Έχοντας διοικηθεί επί σειρά ετών από ανθρώπους ημιμαθείς και πολιτικολογούντες, που επεδίωκαν μόνο να ωφεληθούν οι ίδιοι ή το κόμμα τους, κατάντησε πολύ δύσκολο για τους πολίτες της χώρας να αντιληφθούν το μήνυμα των καιρών και τις μεγάλες προκλήσεις, απέναντι στις οποίες πρέπει να πάρουν όλοι θέση..
H συζήτηση που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα σχετικά με την σοβαρότατη κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα, είναι αμφίσημη. Δύσκολα κάποιος μπορεί να ξεχωρίσει αν τα διαμειβόμενα ένθεν και ένθεν αφορούν το πώς θα σωθεί η χώρα ή το πώς θα χρεοκοπήσει;
Έχοντας...διοικηθεί επί σειρά ετών από ανθρώπους ημιμαθείς και πολιτικολογούντες, που επεδίωκαν μόνο να ωφεληθούν οι ίδιοι ή το κόμμα τους, κατάντησε πολύ δύσκολο για τους πολίτες να αντιληφθούν το μήνυμα των καιρών και τις μεγάλες προκλήσεις, απέναντι στις οποίες πρέπει να πάρουν όλοι θέση.
Δέκα μήνες από την υπογραφή του μνημονίου η Ελλάδα δίνει μια μεγάλη μάχη για τη σωτηρία της.
Αυτό καθαυτό το μνημόνιο φαίνεται ότι αποτυχαίνει σε αρκετούς από τους στόχους του. Τούτο είναι εμφανές σε πολλούς τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Το μνημόνιο υπογράφηκε, όπως όλοι θυμόμαστε κάτω από ακραίες συνθήκες πίεσης σε βάρος της χώρας. Διασφάλισε χρηματοδοτικούς πόρους, αλλά χωρίς να έχει δώσει μέχρι στιγμής προοπτικές ανάπτυξης και εξόδου της οικονομίας από την κρίση.
Μέχρι σήμερα το μνημόνιο βοηθά τη χώρα να πληρώνει τους πιστωτές της στο εξωτερικό και να καλύπτει το μίνιμουμ των λειτουργικών της αναγκών στο εσωτερικό. Αναμφίβολα δεν είναι ασήμαντα όλα αυτά, αν σκεφθούμε πού βρισκόμασταν ένα χρόνο πριν. Αλλά δεν είναι τα μόνα που χρειάζεται η χώρα μας, η οποία είδε την ύφεση το τελευταίο τρίμηνο του 2010 να κινείται στα επίπεδα του 6,6%% και την ανεργία να πλήττει 700.000 άτομα. Η χώρα χρειάζεται πολλές αλλαγές και κυρίως μεγάλη υπομονή και επιμονή για να καταφέρει να αλλάξει πορεία. Το βέβαιο είναι ότι η αλλαγή αυτή θα προκαλέσει δάκρυα και οργή, σε στρώματα του πληθυσμού, που θίγονται από τις εξελίξεις.
Η πίεση αυτή θα θέσει σε μεγάλη δοκιμασία την κοινωνία, η οποία αναζητά στηρίγματα.
Όπως είπε στα μέσα της εβδομάδας ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, βρισκόμαστε στο χειρότερο σημείο, εκεί όπου για τα πάντα αμφιβάλλουμε! Στη συνέχεια, μην μπορώντας να κάνει τίποτε άλλο, ανακοίνωσε για μια ακόμα φορά νέα μέτρα, που και ο ίδιος γνωρίζει ότι θα βαθύνουν περισσότερο την ύφεση. Ολοφάνερο είναι ότι η κρισιμότητα των στιγμών δεν επιτρέπει ούτε παρανοήσεις, ούτε κυρίως λάθη στους χειρισμούς. Ουδείς αμφιβάλλει ότι έγιναν και γίνονται πολλά λάθη, καθώς οδηγούς στον δρόμο της εξόδου έχουμε εκείνους που μας έφεραν στο δημοσιονομικό αδιέξοδο.
