Στα όρια...

Πόσο να αντέξουν οι πολίτες; Η αγορά και η κοινωνία στενάζουν από τους φόρους και τα μέτρα. Τα ανέχθηκαν, ορισμένοι κιόλας τα υποστήριξαν (όπως ο γράφων) μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος τους.
Δεν υπάρχουν άλλες αντοχές.
Εξαντληθήκαμε!

Στην προσπάθειά της να περικόψει τις -ανελαστικές σχεδόν- δαπάνες μισθοδοσίας και γενικότερης χρηματοδότησης του δημοσίου, η κυβέρνηση έχει υποπέσει σε ένα τεράστιο σφάλμα: αντί να συρρικνώνει δηλαδή το ρόλο του κράτους στην...
οικονομία, την επιχειρηματικότητα και την κοινωνία, μειώνει απλώς τους δημοσίους υπαλλήλους και τις πληρωμές τους (με τον κανόνα 1 προς 5, που θα γίνει 1 προς 7, τις περικοπές μισθών και επιδομάτων, κλπ.).

Το αποτέλεσμα είναι ότι λιγότεροι και πιο κακοπληρωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι καλούνται να φέρουν εις πέρας τον ίδιο όγκο δουλειάς, όπως και “προ Μνημονίου”. Αν λοιπόν οι δημόσιες επιχειρήσεις, οργανισμοί, ασφαλιστικά ταμεία, κλπ, καθυστερούσαν και πριν από την κρίση, δεν είναι να απορεί κανείς που σήμερα το σύστημα έχει κυριολεκτικά φρακάρει: από τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό, μέχρι τα δημόσια νοσοκομεία.
Επιπλέον, η υλικοτεχνική υποδομή και τα πληροφοριακά συστήματα βρίσκονται σε άθλια κατάσταση και οι περιπέτειες με το ΓΕΜΗ και την ηλεκτρονική συνταγογράφηση, δείχνουν πόσο δύσκολη είναι η προσπάθεια αναβάθμισης τους, χωρίς τις γνωστές χρονοβόρες διαδικασίες.


Από την αρχή του προγράμματος σταθεροποίησης επομένως, η μεγάλη πρόκληση δεν ήταν η επίθεση στα εισοδήματα των δημοσίων υπαλλήλων, τα οποία πράγματι είναι υψηλότερα από τους αντίστοιχους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, αλλά η αφαίρεση του αντικειμένου εργασίας τους. Να μειωθούν δηλαδή οι απαιτούμενες υπογραφές, να αυτοματοποιηθεί όπου γίνεται το σύστημα και να περάσουν ορισμένες από τις υπερβολικές λειτουργίες που σήμερα επιτελεί το κράτος στον ιδιωτικό τομέα.
Τίποτε από αυτά δεν έγινε τελικώς σε επαρκή βαθμό, με αποτέλεσμα το μόνο που να έχει αυξηθεί σήμερα να είναι η ταλαιπωρία των πολιτών και η κοινωνική δυσαρέσκεια.


Πρόκειται για μία ακόμη λειψή μεταρρυθμιστική προσπάθεια (αν υποθέσουμε ότι στόχος πράγματι ήταν η μεταρρύθμιση του κράτους), η οποία εξηγείται από την έλλειψη πίστης της κυβέρνησης σε αυτήν.

Παρά τα όσα λέει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι υπουργοί συνεχίζουν να βλέπουν την Τρόικα σαν μπαμπούλα που τους βάζει να κάνουν πράγματα χωρίς τη θέλησή τους.

Ως εκ τούτου, δεν εκμεταλλεύονται ούτε κατ' ελάχιστον την ευκαιρία που τους δίνεται να εκσυγχρονίσουν τη χώρα. Εντέλει, όμως, θα πρέπει να αποφασίσουν: είτε θα ακολουθήσουν το πρόγραμμα στο οποίο και οι ίδιοι συμφώνησαν δια της ψήφου τους στη Βουλή, είτε θα επιστρέψουμε στη δραχμή και θα τραβήξουμε το δύσκολο μοναχικό μας δρόμο. Με τη σημερινή κατάσταση, να μην κάνουν δηλαδή ούτε το ένα ούτε το άλλο, και οι ίδιοι γελοιοποιούνται ως πολιτικοί και ως προσωπικότητες και η χώρα βαδίζει ολοταχώς προς τον γκρεμό.


Και κάτι ακόμη: είναι δυνατόν να συζητούνται αυτή τη στιγμή περαιτέρω εισπρακτικά μέτρα και νέα υπο-εκτέλεση του προϋπολογισμού, επειδή ορισμένοι υπουργοί αρνούνται να αποχωριστούν τα βιλαέτια τους; επειδή επιμένουν ότι κράτος πρέπει να έχει στην κατοχή του καζίνο, αεροδρόμια, εταιρείες στοιχημάτων, τρεις-τέσσερις τράπεζες, εκατοντάδες άχρηστους οργανισμούς, χρεωμένες και μη επιχειρήσεις, κτήματα που ρημάζουν και καταπατούνται και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους του κάθε εργατοπατέρα;

Έλεος!

Θέλει και συζήτηση το θέμα; πόσο να αντέξουν οι πολίτες; Η αγορά και η κοινωνία στενάζουν από τους φόρους και τα μέτρα. Τα ανέχθηκαν, ορισμένοι κιόλας τα υποστήριξαν (όπως ο γράφων) μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος τους. Δεν υπάρχουν άλλες αντοχές. Εξαντληθήκαμε! Πουλήστε τα όλα επιτέλους να ησυχάσουμε.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν είχε πει ότι τα "κοινά" (τα commons) που θα παραμείνουν στο κράτος είναι τα δίκτυα, η άμυνα, η ασφάλεια, η δικαιοσύνη, η παιδεία και η υγεία; Για τα υπόλοιπα, τι περιμένει;

Είναι προκλητικό για όσους κινδυνεύουν καθημερινά να μείνουν στο δρόμο να ακούν την κυρία Μπιρμπίλη και την κυρία Κατσέλη να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους, υπερασπιζόμενες τις θέσεις των συνδικαλιστών της ΔΕΗ, προφανώς επειδή αυτές και οι συνάδελφοί τους ούτε καλούνται να θυσιάσουν το βιοτικό τους επίπεδο, ούτε κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους, όπως οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα.
Ντροπή!
N.Mαλεβιτης.