Η οικονομία ως επιστήμη κριτικάρεται πάντα ότι μας λέει με μεγάλη ακρίβεια από τι πέθανε ο ασθενής, αλλά δεν μπορεί να προβλέψει και να βρει τη θεραπεία του. Ο Ρουμπινί είναι ίσως ένας τέτοιος τυπικός εκπρόσωπος.Όταν ο Ρουμπινί προέβλεψε την επέλευση της παρούσας κρίσης, έκανε πάταγο στους κύκλους των οικονομολόγων. Περισσότερο διότι ήταν ο μόνος μη μαρξιστής οικονομολόγος που..τόλμησε να πει με λόγια αυτό που άλλοι (μη μαρξιστές οικονομολόγοι) έβλεπαν να έρχεται σαν καταιγίδα αλλά δεν τολμούσαν να το πουν. Μέχρι εδώ καλά. Αλλά η συνέχεια των προβλέψεών του και κυρίως ο τρόπος που τις χειρίζεται και τις παρουσιάζει σηκώνουν πολύ νερό.
Δεν είναι άστοχη η ανησυχία και η απορία πολλών κυβερνητικών και οικονομικών παραγόντων στη χώρα μας για το τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι. Μπορεί ο πρωθυπουργός να συνομιλεί με τον άνθρωπο, ο οποίος κατά κόρον έχει προφητεύσει την οικονομική καταστροφή της χώρας και έχει απορρίψει κάθε ενδεχόμενο επιτυχίας των προσπαθειών της κυβέρνησης; Η απάντηση είναι εύκολη: Μπορεί, αρκεί να ξέρει το πραγματικό ανάστημα του ανδρός.
Σε συνέντευξή του στη χώρα μας μίλησε για «φιλική προς τις αγορές αναδιάρθρωση». Μήπως εννοεί αναχρηματοδότηση του χρέους με νέα δάνεια που θα ανανέωναν τα παλαιά στη λήξη τους με νέους όρους, πιθανώς υψηλότερο επιτόκιο και νέες μεγαλύτερες διάρκειες; Μα αυτό ακριβώς δεν κάνει σε ρυθμό ρουτίνας κάθε υπουργός Oικονομικών ή κάθε οικονομικός διευθυντής από μεσαία επιχείρηση και πάνω; Πρέπει κανείς να είναι «διάσημος» και «οικονομολόγος» για να προτείνει τέτοιες ιδέες; Δεν μας είπε όμως τίποτε για το ανάποδο: όταν δηλαδή οι συνθήκες (διάβαζε αγορές ή κερδοσκόποι) έχουν μετατρέψει μια διαδικασία ρουτίνας σε κρίση για μια χώρα και μια ολόκληρη Eυρωπαϊκή Eνωση.
Eτσι μας επιτρέπει να κάνουμε μεταξύ άλλων δύο διαζευκτικές υποθέσεις, είτε πως δεν γνωρίζει επαρκώς τα ευρωπαϊκά ζητήματα είτε πως έχει άλλους σκοπούς, όπως π.χ. να θέλει πιθανώς να συντηρήσει με το κύρος του την εκδοχή της αναδιάρθρωσης στην παγκόσμια κοινή γνώμη και τους οικονομικούς παράγοντες, έχοντας πλήρη επίγνωση πως αυτό μολύνει συνολικά την ευρωζώνη και δικαιολογεί τις κερδοσκοπικές πιέσεις των αγορών στις διπλανές προς την Ελλάδα οικονομίες, που είναι στο στόχαστρο. Γιατί μη μου πείτε ότι κόπτεται κανείς ιδιαίτερα αν θα επανέλθει η «Ελλαδίτσα» στην «δραχμούλα»!
Η γενική του άποψη, που κηρύσσει από το 2009, είναι ότι η αμερικανική κρίση, που προέκυψε από τα δάνεια της δευτερογενούς αγοράς, δεν ενδημεί μόνο στις ΗΠΑ, αλλά ότι υπάρχουν τέτοιες φούσκες στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Ισπανία, στην Ιρλανδία, στην Ισλανδία, σε ένα μεγάλο μέρος της αναδυόμενης Ευρώπης, όπως και στις χώρες της Βαλτικής – σε όλη τη διαδρομή προς την Ουγγαρία και τα Βαλκάνια.
Η πρόσφατη καταστροφική πρόβλεψη είναι ότι ζούμε μια μετατόπιση των ιδιωτικών χρεών προς τα δημόσια τοιαύτα. Λέει: «Tο αυξανόμενο δημόσιο χρέος δεν μπορεί να είναι για πάντα ένα δωρεάν γεύμα, και τελικά θα πρέπει να πληρώσει κάποιος γι' αυτό». Σαφείς κουβέντες. Πώς βγαίνουμε από αυτό το τέλμα; Δεν μας λέει λέξη. Η οικονομία ως επιστήμη κριτικάρεται πάντα ότι μας λέει με μεγάλη ακρίβεια από τι πέθανε ο ασθενής, αλλά δεν μπορεί να προβλέψει και να βρει τη θεραπεία του. Ο Ρουμπινί είναι ίσως ένας τέτοιος τυπικός εκπρόσωπος.
Κ.Λουρόπουλος
