Ο χρόνος στη ζωή του ανθρώπου..

Ένα πολύ δύσκολο έτος για τους περισσότερους Έλληνες τελειώνει και ένα νέο έρχεται, που δεν έχει τίποτε το αισιόδοξο να μας πει.

Το 2011 είναι τα συμβατικά χρόνια μετά τη...τα συμβατικά χρόνια μετά τη Γέννηση του Χριστού και στον καθένα μας προστίθεται ένα έτος στην ηλικία του. Αυτά τα κοινότυπα με οδήγησαν να σκεφθώ και να αναζητήσω στη βιβλιοθήκη μου στοιχεία για την έννοια του χρόνου, με την οποία. πολλοί ασχολήθηκαν.

Ο Πλάτωνας τον θεωρεί "μια κινούμενη εικόνα της αιωνιότητας" και ο πραγματιστής Αριστοτέλης ως " τον αριθμό των κινήσεων του παρόντος σε σχέση με το πριν και το μετά".

Ο Ιερός Αυγουστίνος τον ορίζει ως " το παρόν των περασμένων πραγμάτων, που είναι η μνήμη, το παρόν των σημερινών πραγμάτων, που είναι τα όσα αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας και το παρόν του μέλλοντος που είναι η προσδοκία". Η διδασκαλία του Αυγουστίνου έχει ως κέντρο της τη Γνωσιολογία, που έως και σήμερα επικρατεί στη Δυτική Σκέψη, με διάφορες μορφές.

Είναι ο πρώτος και πολύ πριν από τον Ντεκάρτ, που τονίζει ότι ο άνθρωπος πρέπει να αμφιβάλλει για όλα και προσθέτει: " Αμφιβάλλω, άρα υπάρχω", που ταυτόχρονα σημαίνει ζω, σκέπτομαι, θέλω, άρα υπάρχω.

Σε ένα συμφωνούν φιλόσοφοι και επιστήμονες, ότι ο χρόνος είναι παράγοντας της ύλης και επομένως δεν υπάρχει έξω από αυτήν. Αυτός είναι και ο λόγος που η ψυχή, ως άϋλη, είναι αθάνατη, αιώνια. Ο άνθρωπος ζει και τις δύο καταστάσεις. Ως ύλη γεννιέται, μεγαλώνει, ακμάζει και μετά γερνά και πεθαίνει.

Ως ψυχή μέσα του έχει τη σπίθα της αιωνιότητας και γι' αυτό δεν πιστεύει ότι θα πεθάνει. Αυτή η εσωτερική πληροφορία από ορισμένους πνίγεται, ή περιθωριοποιείται και κάνουν μια ζωή ανεύθυνη και χωρίς κανόνες, σαν να τελειώνει στη Γη η ζωή. Αλλά πρώτον, είτε το θέλουμε, είτε όχι, οι νόμοι και οι κανόνες υπάρχουν στη φύση και σε κάθε έμβια κοινωνία.

Και η παράβαση τους τιμωρείται. Και δεύτερον η χωρίς την επίγνωση της αιωνιότητας ζωή οδηγεί στο παράλογο, ότι ζούμε χωρίς σκοπό, χωρίς να ξέρουμε και χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε στον εαυτό μας γιατί γεννηθήκαμε και γιατί κοπιάζουμε, γιατί τα βάσανα και οι πίκρες, γιατί οι επιτυχίες και οι αποτυχίες, γιατί τα γερατειά και οι αρρώστιες. Σε συζήτηση που είχα με ένα νέο για το νόημα της ζωής, μου παρατήρησε πως αν σκεφτόταν ότι αυτή διαρκεί ορισμένο χρόνο θα είχε τον πειρασμό να μείνει αδρανής έως το τέλος της…Του απάντησα ότι το ουσιώδες είναι η θετική και αγωνιστική αντιμετώπιση της ζωής, όση κι αν είναι, και η ιεράρχηση των αξιών, που την διέπουν, με βάση την επίγνωση της αιωνιότητας. Με την αιωνιότητα και τη βίωση του Λόγου ο άνθρωπος αποσπάται από το παράλογο της ζωής και αυτή αποκτά νόημα.

