Επανεισαγωγή «θεσμού επιφανείας»

Την καθιέρωση «θεσμού επιφανείας», ο οποίος καταργήθηκε από το 1946 και μετά, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, εισηγήθηκε στο υπουργικό συμβούλιο ο υπουργός Επικρατείας Χάρης Παμπούκης.

• Πρόκειται για την δυνατότητα σύστασης εμπράγματου δικαιώματος σε γη που ανήκει σε άλλον.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η...«φιλοσοφία» της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας εδράζεται στην ρήση των Ινδιάνων ότι «την γη δεν την αποκτούμε από τους γονείς μας, αλλά την δανειζόμαστε από τα παιδιά μας», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο υπουργός στη συνεδρίαση.

Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, η κυβέρνηση θεωρεί πως πρέπει ο ελληνικός λαός να διαπαιδαγωγηθεί στην αντίληψη ότι δεν πρέπει να έχει χρέος.

Κυβερνητικοί κύκλοι διευκρίνιζαν ότι ο «θεσμός επιφανείας», πρώτον διασφαλίζει εσαεί την κυριότητα της γης από το δημόσιο, επιτρέποντας ταυτόχρονα την αξιοποίησή της για ορισμένο χρονικό διάστημα.

Δεύτερο ο «θεσμός επιφανείας» επιτρέπει την άντληση και μη δέσμευση πόρων για τις επιχειρήσεις καθώς αν αυτές πχ. νοικιάζουν τα κτίρια, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν δάνεια από τις τράπεζες, ενώ με τον «θεσμό επιφανείας» μπορούν να χρησιμοποιήσουν το εμπράγματο δικαίωμά τους για άντληση πόρων.

Η διαφορά του «θεσμού επιφανείας» από την «ενοικίαση», διευκρίνιζαν οι ίδιοι κύκλοι, συνίσταται στο ότι ο «θεσμός επιφανείας» εμπίπτει στο εμπράγματο δίκαιο, δηλαδή μπορεί να χρησιμοποιηθεί και έναντι τρίτων, ενώ η «ενοικίαση» εμπίπτει στο ενοχικό δίκαιο και αφορά μόνο τους «δύο», δηλαδή τον ιδιοκτήτη και τον ενοικιαστή.

Το τρίτο πλεονέκτημα του «θεσμού επιφανείας», πάντα σύμφωνα με κυβερνητικούς κύκλους, είναι φορολογικό, καθώς τα χρήματα για την απόκτηση του εμπράγματου δικαιώματος προπληρώνονται.

Οι ίδιοι κύκλοι χαρακτήριζαν επίσης ως «οικολογικό αμορτισέρ» τον «θεσμό επιφανείας» καθώς - και αυτό είναι το τέταρτο σημείο - με την αλλαγή στην οποία περιέρχεται γενικά ο αστικός ιστός, τα κτίρια μπορούν να αλλάξουν χρήση, όταν επιστραφούν στον ιδιοκτήτη της γης που παραμένει το κράτος.

Το πέμπτο σημείο που αφορά τον «θεσμό επιφανείας» είναι ότι η Ελλάδα κατήργησε τον θεσμό αυτό από το 1946 και μετά σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη και ως εκ τούτου, όπως ανέφεραν κυβερνητικοί κύκλοι, η επανεισαγωγή του θεσμού στην χώρα μας δεν συνιστά νεωτερισμό σε σχέση με τα ισχύοντα στην Ευρώπη.

Τέλος, το έκτο σημείο το οποίο οι ίδιοι κυβερνητικοί κύκλοι προσέθεταν στα πλεονεκτήματα του «θεσμού επιφανείας» είναι το ότι η θέσμοθέτησή του συνιστά ένα «γνώριμο αναπτυξιακό θεσμό» στους επενδυτές που θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον.