.."η εξωτερική πολιτική είναι κατ’ εξοχήν η προβολή της εσωτερικής ισχύος μιας χώρας στο άμεσο περιβάλλον της. Ενα «νέο στρατηγικό δόγμα» δεν μπορεί να είναι, συνεπώς, ανισοβαρές με την εσωτερική ισχύ της Ελλάδος, διότι υπάρχει κίνδυνος γελοιοποιήσεως"...Η απόφαση του υπουργού Εξωτερικών κ. Δημήτρη Δρούτσα να συγκροτήσει επιτροπή διπλωματών και ακαδημαϊκών που θα αναλάβουν να επεξεργασθούν «το νέο στρατηγικό δόγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής» είναι δηλωτική αγαθών προθέσεων.
Με δεδομένο ότι δεν υπάρχει ακόλουθος του υπουργείου Εξωτερικών που να μην...είναι σε θέση να απαριθμήσει τις προτεραιότητες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, το «νέο στρατηγικό δόγμα» πρέπει να αποτελεί υπέρβαση των κοινών τόπων, που με επιμονή αλλά περιορισμένη πειστικότητα επαναλαμβάνουν πρωθυπουργοί και υπουργοί επί των Εξωτερικών της Ελλάδος.
Θα αναμείνουμε το αποτέλεσμα της διαδικασίας με ενδιαφέρον. Αλλά ίσως θα ήταν σκόπιμο να επισημανθεί ότι η εξωτερική πολιτική μιας χώρας δεν είναι μεταφυσική ενασχόληση. Η εξωτερική πολιτική είναι κατ’ εξοχήν η προβολή της εσωτερικής ισχύος μιας χώρας στο άμεσο περιβάλλον της. Ενα «νέο στρατηγικό δόγμα» δεν μπορεί να είναι, συνεπώς, ανισοβαρές με την εσωτερική ισχύ της Ελλάδος, διότι υπάρχει κίνδυνος γελοιοποιήσεως.
Η εξωτερική πολιτική, επίσης, μπορεί να κινηθεί σε ένα περιβάλλον ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων, με την προσδοκία εξασφαλίσεως ωφελημάτων, δίχως να έχει τις απαιτούμενες δυνατότητες. Αυτό επεχείρησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος με καταστρεπτικά αποτελέσματα, αν και κατάφερε να επιρρίψει τις ευθύνες στους αντιπάλους του, που εκτελέσθηκαν έπειτα από μία δίκη-παρωδία.
Πέραν όμως των κινδύνων που ενέχει μία τέτοια πολιτική, η Ελλάς ως χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και του ΝΑΤΟ δεν έχει την παραμικρά δυνατότητα, αλλά ούτε πλέον τη διάθεση, να αυτενεργήσει στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων. Πολιτική της μορφής αυτής ακολουθεί ο πρωθυπουργός κ. Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν, αλλά η Τουρκία, στην παρούσα συγκυρία, είναι χώρα διαφορετικού δυναμισμού από τη σημερινή Ελλάδα.
Ενδεχομένως κάποιοι να πιστεύουν ότι η πρόσφατη διαφοροποίηση της Aγκυρας έναντι των παραδοσιακών της συμμάχων δίδει τη δυνατότητα «δημιουργικής παρεμβολής» της Ελλάδος στην περιοχή. Ο πειρασμός είναι μεγάλος, αλλά και προφανείς οι κίνδυνοι. Το ερώτημα που πρέπει ίσως να απασχολήσει την υπό συγκρότηση επιτροπή είναι εάν μία χώρα που έχασε την κυριαρχία στον τομέα της οικονομίας μπορεί να ασκήσει «παρεμβατική» εξωτερική πολιτική ή πρέπει να ασχοληθεί πρωτίστως με την εσωτερική της ανασυγκρότηση.
Κ.Ιορδανίδης
kathimerini
