Η δικαίωση των ΗΠΑ και τα αδιέξοδα της Ευρώπης

Την ώρα που ολόκληρη Γερμανία δανείζεται ακριβά χωρίς καν να βρει τα 5 δισ. που ήθελε στις αγορές, στην Αμερική δημιουργούνται 300.000 νέες θέσεις εργασίας και οι απολύσεις είναι οι λιγότερες εδώ και 13 χρόνια..

Οι αναλυτές μιλούσαν για το πρώτο «κρας τεστ» της Ευρωζώνης για τη νέα χρονιά. Αναφερόμενοι φυσικά στη...δημοπρασία εξάμηνων εντόκων γραμματίων της Πορτογαλίας που ολοκληρώθηκε νωρίτερα σήμερα με τη Λισαβόνα να αντλεί μεν τα προσδοκώμενα 500 εκατομμύρια ευρώ, αλλά με ένα εξόχως αλμυρό επιτόκιο (3,68% από 2,04% το Σεπτέμβρη).

Άπαντες επέλεξαν (;) να μην εστιάσουν στην έτερη δημοπρασία της ημέρας, αυτής των 10ετών ομολόγων της Γερμανίας. Κι όμως τα μηνύματα που στέλνουν οι αγορές προς πάσα κατεύθυνση αργά ή γρήγορα θα φτάσουν και στον πυρήνα της Ευρώπης, στην – ακόμα – κραταιά Γερμανία, που σήμερα κλήθηκε να πληρώσει αυξημένο κόστος στο δανεισμό της: άντλησε περί τα 3,9 δισ. ευρώ (ζητούσε ΕΩΣ 5 δισ.) αντί επιτοκίου 2,87%, την ώρα που στην αμέσως προηγούμενη έκδοση πλήρωσε 2,59%.

Κι ως νούμερο μπορεί να μην τρομάζει, αναλογικά όμως καλό θα ήταν να θυμηθούμε πως την τελευταία φορά που η χώρα μας απευθύνθηκε στις αγορές (Προ Μνημονίου δηλαδή) πλήρωσε 5,25%! Η σύγκριση – τηρουμένων των αναλογιών και της δυναμικής των δύο οικονομιών – ενίοτε είναι πολύ χρήσιμη και αποκαλυπτική …

Έπεται η Γαλλία, που ομοίως αναμένεται να «πάρει» τα μηνύματά της από τις αγορές. Από τις αγορές που δεν πείθονται από πολιτικά «εργαλεία» τύπου «Μηχανισμών Στήριξης» και το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία. Από τις αγορές που στέλνουν την Πορτογαλία με μαθηματική ακρίβεια στις αγκάλες του ΔΝΤ και του Ευρωταμείου. Τις αγορές που περιμένουν την Ισπανία να βγει για … κεφάλαια κίνησης. Τις αγορές που σήμερα «τιμώρησαν» τις μετοχές των μεγάλων ισπανικών τραπεζών με την τεράστια έκθεση στην σχεδόν καταδικασμένη Πορτογαλία. Τις αγορές που αντιθέτως ακόμα δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στη FED του Μπεν Μπερνάνκε και στις ακαριαίες, αποφασιστικές κινήσεις του.

Η ειδοποιός διαφορά Ευρώπης και Αμερικής συνίσταται στην ύπαρξη ενός και μόνου κέντρου πολιτικής αντιμετώπισης της κρίσης στην άλλη όχθη του Ατλαντικού: οι Αμερικανοί κόβουν χρήμα, δεν διστάζουν να ρίξουν χρήμα στην αγορά, ούτε να αντιδράσουν άμεσα. Το πόσο αποτελεσματικοί είναι θα αποδειχθεί εν ευθέτω χρόνω, προσώρας όμως το στοίχημα το κερδίζουν.

Τα μακροοικονομικά στοιχεία το καταδεικνύουν: οι ειδικοί προέβλεπαν μικρή αύξηση των θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, αυτές τριπλασιάστηκαν! Έβλεπαν μικρή υποχώρηση στο δείκτη υπηρεσιών, αυτός εκτινάχθηκε σε υψηλά από το 2001! Οι αμερικανικές τράπεζες κατέγραψαν το 2010 τα δεύτερα υψηλότερα κέρδη τους εδώ και μια 20ετία. Με κρατικές «ενέσεις ρευστότητας» βέβαια και με κεφάλαια των φορολογουμένων ως «μαγιά», αλλά μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει και στη Γηραιά Ήπειρο; Και εν τέλει μήπως οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες δεν ήταν αυτές που πρώτες έσπευσαν για κεφαλαιακή ενίσχυση στη FED και στο «επάρατο» για τους Ευρωπαίους πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης των 1,6 τρις δολαρίων (συνολικά, μαζί με την … επέκταση των 600 δις δολαρίων έως τον ερχόμενο Ιούνιο).

Εν κατακλείδι οι κορυφαίοι αναλυτές ψέγουν συνεχώς τους Ευρωπαίους για την ατολμία τους και τους λάθος χειρισμούς τους στην αντιμετώπιση της κρίσης. Μόνο τα τελευταία δύο 24ωρα διαχειριστές της Pimco, της BlackRock, της Royal Bank of Scotland, της JP Morgan, αλλά και νομπελίστες Οικονομολόγοι και ακαδημαϊκοί, όπως ο Τζόζεφ Στίγκλιτς και ο Κέν Ρόγκοφ μίλησαν ευθέως και ανοικτά για τις ευθύνες της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας στην επιδείνωση της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη και για την καταρράκωση του ευρώ.

Είναι οι ίδιοι που στα reports τους «ψηφίζουν» ΗΠΑ και Μπεν Μπερνάνκε. Μπορεί στο τέλος να αποδειχθούν απλές Κασσάνδρες. Προς το παρόν όμως τα «μαύρα χάλια» της ευρωπαϊκής οικονομίας τους κάνει να δείχνουν on target..πηγή πρώτο θέμα.