Ελλάδα, η ..Ζιμπάμπουε της Ευρώπης;

Τι συνέβη κι`αυτό το «γωνιακό μαγαζί», η Ελλάδα, κατέληξε σε σημείο να κηρύξει πνευματική πτώχευση; Πως είναι δυνατόν η χώρα που έβγαλε τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, να ασχολείται σήμερα, νυχθημερόν, με τα μπούτια της Τζούλιας, τις ατάκες της Άντζελας, τα κότερα, τις δεξιώσεις των μαϊντανών, και χίλιες άλλες σαχλαμάρες των φρούτων που απαρτίζουν το νεοελληνικό πανέρι του «πολιτισμού»;

Πως κατάντησαν οι Έλληνες να γίνουν «τσιφτετέλληνες»;

Κάποτε είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο για την... πατρίδα μας (γραμμένο από Βρετανό), πως η Ελλάδα ήταν όπως ο μπροστάρης οδηγός σκύλος ενός καραβανιού στην έρημο. Τρέχει ανοίγοντας τον δρόμο στο σκοτάδι. Δυστυχώς σήμερα, το καραβάνι (του πολιτισμού) συνέχισε την πορεία του ενώ ο σκύλος οδηγός ξέμεινε πίσω, ξύνοντας τα αφτιά του και γαβγίζοντας την σελήνη.
Το καραβάνι μας άφησε προ πολλού πίσω.
Οι άλλοι ασχολούνται με διαστημικές εξερευνήσεις, γονιδιακά δικτυώματα, κλωνοποιήσεις και ότι άλλο βάλει ο νους του ανθρώπου ενώ εμείς αγωνιούμε για την κόντρα του Πανίκα με τον Αντώνη, τις εσωκομματικές διεργασίες του ΠΑΣΟΚ, τις Τατιανιές και το αν θα πετύχει το δίδυμο Λιάγκα- Σκορδά.…
Το χειρότερο, βέβαια, είναι ότι έτσι μας αρέσει αν κρίνουμε από τις τηλεθεάσεις. Μέσα στο γενικευμένο μπάχαλο στο οποίο ζούμε, η αισθητική μας περιορίζεται σε σκηνικά τύπου FAME STORY και η παιδεία μας σε μπέστ-σέλερ όπως το «αριστούργημα» «Ο Ιούδας Φιλούσε Υπέροχα.» Είμαστε δηλαδή σπουργίτια που νομίζουμε ότι είμαστε αετοί. Παραφράζοντας τον Μάρξ, έχουμε πλέον λανθασμένη «υπαρξιακή» συνείδηση. Καταντήσαμε μια παρανυχίδα του διεθνούς κορμού που όμως βαυκαλιζόμαστε ομφαλοσκοπώντας να νομίζουμε ότι είμαστε κέντρο πλατεία.
Ούτε κέντρο, ούτε παράκεντρο και ούτε κάν γωνία. Μια ανθυπολεπτομέρεια στα μελλοντικά βιβλία της ανθρωπότητας. Ελλάδα, η Ζιμπάμπουε της Ευρώπης.
Και αυτό αποδείχτηκε πασιφανώς από τη χαρά που κάνανε οι φίλοι μας μόλις χρεοκοπήσαμε.
Μάριος Αντύπας