε την ίδια συμμετοχή, δηλαδή το μερίδιό μας, στις επιδοτούμενες επενδύσεις.
Τα δανεικά, όπως όλοι είναι σε θέση να αντιληφθούν, έχουν στερέψει διότι η χρηματοδότησή μας από τις διεθνείς αγορές σταμάτησε. Με λιγότερες επιδοτήσεις και λιγότερα δανεικά το χρήμα που εισέρχεται από το εξωτερικό στη χώρα έχει εξαφανιστεί. Επίσης, μειώθηκαν οι δημόσιες δαπάνες. Αυτό σημαίνει περιορισμός του εισοδήματος όλων μας. Γιατί όλων μας; Διότι οι δαπάνες του Δημοσίου είναι εισόδημα το οποίο κυκλοφορεί στην αγορά, αλλάζει χέρια και μοιράζεται τελικά σε όλους. Ξεκινώντας από τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων και συνεχίζοντας με τις δημόσιες επενδύσεις, φεύγει από την αγορά ένα σεβαστό χρηματικό ποσόν, συνεπώς το χρήμα που κυκλοφορεί μειώνεται ακόμη περισσότερο, άρα και το εισόδημα στον ιδιωτικό τομέα μειώνεται και αυτό αναλόγως. Επιπλέον οι αυξήσεις των φόρων, άμεσων και έμμεσων, επιφέρουν και αυτές με τη σειρά τους μείωση των χρημάτων που μπορούμε να ξοδέψουμε για κατανάλωση.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι το βιοτικό μας επίπεδο ήδη έχει αρχίσει να μειώνεται επικίνδυνα ελλείψει χρήματος.
Η επόμενη πράξη του δράματος: Η Ελλάδα, αργά ή γρήγορα, θα ζητήσει αναδιάρθρωση του χρέους της (όπως κομψά αποκαλείται η ομολογία ενός κράτους ότι αδυνατεί να αποπληρώσει τους πιστωτές του). Οι δανειστές μας ήδη ετοιμάζονται είτε να πληρωθούν με καθυστέρηση είτε να χάσουν μέρος των χρημάτων τους.
Z.Zήκου
