Πειθαρχία με τιμωρία το ένα μοντέλο ...αναρχία με ατιμωρησία το άλλο

"..στο δημόσιο τομέα η κυβέρνηση του Σημίτη κληρονόμησε 100 δισεκατομμυρια ευρώ χρέος από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, και κληροδοτησε 200 δισεκατομμυρια στον Καραμανλή, ο οποίος με τη σειρά του, χαρισε στον σημερινό μας πρωθυπουργό 300..."

Τώρα που το Μνημόνιο έχει φέρει τη χώρα μας στο πιο κρίσιμο στάδιο, το στάδιο της ολικής αναδιάρθρωσης του κράτους, θα ήτανε ίσως επικοδομητικό να εξετάζαμε με προσοχή και με καθαρό βλέμμα την πιο σημαντική, δύσκολη και...οδυνηρή σχέση που έχουμε με τη Γερμανία. Όχι με τη Γερμανία γενικώς, αλλα ειδικά με τη Γερμανία της Αγγελας Μέρκελ, η οποία είναι, όπως φαίνονται τα πράγματα, η Γερμανία των επόμενων τριών ετών, έως τις βουλευτικές εκλογές το φθινόπωρο του 2013.

Είναι ενδιαφέρον οτι οι γελοιογραφικές περιγραφές της Μέρκελ στα Μιντια την βλέπουν σαν μια αυστηρή νταντά, όσον αφορά τη συμπεριφορά της, τουλάχιστον, προς τα άτακτα παιδιά της Ευρωζώνης, τα λεγομενα PIIGS, και ιδιαίτερα προς το πιο άτακτο παιδί της Ευρώπης, την Ελλάδα. Το παιδί που έμεινε στην ιδια τάξη, και που υπαρχει φοβος να αποβληθεί, γιατι δεν διάβαζε καθολου, και έλεγε και ασύστολα ψέμματα επιπλέον. Εάν η Μέρκελ είναι νταντά, τοτε το συγκεκριμένο παιδί, η Ελλάδα δηλαδή, ειναι ένα κράτος υπο ανάπτυξη ακόμα.

Στα πρώτα 30 χρόνια της ζωής μου, 1945 – 1975, η Ελλάδα εθεωρείτο, απο όλους, ακόμα και απο τους ίδιους τους Έλληνες, μια χώρα «υπό ανάπτυξη». Η ίδια περίοδος είδε επίσης, μια τεράστια μεταναστευτική κίνηση φτωχών Ελλήνων στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, στην Αυστραλία, τον Καναδά και την Αμερική.

Στην επόμενη ιστορική περίοδο, δηλαδή απο την πτώση της χούντας έως το 2009, η χώρα μας, ως δια θαύματος της Παναγίας της Τήνου ή της Ευρωπαικής Ένωσης, εισήλθε θαρραλέα στον κυκλο των «αναπτυγμένων χωρών». Το εθνικό μας εισόδημα έπιασε την 28η πιο υψηλη θέση στην υφήλιο.

Η μεγαλη τραγωδία της χώρας μας, όπως διαπιστώνουμε όλοι τωρα, είναι οτι αυτή η «ανάπτυξη» ητανε φαινομενική και όχι πραγματική, και ότι ο πλούτος που πλημμύρισε τη χώρα μας ήτανε εξωγενής και οχι ενδογενής. Βασιζόταν στον κρατικό και ιδιωτικό δανεισμό με φτηνά επιτόκια της «γερμανικής» Ευρώπης, την ίδια περίοδο που η ισχνή μας βιομηχανία και ανταγωνιστικότητα εξαφανίζονταν κάτω απο το διπλό βάρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ.

