.."η ιδέα της περαίωσης καταργεί το τεκμήριο της φορολογικής αθωότητας.Αλλά για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, δεν υπήρξε ποτέ φορολογική αθωότητα στην Ελλάδα. Εχει εδραιωθεί η άποψη ότι ο ελεγκτής «κάτι θα σου βρει».." Και ποιος μας εγγυάται ότι κάποια επόμενη κυβέρνηση δεν θα ξαναπεραιώσει τα απεραίωτα; Ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα βρεθεί κάποιος μελλοντικός υπουργός Οικονομικών που να ζητεί τις αποδείξεις από τα πρώτα μας πεδιλάκια;
Ποιος εγγυάται ότι δεν θα φορολογηθεί η αγάπη που νιώθουμε για τους οικείους μας;
Ποιος μας βεβαιώνει ότι δεν είμαστε ήρωες σε μυθιστόρημα του Φίλιπ Ντικ;
Αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει...μεγάλο πρόβλημα που καλείται να χειριστεί ο κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, αυτή η ιδέα, όμως, να βγει και να μαζέψει όσα λεφτουδάκια έχουν απομείνει στον λογαριασμό του κάθε επιτηδευματία, είναι εντελώς άδικη. Αν είχε μπέσα, θα έβγαινε στις τηλεοράσεις και θα έλεγε: «Μάγκες, τον οβολό σας». Θα έστηνε σε όλη την επικράτεια κάλπες ως κουμπαράδες. Θα πήγαινε ο καθένας να ρίξει μέσα ένα ποσό κατά βούληση, κατά συνείδηση. Ετσι θα γινόμασταν γκροτέσκοι ήρωες του Μπορίς Βιάν.
Η ιδέα της περαίωσης καταργεί το τεκμήριο της φορολογικής αθωότητας. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, δεν υπήρξε ποτέ φορολογική αθωότητα στην Ελλάδα. Εχει εδραιωθεί η άποψη ότι ο ελεγκτής «κάτι θα σου βρει». Κάποια ημερομηνία θα είναι στραβογραμμένη, κάποιο έξοδο δεν θα δικαιολογείται, ίσως και να έχει τσαλακωθεί το μπλοκάκι. Τα φορολογικά βιβλία είναι τα μόνα που μπορούν να συγκριθούν με ποιητική συλλογή: καθένας αντιλαμβάνεται το περιεχόμενο με τον δικό του τρόπο. Ο εφοριακός αναλαμβάνει τον ρόλο του διδάσκοντος, δίνει τις κατευθυντήριες της ανάλυσης και ο φορολογούμενος είναι το μαθητούδι που υποχρεούται να συμμεριστεί την καθεστηκυία άποψη για το περιεχόμενο ενός στίχου. Αν η αντίληψη του κ. Παπακωνσταντίνου εφαρμοζόταν σε άλλο υπουργείο, ας πούμε στο Παιδείας, θα μπορούσε να επιβάλει το σκίσιμο των απολυτηρίων λυκείου με εγκύκλιο: «Ελάτε να ξαναδώσετε εξετάσεις διότι θεωρείστε αγράμματοι. Αν δεν θέλετε εξετάσεις, αγοράστε μεταπτυχιακό με εγγύηση Δημοσίου».
Ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου επεσήμανε στο Υπουργικό Συμβούλιο ότι οι ανέλεγκτες χρήσεις φτάνουν τα 2,5 εκατομμύρια, οι φορολογικές δίκες φτάνουν τις 150.000, εκκρεμούν φορολογικές υποθέσεις που φτάνουν τα 32 δισ. ευρώ, ο χρόνος εκδίκασης φτάνει τα 10 χρόνια μέχρι να τελεσιδικήσουν, 1,3 εκατομμύρια φορολογούμενοι έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές 30 δισ. ευρώ, ενώ οι ελεγκτικοί μηχανισμοί μπορούν να ελέγξουν μόνο το 3% των φορολογικών υποθέσεων κάθε χρόνο.
Από όλα αυτά μας συμφέρει να κρατήσουμε το τελευταίο νούμερο, το 3%. Αν ανταποκριθούν έστω και οι μισοί από αυτούς που υπολογίζει ο υπουργός, οι ΔΟΥ θα μπλοκάρουν από την πολυκοσμία και ο όγκος της δουλειάς θα είναι τόσος ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα να γίνουν επιπλέον έλεγχοι. Οπότε όσοι δεν είναι κλέφτες αλλά είναι αμελείς και σκοπεύουν να αγνοήσουν τις εκκλήσεις μπορούν να ελπίζουν ότι προσώρας θα τη γλιτώσουν. Μετά την μπόρα έχει ο Θεός.