Εκεί ακριβώς εντοπίζεται το σημείο όπου δημιουργείται η σύγχυση και καταντάει να είναι δυσνόητο το θέμα, για το οποίο γίνεται η συζήτηση: πώς θα σωθεί η Ελλάδα ή πώς θα χρεοκοπήσει...
H συζήτηση που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα σχετικά με την σοβαρότατη κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα, είναι αμφίσημη. Δύσκολα κάποιος μπορεί να ξεχωρίσει αν τα διαμειβόμενα ένθεν και ένθεν αφορούν το πώς θα σωθεί η χώρα ή το πώς θα χρεοκοπήσει;
Έχοντας...διοικηθεί επί σειρά ετών από ανθρώπους ημιμαθείς και πολιτικολογούντες, που επεδίωκαν μόνο να ωφεληθούν οι ίδιοι ή το κόμμα τους, κατάντησε πολύ δύσκολο για τους πολίτες να αντιληφθούν το μήνυμα των καιρών και τις μεγάλες προκλήσεις, απέναντι στις οποίες πρέπει να πάρουν όλοι θέση.
Δέκα μήνες από την υπογραφή του μνημονίου η Ελλάδα δίνει μια μεγάλη μάχη για τη σωτηρία της.
Αυτό καθαυτό το μνημόνιο φαίνεται ότι αποτυχαίνει σε αρκετούς από τους στόχους του. Τούτο είναι εμφανές σε πολλούς τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Το μνημόνιο υπογράφηκε, όπως όλοι θυμόμαστε κάτω από ακραίες συνθήκες πίεσης σε βάρος της χώρας. Διασφάλισε χρηματοδοτικούς πόρους, αλλά χωρίς να έχει δώσει μέχρι στιγμής προοπτικές ανάπτυξης και εξόδου της οικονομίας από την κρίση.
Μέχρι σήμερα το μνημόνιο βοηθά τη χώρα να πληρώνει τους πιστωτές της στο εξωτερικό και να καλύπτει το μίνιμουμ των λειτουργικών της αναγκών στο εσωτερικό. Αναμφίβολα δεν είναι ασήμαντα όλα αυτά, αν σκεφθούμε πού βρισκόμασταν ένα χρόνο πριν. Αλλά δεν είναι τα μόνα που χρειάζεται η χώρα μας, η οποία είδε την ύφεση το τελευταίο τρίμηνο του 2010 να κινείται στα επίπεδα του 6,6%% και την ανεργία να πλήττει 700.000 άτομα. Η χώρα χρειάζεται πολλές αλλαγές και κυρίως μεγάλη υπομονή και επιμονή για να καταφέρει να αλλάξει πορεία. Το βέβαιο είναι ότι η αλλαγή αυτή θα προκαλέσει δάκρυα και οργή, σε στρώματα του πληθυσμού, που θίγονται από τις εξελίξεις.
Η πίεση αυτή θα θέσει σε μεγάλη δοκιμασία την κοινωνία, η οποία αναζητά στηρίγματα.
Όπως είπε στα μέσα της εβδομάδας ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, βρισκόμαστε στο χειρότερο σημείο, εκεί όπου για τα πάντα αμφιβάλλουμε! Στη συνέχεια, μην μπορώντας να κάνει τίποτε άλλο, ανακοίνωσε για μια ακόμα φορά νέα μέτρα, που και ο ίδιος γνωρίζει ότι θα βαθύνουν περισσότερο την ύφεση. Ολοφάνερο είναι ότι η κρισιμότητα των στιγμών δεν επιτρέπει ούτε παρανοήσεις, ούτε κυρίως λάθη στους χειρισμούς. Ουδείς αμφιβάλλει ότι έγιναν και γίνονται πολλά λάθη, καθώς οδηγούς στον δρόμο της εξόδου έχουμε εκείνους που μας έφεραν στο δημοσιονομικό αδιέξοδο.
Εκεί ακριβώς εντοπίζεται το σημείο όπου δημιουργείται η σύγχυση και καταντάει να είναι δυσνόητο το θέμα, για το οποίο γίνεται η συζήτηση: πώς θα σωθεί η Ελλάδα ή πώς θα χρεοκοπήσει...
