Ασφυκτικές πιέσεις σε αδύναμη κυβέρνηση

Η κατά τα άλλα σοσιαλιστική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, φαίνεται να είναι παγιδευμένη στο αυστηρό πολιτικό και οικονομικό σκηνικό της ΕΕ..

Η λεονταρισμοί του πρωθυπουργού προς την Καγκελάριο της Γερμανίας, αλλά με πραγματικό αποδέκτη την εσωτερική πολιτική σκηνή, και κυρίως την όποια εκλογική πελατεία του έχει απομείνει, αποδεικνύουν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν μπορεί να αποχωριστεί τα λαϊκιστικά χαρακτηριστικά της πολιτικής κληρονομιάς του ΠΑΣΟΚ.
Τη...στιγμή που η χώρα σύρεται σιδηροδέσμια στους διαδρόμους των Βρυξελλών και η κυβέρνηση δίνει γη και ύδωρ, για να εισπράξει την επόμενη δόση των ξένων δανείων ώστε να συνεχίσει να συντηρεί το υδροκέφαλο κομματικό κράτος, ο πρωθυπουργός προσπαθεί να δείξει στους Έλληνες ότι θέλει να προβάλλει κάποια αντίσταση, να διαπραγματευτεί, να επιβάλλει και να τηρήσει κάποιες κόκκινες γραμμές, όχι, αυτή τη φορά δεν έχουμε αστερίσκους.

Τη στιγμή που η κυρία Μέρκελ λεει τα αυτονόητα, ότι δηλαδή προέχει η νομισματική σταθερότητα στην Ευρωζώνη, και ότι οι Γερμανοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να συνεχίσουν να πληρώνουν επ’ άπειρον τις οικονομικές αμαρτίες των Ελλήνων, και τις πολιτικές χάρες των κυρίων Σρέντερ και Μπαρόζο, στους κυρίους Σημίτη και Καραμανλή, ο κύριος Πρωθυπουργός προσπαθεί να ψελλίσει κάποια λόγια εθνικής υπερηφάνειας, την οποία όμως έχουμε χάσει προ πολλού. Ακόμη και σήμερα που τα πάντα καταρρέουν, που η οικονομία, οι επιχειρήσεις και οι απλοί άνθρωποι υποφέρουν από την οικονομική ύφεση και την ανεργία, που η αποχή στις τοπικές εκλογές έφτασε το 55%, που το πολιτικό σύστημα πνέει τα λοίσθια μέσα στη χλεύη των περισσοτέρων πολιτών που διαθέτουν νου και κρίση, το κυβερνών κόμμα φαίνεται αδύναμο να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα και να προχωρήσει στις άκρως αναγκαίες για την οικονομία, μεταρρυθμίσεις.

Τα λόγια, η φρασεολογία ακόμη και η γλώσσα του σώματος του Πρωθυπουργού και των υπουργών της κυβέρνησης, προδίδουν ανθρώπους χωρίς πολιτική βούληση που ουσιαστικά απολογούνται για την πολιτική τους, που δείχνουν να κλείνουν το μάτι προς τους ψηφοφόρους με νόημα, λέγοντας, κάντε υπομονή να ξεπεράσουμε τώρα την κρίση, να επανέλθουμε στις αγορές, και μετά να συνεχίσουμε το πάρτι της κομματικής σπατάλης και του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού. Η κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει σχέδιο και όραμα που θα μπορούσε να προσφέρει μια αναπτυξιακή ορμή στην οικονομία και μια ανάσα στους παραγωγικούς πολίτες που επιθυμούν να δημιουργήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Αναλώνει δε την πολιτική ανοχή των πολιτών σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι ισορροπίας, μεταξύ των ασφυκτικών απαιτήσεων των ξένων δανειστών μας, και της προσπάθειας της να συντηρήσει με κάθε κόστος, το τερατώδες οικοδόμημα του κομματικού κράτους, που απορροφά και την τελευταία ικμάδα της ελληνικής οικονομίας. Η κυβέρνηση αγνοεί τα πραγματικά συμφέροντα των τίμιων επιχειρηματιών, εργαζομένων και φορολογουμένων, οι πολίτες έχουν την αίσθηση ότι κανείς μεγάλος φοροφυγάς και κανένας εμπλεκόμενος σε μεγάλα σκάνδαλα δεν πρόκειται να τιμωρηθεί, κάτι που παραλύει συνειδήσεις αλλά και φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, και οδηγεί σε μηδενισμό και διαλυτικά κοινωνικά φαινόμενα.

