Η κρίση ήρθε για να μείνει

Ολοι καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν τίποτε για τη χειρότερη κρίση που χτύπησε την οικονομία από την εποχή της γερμανικής κατοχής και εντεύθεν..

Αλλοι, απαίδευτοι, γιατί θεωρούν ότι η κρίση είναι σαν μία γρίπη που θα περάσει γρήγορα, και άλλοι γιατί νομίζουν πως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να...πιάσουν «στασίδι» για την επόμενη ημέρα.
Και όσο τα σκληρά μέτρα διαδέχονται σαν κύματα το ένα το άλλο και αρχίζουν να «δαγκώνουν» -όπως έλεγε παλαιότερα ο πρώην διοικητής της ΤτΕ Δημ. Χαλικιάς- τόσο όλοι αυτοί σπεύδουν να «αντιπροσωπεύσουν» το λαϊκό αίσθημα και τη δικαιολογημένη οργή του κόσμου.
Ετσι θύτες και θύματα κραυγάζουν τα ίδια συνθήματα, άβουλοι μάρτυρες μιας καταρρέουσας οικονομίας, διατείνονται τώρα πως «δεν είδαν τίποτε» όλα αυτά τα χρόνια, βολεμένοι φωνασκούν παρέα με τους κατατρεγμένους, αριστεροί και δεξιοί δίνουν τη μεγάλη μάχη από το ίδιο πάντα μετερίζι.
Το δείχνουν τα συνθήματα στα πανό και οι εμπρηστικές δηλώσεις αρχηγών και οπλαρχηγών τους. Ο Αντώνης Σαμαράς δηλώνει ξεκάθαρα ότι η Νέα Δημοκρατία «δεν θα γίνει συνένοχη για τον εργατικό Μεσαίωνα» και η Αλέκα Παπαρήγα ανακοινώνει πως «τώρα αρχίζει ο πόλεμος».
Από κοντά ακόμη και η Ιερά Σύνοδος σηκώνει το ιερό της λάβαρο ενώνοντάς το με το μισο-σφυροδρέπανο του Αλέξη Τσίπρα για να κραυγάσει κι αυτή, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, πως η Ελλάδα ζει «υπό κατοχή».
Κανείς δεν φαίνεται να κατάλαβε τίποτε. Ούτε καν υπουργοί που συνεχίζουν να συμπεριφέρονται και να πράττουν όπως στα παλαιά καλά χρόνια και ωσάν η οικονομία να αντέχει τα ρουσφέτια και τη λαμογιά.
Ολοι έκπληκτοι διαπιστώνουν μόλις τώρα ότι η χώρα βρίσκεται στο έλεος των δανειστών της και η παραμικρή παρέκκλιση από το Μνημόνιο θα σημάνει και τον οικονομικό της θάνατο.

Κανείς δεν είχε ακούσει ούτε τον Ζ. - Κ. Γιούνκερ όταν πριν από 12 μήνες δήλωνε πως «το πάρτι τελείωσε», ούτε τον Ελληνα πρωθυπουργό, ο οποίος προειδοποιούσε ότι χάνονται κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Τώρα όλοι χύνουν δάκρυα για τις «χαμένες πατρίδες» των εργαζομένων, υπουργοί δυσανασχετούν γιατί «πάγωσαν» οι προσλήψεις και κόμματα, συνδικαλιστές και άλλες φίλιες δυνάμεις δίνουν τη δική τους μάχη διεκδικώντας ουσιαστικά, χωρίς βέβαια να το ομολογούν, ότι οι δανειστές πρέπει να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Ολοι αυτοί δεν κατάλαβαν τίποτε. Ακόμη και τώρα θεωρούν πως η κρίση είναι σαν τη γρίπη.
Ετοιμάστηκαν για θυσίες μιας ημέρας και όχι για έναν 10ετή πόλεμο με αβέβαιη την έκβασή του.
Αντώνης Δαλίπης













imerisia