δημάρχους και περιφερειάρχες, να ψηφίσουν υπέρ ή κατά του μνημονίου.Το παιχνιδάκι αυτό που παίζουν τα κόμματα - και κυρίως το ΠΑΣΟΚ αλλά και η ΝΔ - εκτός του ότι είναι απαράδεκτο για κάθε δημοκρατία, είναι και εξαιρετικά επικίνδυνο.
...Αφενός διότι στη στιγμή αυτή και στο σημείο που βρίσκεται η οικονομία μας, δεν είναι ώρα για διλήμματα.
Τόσο ο κ. Παπανδρέου όσο και ο κ. Σαμαράς γνωρίζουν καλά ότι...άλλη πολιτική από την εφαρμογή του μνημονίου δεν υπάρχει. Αν δεν εφαρμοστεί το μνημόνιο, η χώρα θα κηρύξει πτώχευση, ουδείς θα μας δανείζει και φυσικά δεν θα υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, αλλά και για να κινηθεί έστω και στοιχειωδώς η οικονομία. Το ερώτημα είναι: το έχουν αντιληφθεί αυτό οι πολίτες ή ακούνε τα ψεύδη του Σαμαρά ο οποίος μιλώντας στο εξωτερικό υποστηρίζει το μνημόνιο και στο εσωτερικό το κατακεραυνώνει; Ή πιστεύουν τις δηλώσεις Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, ότι δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα, όταν είναι προφανές ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν;
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως πολλοί πιστεύουν ότι υπάρχει και άλλος δρόμος. Πολλοί πιστεύουν ότι η έξοδος από την ΟΝΕ και η επιστροφή στη δραχμή μπορούν να αποτελέσουν λύση. Δεν μπορούν. Ούτε καν οικονομική στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των νομισματικών πολέμων.
Αλλά ακόμη και αν άντεχε η χώρα τις συνέπειες στην οικονομία από την επιστροφή σε μια διαρκώς υποτιμούμενη δραχμή και την οικονομική απομόνωση στην οποία θα μας έφτανε αυτό, ποιος θα άντεχε την πολιτική και πολιτιστική απομόνωση που θα έφερνε μια τέτοια κίνηση; Ή μήπως θεωρούμε ότι η πτώχευση και η έξοδος από την ΟΝΕ θα είχαν μόνο οικονομικές επιπτώσεις; Η Ευρωπαική Ένωση δεν θα συγχωρούσε ποτέ την "λιποταξία" της Ελλάδος. Δεν θα μας υποστήριζε ποτέ ξανά, ούτε οικονομικά, ούτε πολιτικά, ούτε στρατιωτικά. Θα μας έστελνε ακόμη και για παραδειγματισμό, στην Μέση Ανατολή και στα Βαλκάνια. Και η μοίρα αυτής της "γειτονιάς" ούτε ήταν ποτέ ούτε θα γίνει ποτέ καλή. Η έξοδος από την Ευρωπαική Ένωση κρύβει σοβαρούς κινδύνους ακόμη και για την εδαφική μας ακεραιότητα.
Δυστυχώς, το πολιτικό σύστημα είναι τόσο επιπόλαιο, τόσο μικροκομματικά σκεπτόμενο και τόσο αδιάφορο τελικά για το εθνικό συμφέρον, που τολμά να παίζει μικροπολιτικά παιχνίδια θέτοντας σε κίνδυνο την χώρα.
Αλλά και πέραν του πολιτικού κόσμου που δεν έχει το θάρρος να πει την αλήθεια, προκαλούν απορία και οι ακαδημαικοί και οι πνευματικοί "ηγέτες". Η σιωπή τους υποκρύπτει άραγε την εξάρτηση τους, από ιδεολογίες, από κόμματα και από συμφέροντα ή απλώς λείπει το θάρρος και η αξιοσύνη;
Δυστυχώς το κακό είναι γενικό. Αντίθετα με τις σοβαρές χώρες της Δύσης όπου η ηγέτιδα τάξη εκτός από τα προνόμια που απολαμβάνει, αναλαμβάνει τις ευθύνες της (πχ ιστορικά τα παιδιά των Άγγλων και Γάλλων ευγενών υπηρετούν στο μέτωπο σε καιρό πολέμου, ενώ των Ελλήνων πλουσίων φεύγουν στο εξωτερικό) οι Έλληνες ηγέτες, είτε πρόκειται περί πολιτικών, ή πνευματικών ή επιχειρηματικών, στις δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα, "λουφάζουν" αντί να ορθώνουν το ανάστημα τους και να παίρνουν θέση καθοδηγώντας το λαό.
