Μνημόνιο ...αγάπη μου.

Προσωπικά, μπορώ να δεχθώ και ανεχθώ τα πάντα. Αυτό όμως που με εκνευρίζει πολύ, από παιδί ακόμη, είναι η εμμονή κάποιων ανθρώπων σε μία συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Κάτι τέτοιο βιώνουμε σήμερα, με αφορμή το μνημόνιο το οποίο καλούμαστε, είτε διαφωνούμε, είτε συμφωνούμε, να ακολουθήσουμε κατά γράμμα.
Μάλιστα οι..όποιες αντίθετες απόψεις δαιμονοποιούνται, ενώ αυτοί που τις εκφράζουν, θεωρούνται σχεδόν προδότες από τους "οπαδούς" του μνημονίου.
Το πρώτο τραγικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι για ακόμη μια φορά η κοινωνία, ακολουθώντας την πολιτική "γραμμή" του κόμματος στο οποίο ο καθένας "ανήκει", έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, αυτό που είναι υπέρ του μνημονίου και εκείνο που είναι κατά.

Ο διάλογος, έστω και αν γίνεται ετεροχρονισμένα – όλη αυτή η συζήτηση έπρεπε να είχε γίνει πριν από την υπογραφή του μνημονίου – έχει μια αξία, καθώς τα συμπεράσματα που προκύπτουν παρουσιάζουν τις περισσότερες φορές πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, δίνοντας μία άλλη διάσταση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα.

Είναι προφανές ότι αν ο χειρισμός στην πρώτη φάση των διαπραγματεύσεων για την είσοδο της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης ήταν διαφορετικός, σήμερα ίσως η χώρα να βρισκόταν σε καλύτερη θέση. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα τόσο της Ιρλανδίας, όσο και της Πορτογαλίας, οι κυβερνήσεις των οποίων επιδιώκουν να πάρουν ό, τι "καλύτερο" μπορούν από τους εκπροσώπους της τρόικας.

Αυτό ωστόσο που εμείς αδυνατούμε να καταλάβουμε είναι γιατί, αντί όλοι να αναφωνούμε "μνημόνιο αγάπη μου", τη στιγμή μάλιστα που η αρχική συμφωνία έχει αλλάξει δύο φορές στα "φανερά", δεν καταγελούμε την όποια σύμβαση, για να την υπογράψουμε από την αρχή, με όρους ευνοϊκότερους για τους πολίτες, οι οποίοι παρακολουθούν τις εξελίξεις, αδυνατώντας να καταλάβουν ποιοι έχουν δίκιο και ποιοι άδικο..
Γ.Διονάτος