Το ενδιαφέρον μετά την κατάθεση του πρώτου «Μνημονιακού Προϋπολογισμού» δεν εστιάζεται τόσο στο αν αυτός θα εκτελεστεί (με επιτυχία), αλλά μάλλον στο ποιος θα είναι εκείνος ο υπουργός που θα τον «εκτελέσει»... στα πέντε μέτρα.
Προς το παρόν όλοι οι...υπουργοί με δηλώσεις τους διαβεβαιώνουν τα περί αντιθέτου, προσπαθώντας να πείσουν εαυτούς και αλλήλους ότι θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να πετύχουν τους απαιτητικούς στόχους του φετινού Προϋπολογισμού. Προεξάρχοντος του κ. Λοβέρδου, ο οποίος έχει υποσχεθεί να κόψει του χρόνου τις δαπάνες υγείας κατά 2,1 ολόκληρα δισ. ευρώ. Χωρίς μάλιστα τούτο να αποβεί μοιραίον για την ίδια.
Φιλότιμες προσπάθειες θα καταβάλει και ο κ. Ρέππας, περιορίζοντας τις δαπάνες των ΔΕΚΟ με κάθε μέσο. Από κοντά και η κ. Κατσέλη, που ψαλίδισε τις επιχορηγήσεις των ασφαλιστικών ταμείων. Ο κατάλογος των περικοπών θα ήταν λιποβαρής αν απουσίαζε ο Ελ. Βενιζέλος, ο οποίος μέσα σε δύο χρόνια περιόρισε τις αμυντικές δαπάνες κατά 1 δισ. ευρώ.
Είναι προφανές ότι σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο ομνύει στον νέο Προϋπολογισμό. Βέβαια, αυτό δεν προδικάζει και την επιτυχή υλοποίησή του. Επίσης, δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο ότι το βάρος θα το σηκώσουν μέχρι τέλους οι ίδιοι υπουργοί που τον ενέκριναν την περασμένη Πέμπτη.
Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει δεν είναι αν θα επιτευχθούν οι στόχοι του Προϋπολογισμού, αλλά σε περίπτωση που εμφανιστούν και πάλι αποκλίσεις, ποιος θα αναλάβει το κόστος. Προφανώς την κεντρική συντονιστική ευθύνη την έχει ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος στο παρελθόν είχε απειλήσει ότι θα παραιτηθεί αν αναγκαζόταν να επιβάλει πρόσθετα μέτρα, πλέον αυτών που προέβλεπε το Μνημόνιο, επισημαίνοντας ότι τούτο θα συνιστούσε αποτυχία της πολιτικής του. Πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις, ο κ. Παπακωνσταντίνου έκανε πίσω και στα δύο. Παρέμεινε στη θέση του επιβάλλοντας πρόσθετα μέτρα 6 δισ. ευρώ. Τι θα συμβεί άραγε στην περίπτωση που αποδειχθεί ότι και το νέο πακέτο δεν αποδίδει τα αναμενόμενα;
Προς το παρόν όλοι οι...υπουργοί με δηλώσεις τους διαβεβαιώνουν τα περί αντιθέτου, προσπαθώντας να πείσουν εαυτούς και αλλήλους ότι θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να πετύχουν τους απαιτητικούς στόχους του φετινού Προϋπολογισμού. Προεξάρχοντος του κ. Λοβέρδου, ο οποίος έχει υποσχεθεί να κόψει του χρόνου τις δαπάνες υγείας κατά 2,1 ολόκληρα δισ. ευρώ. Χωρίς μάλιστα τούτο να αποβεί μοιραίον για την ίδια.
Φιλότιμες προσπάθειες θα καταβάλει και ο κ. Ρέππας, περιορίζοντας τις δαπάνες των ΔΕΚΟ με κάθε μέσο. Από κοντά και η κ. Κατσέλη, που ψαλίδισε τις επιχορηγήσεις των ασφαλιστικών ταμείων. Ο κατάλογος των περικοπών θα ήταν λιποβαρής αν απουσίαζε ο Ελ. Βενιζέλος, ο οποίος μέσα σε δύο χρόνια περιόρισε τις αμυντικές δαπάνες κατά 1 δισ. ευρώ.
Είναι προφανές ότι σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο ομνύει στον νέο Προϋπολογισμό. Βέβαια, αυτό δεν προδικάζει και την επιτυχή υλοποίησή του. Επίσης, δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο ότι το βάρος θα το σηκώσουν μέχρι τέλους οι ίδιοι υπουργοί που τον ενέκριναν την περασμένη Πέμπτη.
Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει δεν είναι αν θα επιτευχθούν οι στόχοι του Προϋπολογισμού, αλλά σε περίπτωση που εμφανιστούν και πάλι αποκλίσεις, ποιος θα αναλάβει το κόστος. Προφανώς την κεντρική συντονιστική ευθύνη την έχει ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος στο παρελθόν είχε απειλήσει ότι θα παραιτηθεί αν αναγκαζόταν να επιβάλει πρόσθετα μέτρα, πλέον αυτών που προέβλεπε το Μνημόνιο, επισημαίνοντας ότι τούτο θα συνιστούσε αποτυχία της πολιτικής του. Πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις, ο κ. Παπακωνσταντίνου έκανε πίσω και στα δύο. Παρέμεινε στη θέση του επιβάλλοντας πρόσθετα μέτρα 6 δισ. ευρώ. Τι θα συμβεί άραγε στην περίπτωση που αποδειχθεί ότι και το νέο πακέτο δεν αποδίδει τα αναμενόμενα;
