"..το έλλειμμα έγινε πρωταρχικό ζήτημα, ενώ δεν έπρεπε να είναι. Η διαπραγμάτευσή του τμηματικά οδήγησε το πτωχεύον συνεργείο μας στο δυναστικό Μνημόνιο.."Άρθρο του κ.Δημήτρη Παπαχρήστου, Συγγραφέα.
Η χώρα μας μοιάζει με συνεργείο αυτοκινήτων. Εκσυγχρονισμένο, μεταρρυθμισμένο, με νέα τεχνολογία, με μοντέρνες προδιαγραφές, με εξειδικευμένους μαστόρους όλων των κατηγοριών.
Πώς γίνεται, όμως, να πηγαίνουμε για μαλλί και να βγαίνουμε κουρεμένοι;
Το σέρβις είναι τέλειο και όμως το αυτοκίνητο δεν τσουλάει. Εκεί που πάμε να κάνουμε μια επισκευή, να κλείσουμε μια τρύπα, ανοίγει μια άλλη.
Η απόσυρση δεν μετράει, καθότι γινόμαστε δέσμιοι του νέου οχήματος, που ο...χρόνος του και οι ζημιές του είναι προδιαγεγραμμένες. Σαν την περαίωση που δεν περαιώνεται, γιατί έχει υψηλό κόστος και οι φοροφυγάδες δεν χωράνε στις φυλακές, γι’ αυτό και αποσύρθηκε η ποινικοποίηση.
Την παθαίνουμε γνωρίζοντας πως όταν πάμε στο συνεργείο για μια βλάβη, στον δρόμο θα διαπιστώσουμε μια άλλη που δημιουργήθηκε από τον μηχανικό, είτε από αβλεψία, «κατά λάθος», πρόθυμοι να συγχωρέσουμε και να πληρώσουμε «το ανθρώπινον της εργασίας» είτε θα αναγκαστούμε να σκεφτούμε τη σκοπιμότητα, για να ξαναεπισκεφθούμε το συνεργείο και να ακουμπήσουμε τα ευρώ μας, πάλι χωρίς απόδειξη.
Ο στόλος της υπερκατανάλωσης ανανεώνεται, όταν υπάρχει χρήμα. Τα μερεμέτια και οι επισκευές που γίνονται χειροτερεύουν τα πράγματα. Δεν σβήνουν έτσι τα χρέη και τα ελλείμματα. Αναγκάζονται να το παραδεχθούν και οι δανειστές της τρόικας. Δεν υπάρχει παραγωγική ανάπτυξη και βλέπουμε να παράγεται περισσότερη φτώχεια και ανεργία... Το συνεργείον η Ελλάς θα κλείσει έτσι όπως το πάει.
Το έλλειμμα έγινε πρωταρχικό ζήτημα, ενώ δεν έπρεπε να είναι. Η διαπραγμάτευσή του τμηματικά οδήγησε το πτωχεύον συνεργείο μας στο δυναστικό Μνημόνιο. Το «δεν γινότανε αλλιώς» υποκρύπτει όχι μόνο διαπραγματευτική αδυναμία, αλλά ενδεχομένως και σκοπιμότητα για να μπορεί να είναι υποταγμένος ο λαός μας και η χώρα μας για χρόνια υπό το βάρος του χρέους και της εξόφλησης. Πολλοί τεχνοκράτες πολιτικοί, λογιστές σύγχρονοι της πολιτικής και διαχειριστές της έχουν εθιστεί να παίζουν τον ρόλο των επισκευαστών, των αναπλαστών, των ανακαινιστών. Γι’ αυτό και ο φόβος, όταν αναπλάθονται πλατείες και δημόσιοι χώροι, ότι πέρα από την αισθητική καταστροφή τους τα υψηλά εργολαβικά κόστη θα αφήσουν πίσω κι άλλες ζημιές. Οι συναρμοδιότητες λειτουργούν ως αλληλοκάλυψη. Τη ζημιά που θα κάνει η ΕΥΔΑΠ στη ΔΕΗ ή στον ΟΤΕ ή στον δρόμο και στο πεζοδρόμιο, την πληρώνει ο πολίτης αφενός και υφίσταται και τις ανοιχτές πληγές από πάνω.
Παίζοντας με τα λόγια, μπορούμε να πούμε αλήθειες που σκοτώνουν. Στην κοινωνία της τεχνολογίας και της αγυρτείας, όπου οι άνθρωποι υφίστανται αλλοιώσεις, μεταλλάξεις, καταπιέσεις και συνηθίζουν να ζούνε με το «δεν βαριέσαι» και γίνονται υπόδουλοι των αναγκών τους και προσαρμόζονται χειρότερα και από τις κατσαρίδες που μπορούν να αντέξουν και στην πυρηνική καταστροφή.
Οι πιο υγιείς άνθρωποι σήμερα είναι αυτοί που δεν αντέχουν, που αντιδρούν ακόμα και για την προσωπική τους αξιοπρέπεια, γνωρίζοντας όμως πως αν συναντηθούν με τους ομοίους τους, που πάντοτε υπάρχουν, τότε η συλλογική αντίδραση και η ανθρώπινη λειτουργία και συμπεριφορά, που σέβεται το δημόσιο αγαθό που σήμερα ξεπουλιέται και δοκιμάζεται, θα σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο και τον μοναχικό δρόμο, τον ατομικισμό, δηλαδή την «πάρτη» μας και τότε το πάρτι με αγώνες, συνθήματα και τραγούδια για έναν άλλο κόσμο θα είναι εφικτό και θα συνεχιστεί στους δρόμους της ανατροπής.
ethnos