Ο χρόνος, χωρίς την αιωνιότητα, είναι για τον άνθρωπο ένα φυσικό μέγεθος, όπως ο χώρος. Και με αυτόν έχουν ασχοληθεί σημαντικοί επιστήμονες, από τον Νεύτωνα και τον Λάϊμπνιτς έως τον Αϊνστάϊν. Προϋπόθεση της αιωνιότητας είναι η ύπαρξη του Θεού και οι τρεις τους επιδίωξαν να μιλήσουν για τον Θεό μέσα από την επιστήμη τους και κατέληξαν σε διαφορετικά συμπεράσματα.

Όμως οι σκέψεις και των τριών έχουν μια σοβαρότητα, και γι' αυτό αξίζει κανείς να τις μελετήσει. Με το θέμα έχουν ασχοληθεί και σημερινοί επιστήμονες, όπως ο Χόκινγκ, που νομίζει ότι επειδή κινείται με άνεση στη φυσική, μπορεί με την ίδια άνεση να κινείται στη μεταφυσική και στο υπερβατό. Δεν συζητώ για επιστήμονες τύπου Ντόκινς, Χίτσενς και άλλων. Αυτοί περισσότερο φασαρία κάνουν και χρήματα βγάζουν, παρά λένε κάτι το ουσιαστικό, ούτε μπορούν, από τα πράγματα, να το πουν. Είναι επιστήμονες, αλλά, όπως θα τους έλεγε και ο Πόπερ, δεν κάνουν επιστήμη, αλλά επιχειρούν να επιστημοποιήσουν την αθεϊα τους.

Στους άθεους επιστήμονες απαντά ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ (1799-1850), που δεν ήταν πιστός, αλλά δεν μπορούσε να ακούει ή να διαβάζει ανοησίες. Στο έργο του "Το μαγικό δέρμα" σημειώνει: " Το κλειδί κάθε επιστήμης είναι ασυζητητί το σημείο της αναζήτησης και της έρευνας. Το μεγαλύτερο μέρος των μεγάλων ανακαλύψεων το οφείλουμε στο ΠΩΣ. Αλλά η σοφία στη ζωή συνίσταται στο να τίθεται το ερώτημα ΓΙΑΤΙ". Και ο Χάϊντεγκερ, ο κατά τον σύγχρονο Γάλλο φιλόσοφο και ιστορικό Μαρσέλ Γκοσέ μεγαλύτερος "άθρησκος θεολόγος" του 20ού αιώνα, τονίζει ότι επιστήμη αγνοεί το μόνο αληθινό ερώτημα, για το Είναι, και "γνωρίζει" το πάν, εκτός από το βασικό, χωρίς το οποίο δεν εννοούνται τα υπόλοιπα!

Από την πλευρά τους οι Χριστιανοί της Δύσης και όσοι τους ακολουθούν στην Πατρίδα μας, θέλοντας να απαντήσουν στους υλιστές επιστήμονες πέφτουν στο ίδιο λάθος και επιχειρούν με "λογικά επιχειρήματα" να αποδείξουν την ύπαρξη του Θεού και, επομένως, της αιωνιότητας.

Στην Ανατολή γνωρίζουμε ότι η Πίστη στον Θεό είναι δώρο, δεν είναι προϊόν μιας λογικής μαθησιακής διεργασίας. Ως διδασκαλία είναι υπέρλογη, ελεύθερη και προαιρετική στην αποδοχή της. Ο Ιησούς Χριστός όταν τα όσα έλεγε φάνηκαν βαριά στους ακροατές του και άρχισαν να φεύγουν δεν τους φώναξε πίσω, δεν άρχισε τα παρακάλια, ούτε τα "πειστικά λογικά επιχειρήματα", αλλά απευθυνόμενος στους μαθητές του τους είπε: " μήπως και εσείς θέλετε να φύγετε;". Και το κέντρο της διδασκαλίας του ήταν το "όποιος θέλει να τον ακολουθήσει, να απαρνηθεί τον εαυτό του και να πάρει μαζί το σταυρό του".