Όσο και αν οι πολιτικοί, οι υπουργοί και οι βουλευτές μας δεν αρέσκονται στο να κοιτούν την αλήθεια κατάματα, το σύνολο σχεδόν των πολιτών κάνει λόγω για εκτεταμένη αν όχι ολοκληρωτική διαφθορά του πολιτικού κόσμου.
Όσο και αν οι πολιτικοί, οι υπουργοί και οι βουλευτές μας δεν αρέσκονται στο να κοιτούν την αλήθεια κατάματα, το σύνολο σχεδόν των πολιτών κάνει λόγω για εκτεταμένη αν όχι ολοκληρωτική διαφθορά του πολιτικού κόσμου. Πολλοί είναι οι βουλευτές και υπουργοί, νυν και πρώην, που δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν σε γειτονιές αλλά και κοσμοπολίτικα στέκια της πρωτεύουσας και άλλων πόλεων, καθώς όπου και αν εμφανίζονται, αποδοκιμάζονται και προπηλακίζονται από ανθρώπους όλων των επαγγελματικών και κοινωνικών τάξεων. Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος είναι τέτοια ώστε διεθνείς αναλυτές να συγκρίνουν την Ελλάδα με την Τουρκία, λίγο πριν την πρώτη μεγάλη εκλογική νίκη του Ταγίπ Ερντογάν, όταν σαρώθηκε το παλαιό τουρκικό πολιτικό προσωπικό.

Η κατά τα άλλα σοσιαλιστική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, φαίνεται να είναι παγιδευμένη στο αυστηρό πολιτικό και οικονομικό σκηνικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου κυριαρχούν οι κεντροδεξιές και συντηρητικές κυβερνήσεις, που ρέπουν προς τον μονεταρισμό και την νομισματική πειθαρχία στην ευρωζώνη, με επικεφαλής βέβαια την κυρία Μέρκελ, που πρέπει να απολογείται στους κυβερνητικούς της εταίρους, Φιλελεύθερους Δημοκράτες, για κάθε οικονομική παρασπονδία και αποτυχία της Ελλάδας, που ζει πλέον με χρήματα και των Γερμανών φορολογουμένων. Ο κύριος Παπανδρέου και το οικονομικό του επιτελείο, θέλοντας και μη έχουν απαρνηθεί τον Πρόεδρο Ομπάμα, και τους οικονομολόγους Στίγκλιτς και Κρούγκμαν, τους οποίους άλλοτε θεωρούσαν προφήτες, και που προτείνουν διαφορετικές συνταγές και μέσα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Αναρωτιέται κανείς γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου, που έτσι και αλλιώς προσέφυγε για βοήθεια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπου κυριαρχούν οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν εκμεταλλεύτηκε τα ερείσματα του στο Λευκό Οίκο, ώστε να αποσοβήσει τα χειρότερα για την ελληνική οικονομία, που είναι μικρότερη σε μέγεθος από αυτή της Καλιφόρνια. Η συμφωνία Ελλάδας – Κίνας για το Λιμάνι του Πειραιά ήταν και είναι μια καλή ευκαιρία για τη διεύρυνση της οικονομικής συνεργασίας Αθήνας –Πεκίνου. Οι Κινέζοι, με τα τεράστια συναλλαγματικά αποθέματα που διαθέτουν, θα μπορούσαν να παρέχουν στην Ελλάδα ένα οικονομικό μαξιλάρι, που σε συνδυασμό με εξυγιαντικά οικονομικά μέτρα, να καθησύχαζαν τις αγορές, και να απέτρεπαν την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης, που σήμερα χρησιμοποιείται ως άλλοθι, και φύλλο συκής από την κυβέρνηση, για να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις, που το κυβερνών κόμμα δεν αντέχει και δεν επιθυμεί.

