To παιχνίδι με τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα συνεχίζεται.

Ένα παιχνίδι που ίσως οδηγήσει στην κοινωνική έκρηξη η οποία ως τώρα έχει ...οριακά αποφευχθεί.

Από το καλοκαίρι, όταν αναθεωρήθηκε η συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα, είναι γνωστό ότι οι εργασιακές σχέσεις θα χειροτερέψουν.
Οχι ότι μέχρι τώρα γίνεται κάτι διαφορετικό, αλλά αυτή τη φορά η επιδείνωση, πέραν της...εργοδοτικής αυθαιρεσίας, θα γίνει και με τη σφραγίδα του νόμου. Τώρα που ήρθε η ώρα να συνταχθεί αυτός ο νόμος και να κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή, άρχισε και το θέατρο του παραλόγου.

Η αρμόδια υπουργός Εργασίας Λούκα Κατσέλη είχε υποσχεθεί στη ΓΣΕΕ ότι η προβλεπόμενη στο Μνημόνιο υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών (πρώτη συνέπεια, η μείωση των αμοιβών) δεν θα είχε γενική εφαρμογή, αλλά μόνο σε περιπτώσεις ανάγκης, για να μην πτωχεύσει μια επιχείρηση και να διασωθούν οι θέσεις εργασίας.
Ομως, στη διαπραγμάτευση με την τρόικα διαπίστωσε ότι η ευνοϊκότερη αυτή ρύθμιση, την οποία είχε σκοπό να φέρει προς νομοθέτηση, δεν γινόταν αποδεκτή.
Τώρα το θέμα έχει παραπεμφθεί στις διαβουλεύσεις μεταξύ των κοινωνικών εταίρων, χωρίς να υπάρχει ακόμη τελική συμφωνία.

Το θέμα είναι τόσο σοβαρό ώστε είναι «φυσικό» να παίζονται πολιτικά-κομματικά, επιχειρηματικά, συνδικαλιστικά και άλλα παιχνίδια. Μόνο που ορισμένα παίζονται εν ου παικτοίς.
Ευνοϊκή ρύθμιση μπορεί να γίνει, δηλαδή να την αποδεχθεί η τρόικα, μόνο αν οι κοινωνικοί εταίροι καταφέρουν να συμφωνήσουν σε κοινή πρόταση.
Αλλιώς θα ήταν καλύτερα να μην καλλιεργούνται φρούδες ελπίδες.
Από καμιά πλευρά...