Το χειρότερο από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι δεν υπάρχει καν αίσθηση της αδικίας που διαπράττεται. Ας το δούμε με παραδείγματα. Ενας εργαζόμενος, έμμισθος σε εταιρεία, μπορεί να διατηρεί την ιδιότητα του ελεύθερου επαγγελματία για να κόβει μια απόδειξη κάθε τρία χρόνια.
Αυτός λοιπόν ο χαμηλά αμειβόμενος ίσως καταβάλει για την περαίωση περισσότερα από όσα εισέπραξε στη δεκαετία. Στις ίδιες περιπέτειες θα εμπλακεί ο Τόλης Βοσκόπουλος...
Στο καθεστώς της περαίωσης συμπεριλαμβάνονται όσοι βγάζουν 19 εκατ. ευρώ τον χρόνο, όσοι χρωστάνε μαλλιοκέφαλα στο Δημόσιο, όσοι έχουν υποθέσεις στα διοικητικά δικαστήρια...
Μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι.
Λ.Κέζα
Η ιδέα της περαίωσης καταργεί το τεκμήριο της φορολογικής αθωότητας. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, δεν υπήρξε ποτέ φορολογική αθωότητα στην Ελλάδα. Εχει εδραιωθεί η άποψη ότι ο ελεγκτής «κάτι θα σου βρει». Κάποια ημερομηνία θα είναι στραβογραμμένη, κάποιο έξοδο δεν θα δικαιολογείται, ίσως και να έχει τσαλακωθεί το μπλοκάκι. Τα φορολογικά βιβλία είναι τα μόνα που μπορούν να συγκριθούν με ποιητική συλλογή: καθένας αντιλαμβάνεται το περιεχόμενο με τον δικό του τρόπο. Ο εφοριακός αναλαμβάνει τον ρόλο του διδάσκοντος, δίνει τις κατευθυντήριες της ανάλυσης και ο φορολογούμενος είναι το μαθητούδι που υποχρεούται να συμμεριστεί την καθεστηκυία άποψη για το περιεχόμενο ενός στίχου. Αν η αντίληψη του κ. Παπακωνσταντίνου εφαρμοζόταν σε άλλο υπουργείο, ας πούμε στο Παιδείας, θα μπορούσε να επιβάλει το σκίσιμο των απολυτηρίων λυκείου με εγκύκλιο: «Ελάτε να ξαναδώσετε εξετάσεις διότι θεωρείστε αγράμματοι. Αν δεν θέλετε εξετάσεις, αγοράστε μεταπτυχιακό με εγγύηση Δημοσίου».
Ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου επεσήμανε στο Υπουργικό Συμβούλιο ότι οι ανέλεγκτες χρήσεις φτάνουν τα 2,5 εκατομμύρια, οι φορολογικές δίκες φτάνουν τις 150.000, εκκρεμούν φορολογικές υποθέσεις που φτάνουν τα 32 δισ. ευρώ, ο χρόνος εκδίκασης φτάνει τα 10 χρόνια μέχρι να τελεσιδικήσουν, 1,3 εκατομμύρια φορολογούμενοι έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές 30 δισ. ευρώ, ενώ οι ελεγκτικοί μηχανισμοί μπορούν να ελέγξουν μόνο το 3% των φορολογικών υποθέσεων κάθε χρόνο.
Από όλα αυτά μας συμφέρει να κρατήσουμε το τελευταίο νούμερο, το 3%. Αν ανταποκριθούν έστω και οι μισοί από αυτούς που υπολογίζει ο υπουργός, οι ΔΟΥ θα μπλοκάρουν από την πολυκοσμία και ο όγκος της δουλειάς θα είναι τόσος ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα να γίνουν επιπλέον έλεγχοι. Οπότε όσοι δεν είναι κλέφτες αλλά είναι αμελείς και σκοπεύουν να αγνοήσουν τις εκκλήσεις μπορούν να ελπίζουν ότι προσώρας θα τη γλιτώσουν. Μετά την μπόρα έχει ο Θεός.
Το χειρότερο από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι δεν υπάρχει καν αίσθηση της αδικίας που διαπράττεται. Ας το δούμε με παραδείγματα. Ενας εργαζόμενος, έμμισθος σε εταιρεία, μπορεί να διατηρεί την ιδιότητα του ελεύθερου επαγγελματία για να κόβει μια απόδειξη κάθε τρία χρόνια.
Αυτός λοιπόν ο χαμηλά αμειβόμενος ίσως καταβάλει για την περαίωση περισσότερα από όσα εισέπραξε στη δεκαετία. Στις ίδιες περιπέτειες θα εμπλακεί ο Τόλης Βοσκόπουλος...
Στο καθεστώς της περαίωσης συμπεριλαμβάνονται όσοι βγάζουν 19 εκατ. ευρώ τον χρόνο, όσοι χρωστάνε μαλλιοκέφαλα στο Δημόσιο, όσοι έχουν υποθέσεις στα διοικητικά δικαστήρια...
Μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι.
Λ.Κέζα