Ευτυχώς για τη χώρα και την οικονομία, παρ’ ότι η κυβέρνηση βγήκε από τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές στραπατσαρισμένη και αποδυναμωμένη, το εκλογικό αποτέλεσμα, δεν προσέφερε στον πρωθυπουργό το πρόσχημα για να δραπετεύσει με πρόωρες βουλευτικές εκλογές, από την οικονομική θύελλα και τα δυσάρεστα και με υψηλό πολιτικό κόστος, μέτρα που έπονται. Οι πολίτες με τη σοφή στάση τους, έστειλαν στον Πρωθυπουργό τριπλό μήνυμα, ότι τον παρακολουθούν σε κάθε του βήμα, ότι είναι άκρως δυσαρεστημένοι, και ότι του δίνουν μικρή πίστωση χρόνου, για να εφαρμόσει όλα όσα έχει υποσχεθεί. Φυσικά αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο είναι η διάσωση της οικονομίας, η αποκατάσταση της αξιοπιστίας και εικόνας της Ελλάδας στο εξωτερικό, και όχι το πολιτικό μέλλον του κυβερνώντος κόμματος. Ο Πρωθυπουργός πρέπει να προτάξει το εθνικό συμφέρον και όχι το κομματικό, ακόμη και αν αυτό απαιτεί συνεργασία και συναίνεση με την Αξιωματική και τη μείζονα Αντιπολίτευση, αλλά και με όλους τους κοινωνικούς εταίρους, πολλοί εκ των οποίων σήμερα προπηλακίζονται πολιτικά και δημόσια για μικροπολιτικούς λόγους, καθώς η κυβέρνηση αναζητά εξιλαστήρια θύματα για τις δικές της αποτυχίες. Το ίδιο οφείλει να κάνει και ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος δικαιούται μεν να εκφράζει την όποια δυσαρέσκεια των πολιτών, αλλά παράλληλα θα πρέπει να προτείνει ρεαλιστικές οικονομικές λύσεις με βάθος, σχέδιο και προοπτική. Ο ρεαλισμός μόνον κέρδη θα του αποφέρει.

Και κάτι τελευταίο, όλοι δικαιούνται να έχουν τις απόψεις τους για τις πολιτικές που πιστεύουν ότι θα ωφελήσουν τη χώρα, και ο κύριος Παπανδρέου, και ο κύριος Σαμαράς, και η κυρία Παπαρήγα, και ο κύριος Τσίπρας, και ο κύριος Κουβέλης, έτσι είναι η Δημοκρατία, το κύριο όμως είναι το ποιος κυβερνά και ποιος διαθέτει ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες πολιτικές. Γι αυτό ακριβώς το λόγο, το κενό που έχει αφήσει η απουσία της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη και της ακραιφνούς φιλελεύθερης τάσης της Νέας Δημοκρατίας, είναι μεγάλο, προσωπικά θα προτιμούσα την σιδηρά κυρία της ελληνικής πολιτικής σκηνής εντός Νέας Δημοκρατίας ως μια διακριτή τάση, που θα συνέθετε τις απόψεις της εντός του κόμματος, εφόσον όμως τα πράγματα έφτασαν εκεί που έφτασαν, η Ελλάδα έχει ανάγκη την έστω και ανεξάρτητη παρουσία της. Η δυναμική πολιτική παρουσία της Ντόρας Μπακογιάννη, πιθανότατα να προκαλέσει την ανασύνθεση του ελληνικού πολιτικού σκηνικού, να δώσει νέα πνοή στο πολιτικό σύστημα, και να μην επιτρέψει σε κάποιους κατ’ επάγγελμα προοδευτικούς να μονοπωλούν τις εξελίξεις. Ο σχηματισμός κυβέρνησης Συντηρητικών – Φιλελευθέρων Δημοκρατών στη Βρετανία, δείχνει ότι υπάρχουν πολιτικές λύσεις για όλα τα πολιτικά προβλήματα, εφόσον υπάρχει καλή διάθεση και προσωπική χημεία των ηγετών. Ίσως η ισχυρή παρουσία των μικρότερων κομμάτων να περιορίσει τον αυτοκρατορικό ηγεμονισμό κάποιων αλαζόνων πολιτικών και να ανοίξει νέους δρόμους για την Ελλάδα, την οικονομία και τους ανθρώπους της.Κ.Θωμάς.