Στη λίστα με τους 100 ανθρώπους που συνεισέφεραν περισσότερο στην πρoώθηση της παγκόσμιας σκέψης (global thinkers) κατέταξε για το 2010 τον Γιώργο Παπανδρέου το περιοδικό Foreign Policy. (σ.σ.τώρα αυτό είναι καλό ή κακό;)
Ο Γιώργος Παπανδρέου καταλαμβάνει την...79η θέση στη σχετική λίστα, στην κορυφή της οποίας βρίσκονται οι Bill Gates και Warren Buffett για το φιλανθρωπικό έργο που εκτελούν. Το αιτιολογικό του περιοδικού για τον Γιώργο Παπανδρέου αναφέρει:
«Πριν ακόμη ξεσπάσει η χρηματοοικονομική κρίση του 2008, η ελληνική οικονομία έπνεε τα λοίσθια, διαβιώντας σε ένα ξεφτισμένο σύστημα το οποίο ήταν λογικό κι αναμενόμενο να καταρρεύσει υπό το βάρος της κρίσης.
Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας του, τον Οκτώβριο του 2009, ανακάλυψε ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού δεν ήταν 6%, όπως υποστήριζε ο προκάτοχός του, αλλά 12,7%, δηλαδή τέσσερις φορές υψηλότερο αυτού που επέτρεπαν οι κανόνες της ευρωζώνης.
Ο Παπανδρέου δεν έπαψε ολόκληρο το 2010 να λέει στους Έλληνες σκληρές αλήθειες για τη μη βιώσιμη φύση του κοινωνικού κράτους που είχαν οικοδομήσει -αλλά και να εκπέμπει διεθνώς το σήμα κινδύνου ότι η Ελλάδα ήταν το καναρίνι του ευρωπαϊκού ανθρακωρυχείου (σημείωση Eθνοςonline: μια όχι και τόσο παλιά τακτική για να ανιχνευθεί η επάρκεια οξυγόνου στα ορυχεία, έστελνε πρώτα εκεί για να «οδηγεί» τους ανθρακωρύχους, ένα δύσμοιρο καναρίνι, το οποίο και θα υφίστατο πρώτο τις συνέπειες της ενδεχόμενης ασφυξίας).
Γεννημένος στη Μινεσότα και γιος ενός σοσιαλιστή πρώην πρωθυπουργού, ο Παπανδρέου έβαλε σε εφαρμογή ένα σχέδιο λιτότητας που αύξησε τους φόρους και έθεσε χαλινό στον υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα, ένα πακέτο αρκετά ικανό ώστε να πείσει την Ευρώπη να μην αφήσει την Ελλάδα να πνιγεί παρά τις ταραχές που εκείνο προκάλεσε στους δρόμους της Αθήνας.
Ο Παπανδρέου υποστήριξε ότι η καταστροφή αυτή μπορούσε να λειτουργήσει αφυπνιστικά σχετικά με την απειλή που συνιστά το δημόσιο χρέος πέραν και μακράν των ευρωπαϊκών ορίων. «Δεν είναι ένα θέμα που μπορεί να λύσει κάθε κράτος λειτουργώντας μόνο του», είπε. «Χρειαζόμαστε μία πιο συντονισμένη στρατηγική όχι μόνο για την Ευρώπη αλλά για ολόκληρο τον κόσμο».