Δεν υποσχέθηκε καλοπέραση και ηδονές, αλλά σταύρωση παθών, αγώνα εσωτερικό, πορεία δύσκολη προς την τελείωση. Αυτή είναι η πραγματική απελευθέρωση του ανθρώπου, και η βίωση από την παρούσα ζωή της αιωνιότητας. " Ο Χριστιανισμός γεμίζει τους πιστούς του ενοχές" έγραψε κάποια κυρία, που δεν έχει ποτέ αγαπήσει. Γιατί η αγάπη "έξω βάλλει το φόβο". Ο ίδιος ο Χριστός δεν μακάρισε τους διανοητές, τους πλούσιους και τους ισχυρούς, αλλά τους ταπεινόφρονες, τους αδύναμους και τα παιδιά. Το Ευαγγέλιο Του διαδόθηκε από τα "ασθενή του κόσμου" σε πείσμα των εξουσιαστών.

Αυτά τα "ασθενή" είναι το όπλο του "Αρνίου" και όσοι ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν το Χριστό στη Γη και συμπεριφέρονται με κοσμικό τρόπο, με ιδιοτέλεια, φαρισαϊκά και έχουν φτιάξει στα μέτρα τους τη διδασκαλία Του δεν έχουν καμία σχέση μαζί Του, είναι ουσιαστικά αρνητές Του, Τον εμπαίζουν και Τον δυσφημούν. Από την άλλη δεν μπορεί κανείς να δεχθεί την απάνθρωπη συμπεριφορά των αθέων ολοκληρωτικής αντίληψης εξουσιαστών, που σήμερα έχουν μεταμφιεστεί σε προστάτες των ανθρώπινων δικαιωμάτων και εν ονόματι τους, επιδιώκουν να καταργήσουν την ταυτότητα και την ιδιοπροσωπία των λαών και να τους ομοιογενοποιήσουν σε ένα είδος χυλού μυαλού και συνειδήσεων, όπως είχε πει ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

Πίστη και Επιστήμη έχουν ως αντικείμενο το χρόνο, αλλά σε δύο επίπεδα παράλληλα, που πουθενά δεν τέμνονται. Ο επιστήμων μπορεί να πιστεύει και ο πιστός να είναι επιστήμων, αλλά η Επιστήμη δεν έχει σχέση με την Πίστη. Όταν η Επιστήμη γίνεται εργαλείο της ιδεολογίας και μπαίνει στο χώρο της Πίστης γίνεται υλιστική θρησκεία.

Τέτοια ήταν η τρομοκρατία στη Γαλλική Επανάσταση και η αθεϊα στο ολοκληρωτικό καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης, όπως την περιγράφει γλαφυρά ο Μπερντιάγεφ. Και όταν η θρησκεία, δια των εκπροσώπων της, επιβάλλει στην επιστήμη το δόγμα (;) της για τους φυσικούς νόμους γίνεται τυραννία, τύπου Ιεράς Εξέτασης. Και οι δύο περιπτώσεις οδήγησαν σε εκατόμβες αθώων θυμάτων, μεταξύ των οποίων οι μεγάλοι στον τομέα τους Γαλιλαίος Λαβουαζιέ, Ζαχάρωφ και Σολζενίτσιν.

Χρόνος και αιωνιότητα. Ο άνθρωπος πρέπει να χρησιμοποιεί το χρόνο ως προστάδιο της αιωνιότητας, αλλιώς υποβιβάζεται σε ένα μηχανισμό ορισμένων υλικών που λειτουργεί για κάποια χρόνια. Πράγματι, αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να σηκώσει ψηλά το βλέμμα του για να δει το μεγαλείο του ορατού σύμπαντος, αν δεν μπορεί να αντικρίσει την ωραιότητα της φύσης, αν δεν διακρίνει τη διαφορά του από τα άλλα έμβια όντα, αν δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι είναι " ο Μικρός και Μέγας", κατά τον ποιητή, αν, με την ελευθερία που διαθέτει, διαστρέφει την πραγματικότητα, αν δεν έχει επίγνωση του προσωρινού της ζωής του και πως όλα όσα εντυπωσιακά του παρουσιάζονται είναι το θάμβος της στιγμής, που καλύπτει την πικρή συνέχεια, τότε επιλέγει τη χοϊκή ζωή, στην οποία "τα πάντα επιτρέπονται", όπως έγραψε ο Ντοστογιέφσκι. Όμως δεν είμαστε φτιαγμένοι για μια τέτοια ζωή..