γράφει η Wall Street Journal για τη στάση της Ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στις κινητοποιήσεις των ιδιοκτητών φορτηγών."Η επιεικής μεταχείριση των απεργών από την Ελληνική κυβέρνηση, βάζει σε κίνδυνο και τις μεταρρυθμίσεις και την κοινωνία", ("Greek Government Kid-Gloves Strikers Putting Society, Reforms at Risk"), είναι ο τίτλος σημερινού άρθρου στην "WALL STREET JOURNAL", Europe's edition.
Και συνεχίζει:
Και συνεχίζει:
"...Η ελληνική σοσιαλιστική κυβέρνηση, όντως, μιλάει σκληρά. Αλλά το "μαστίγιό" της (το αντίθετο του καρότου), χάθηκε, όταν υπήρξαν φόβοι πως (μια αντιμετώπιση που θα το περιλάμβανε) θα θεωρηθεί "υπερ-αυταρχική", την ώρα που οι "προσεκτικές προσεγγίσεις" στις ομάδες ειδικών συμφερόντων, στραγγάλιζαν σιγά-σιγά τη χώρα.."
Παρακάτω, το άρθρο προσεγγίζει τα ιδιότυπα θεσμικά τερτίπια που επικρατούν στο καθεστώς που διέπει τις ελληνικές μεταφορές, κατ' αρχή τις οδικές. Και φτάνει μέχρι τις ελλείψεις που παρατηρούνται στη διάθεση των προϊόντων στην αγορά.
Ενώ για τις σιδηροδρομικές μεταφορές, παρατηρεί την αξιοσημείωτη θεσμική ευκινησία των εργαζομένων στους Ελληνικούς Σιδηροδρόμους, αφού θεωρεί ευφυές το εύρημα να μετατραπούν σε κυλιόμενες κινητοποιήσεις, οι απεργίες που τα δικαστήρια είχαν προηγουμένως σπεύσει να κρίνουν παράνομες.
"...Και οι ιδιοκτήτες των φορτηγών, και οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους, πολύ μικρή μόνο υποστήριξη διαθέτουν μέσα στην ελληνική κοινωνία. Σύμφωνα δε με το Εμπορικό & Βιομηχανικό Επιμελητήριο στην Αθήνα, η "αποχή από έργο" των πρώτων, μια απεργία στην πραγματικότητα, κοστίζει στην ελληνική οικονομία, όχι λιγότερο από 2 εκ. ευρώ κάθε μέρα. Ενώ επιχειρηματίες από διαφορετικούς κλάδους, απειλούν να καταφύγουν στα δικαστήρια, για να αποζημιωθούν για τις ζημιές που είχαν, καθώς νοιώθουν πως η κυβέρνηση (Στμ: ανεχόμενη τις παρανομίες των απεργών), τους έχει εγκαταλείψει, ενώ δεν έχουν και πού αλλού να καταφύγουν, να απευθυνθούν.."
Και παρακάτω:
"...Ο ΟΣΕ, έχει έναν αριθμό εργαζομένων της τάξης των περίπου 6000 ατόμων, τη στιγμή που ο αριθμός που χρειάζεται, δεν υπερβαίνει σε καμιά περίπτωση τους 3700.."
Και το άρθρο αυτό της "WSJ", παραφράζοντας γνωστή ρήση, καταλήγει:
"...Ο δρόμος για την κόλαση στους Ελληνικούς αυτοκινητοδρόμους και τις ράγες των ελληνικών σιδηροτροχιών, είναι σίγουρα στρωμένος με καλές προθέσεις...".
Παρακάτω, το άρθρο προσεγγίζει τα ιδιότυπα θεσμικά τερτίπια που επικρατούν στο καθεστώς που διέπει τις ελληνικές μεταφορές, κατ' αρχή τις οδικές. Και φτάνει μέχρι τις ελλείψεις που παρατηρούνται στη διάθεση των προϊόντων στην αγορά.
Ενώ για τις σιδηροδρομικές μεταφορές, παρατηρεί την αξιοσημείωτη θεσμική ευκινησία των εργαζομένων στους Ελληνικούς Σιδηροδρόμους, αφού θεωρεί ευφυές το εύρημα να μετατραπούν σε κυλιόμενες κινητοποιήσεις, οι απεργίες που τα δικαστήρια είχαν προηγουμένως σπεύσει να κρίνουν παράνομες.
"...Και οι ιδιοκτήτες των φορτηγών, και οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους, πολύ μικρή μόνο υποστήριξη διαθέτουν μέσα στην ελληνική κοινωνία. Σύμφωνα δε με το Εμπορικό & Βιομηχανικό Επιμελητήριο στην Αθήνα, η "αποχή από έργο" των πρώτων, μια απεργία στην πραγματικότητα, κοστίζει στην ελληνική οικονομία, όχι λιγότερο από 2 εκ. ευρώ κάθε μέρα. Ενώ επιχειρηματίες από διαφορετικούς κλάδους, απειλούν να καταφύγουν στα δικαστήρια, για να αποζημιωθούν για τις ζημιές που είχαν, καθώς νοιώθουν πως η κυβέρνηση (Στμ: ανεχόμενη τις παρανομίες των απεργών), τους έχει εγκαταλείψει, ενώ δεν έχουν και πού αλλού να καταφύγουν, να απευθυνθούν.."
Και παρακάτω:
"...Ο ΟΣΕ, έχει έναν αριθμό εργαζομένων της τάξης των περίπου 6000 ατόμων, τη στιγμή που ο αριθμός που χρειάζεται, δεν υπερβαίνει σε καμιά περίπτωση τους 3700.."
Και το άρθρο αυτό της "WSJ", παραφράζοντας γνωστή ρήση, καταλήγει:
"...Ο δρόμος για την κόλαση στους Ελληνικούς αυτοκινητοδρόμους και τις ράγες των ελληνικών σιδηροτροχιών, είναι σίγουρα στρωμένος με καλές προθέσεις...".