Στο δημόσιο τομέα, όπως λέγεται γενικά, η κυβέρνηση του Σημίτη κληρονόμησε 100 δισεκατομμυρια ευρώ χρέος από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, και κληροδοτησε 200 δισεκατομμυρια στον Καραμανλή, ο οποίος με τη σειρά του, χαρισε στον σημερινό μας πρωθυπουργό 300. Κατά τις τρεις αυτές περιόδους, η κάθε μία επιτάχυνε την αμέριμνη μεγέθυνση του δημόσιου χρέους, με πρωταθλητή ταχύτητος τον Καραμανλή. Πρέπει όμως επίσης να παραδεχθουμε ότι το τραγικό αυτής της ιστορίας είναι ότι ο λαός, πίστεψε, σύσσωμος, ότι η ανάπτυξη της χώρας ήταν πραγματική, και ότι η ελληνική οικονομία, και το ελληνικό κράτος, είχανε ενηλικιωθεί.

Έτσι μπορούμε να εννοήσουμε πιο εύκολα, γιατί ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρεται η Γερμανία, και ειδικά η Μέρκελ, απέναντι στη χώρα μας, είναι τοσο αυστηρός κα ταυτόχρονα εξοργιστικός για μας. Όμως και εμείς αναγκαζόμαστε τώρα να πεταξουμε τα ροζ γυαλιά που φορούσαμε τόσον καιρό, και να διαπιστώσουμε ότι η οικονομική μας ανάπτυξη ήταν εικονική, και ότι η υποτιθέμενη ενηλικίωσή μας σαν έθνος, ήτανε επίσης, μια πολύ πικρή αυταπάτη. Η οδύνη και η οργή που όλοι μας αισθανόμαστε έχει να κάνει με το γεγονός ότι η αυτογνωσία των ιδιων ελατωματων και αδυναμιων, ειναι ο,τι δυσκολότερο υπάρχει στην ανθρώπινη φύση. Για αυτό και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, πίστευαν ότι το «Γνωθι Σαυτον» είναι η βάση του συνετού ανθρώπου.

Στην προσπάθεια να γνωρίσουμε ποιοι είμαστε, μπορεί να μας βοηθήσει να εξετάσουμε ποιοι δεν είμαστε, αναλύοντας την διακρατική και διεθνική σχέση που βιώνουμε με τη Γερμανία της Μέρκελ. Οσο η Μέρκελ ονομάζει και επιμένει να επιβάλλει στην Ευρώπη δημοσιονομική πειθαρχεία, με άμεσο επακόλουθο την επιβολή αυστηρής τιμωρίας στα απειθαρχητα μελη της Ενωσης, τόσο εμείς επιμένουμε σε μια κοινωνία ιδιωτικής, δημόσιας και πολιτικής αναρχίας, που ξεχειλίζει από πανταχου παρούσα διαφθορά, η οποία συνοδεύεται από ασύστολη ατιμωρησία.

Εαν εξετάσουμε την Ευρωζώνη σαν ένα ενιαίο σύστημα, παρατηρούμε ότι οι δυο άκροι πόλοι της είμαστε εμείς και η Γερμανία. Η Γερμανία εχει την πιο δυνατή οικονομία, η Ελλάδα την πιο καταστραμμένη. Η Γερμανία ειναι η πιο πειθαρχημένη κοινωνία, η Ελλάδα η πιο αχαλίνωτη. Οσο εμεις μισούμε την σκληρότητα των Γερμανών, τοσο αυτοί δεν ανέχονται την ανοχή μας σε κάθε είδους παραβατικότητα.. Ειναι ξεκάθαρο ότι και οι δυο λαοι μπορούμε να λάβουμε πολλά καλά μαθήματα ο ένας απο τον άλλο, εάν θέλουμε να βελτιωθούμε.

Τώρα λοιπόν, που, όπως λέει και ο Γ. Παπακωνσταντίνου πολύ σωστά, ήρθε η ώρα «να τα βάλουμε με τον εαυτο μας», θα ήταν ίσως μια κάποια ψυχολογική βοήθεια σε όλους μας, αντι να χανουμε τον καιρο μας βρίζοντας τη Μερκελ και όλους τους συμπατριώτες της, να μελετήσουμε με λίγη προσοχή και αμεροληψία αυτούς που εμείς δεν είμαστε, δηλαδή τους Γερμανούς και να προσπαθήσουμε να αποκομίσουμε μερικα χρήσιμα παραδείγματα κοινωνικής, οικονομικής και κρατικής συμπεριφοράς.
Ν.Κουτσολιούτσος














reporter