Πώς θα τηρήσει η Ελλάδα τους όρους της νέας διευκόλυνσης που μας παρείχε η Ευρώπη την περασμένη Παρασκευή, αν την αποδεχόμαστε μόνο ως προς το ένα κομμάτι της (σ. σ. αυτό που μας συμφέρει, δηλαδή τη στήριξη των ομολόγων, την επιμήκυνση του δανείου και τη μείωση του επιτοκίου), αλλά όχι στο σύνολό της (που δεν μας συμφέρει και τόσο);Οι Ευρωπαίοι το καθήκον τους το έκαναν πάντως. Και τώρα, πάλι, είναι η σειρά μας. Με μια διαφορά.
Η λογική του Καραγκιόζη, που τόσο μας βόλευε όλα αυτά τα χρόνια...(«τα δικά μου, δικά μου και τα δικά σου, δικά μου»), τελείωσε. Πρόλαβε πάντως να γαλουχήσει ιδεολογικά τουλάχιστον δύο - τρεις γενιές Ελλήνων ψηφοφόρων και τρεις - τέσσερις Ελλήνων πολιτικών, ενώ παράλληλα βρισκόταν σε εξέλιξη το «πάρτι» των τεσσάρων και βάλε Κοινοτικών Πακέτων και των αμέτρητων άλλων ενισχυτικών προγραμμάτων («Μεσογειακών», «Αγροτικών» κ. λπ. κ. λπ.). Και κάπως έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Βεβαίως, το γεγονός ότι «τελείωσε» για εμάς δεν λέει και τίποτα ιδιαίτερο. Το κακό είναι ότι «τελείωσε» και για τους ξένους, δηλαδή τους επίσημους χορηγούς μας από τις Βρυξέλλες. Οι οποίοι, βέβαια, και τώρα δίνουν λεφτά, αλλά το κακό είναι ότι τα θέλουν πίσω. Εν είδει δανεικών. Και το χειρότερο είναι ότι απαιτούν και τόκο. Τόκος σε κοινοτικά λεφτά; Πού ακούστηκε; Για πρώτη φορά, μάλλον, στο Βερολίνο. Το οποίο δέχτηκε να ξαναβάλει το χέρι στην τσέπη, υπό συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις. Τις οποίες θα πρέπει να τηρήσουμε πιστά. Διαφορετικά, θα λειτουργήσουν ως πραγματικοί «τοκογλύφοι».
Αυτό ας το εξηγήσει κάποιος -κατά προτίμηση ο ίδιος ο πρωθυπουργός- κατ’ αρχήν στους (περισσότερους από τους) υπουργούς της κυβέρνησης. Οι οποίοι αντιμετωπίζουν το όλο θέμα ως «τρίτοι», ανεξάρτητοι, παρατηρητές. Περίπου ως μέλη Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Με εξαίρεση δύο, το πολύ τρεις από αυτούς, όλοι οι υπόλοιποι συμπεριφέρονται σαν το θέμα να μην τους ενδιαφέρει. Το σχολιάζουν, το επικρίνουν, στέκονται κριτικά απέναντί του και ενίοτε το αποδοκιμάζουν.
Και εύλογα γεννάται το ερώτημα: Πώς θα τηρήσει η Ελλάδα τους όρους της νέας διευκόλυνσης που μας παρείχε η Ευρώπη την Παρασκευή, αν την αποδεχόμαστε μόνο ως προς το ένα κομμάτι της (σ. σ. αυτό που μας συμφέρει, δηλαδή τη στήριξη των ομολόγων, την επιμήκυνση του δανείου και τη μείωση του επιτοκίου), αλλά όχι στο σύνολό της (που δεν μας συμφέρει και τόσο); Αυτή η λογική δεν παραπέμπει σε εκείνη του Καραγκιόζη; Αραγε, όμως, αντιλαμβάνονται στην κυβέρνηση ότι αυτές οι συμπεριφορές ανήκουν πλέον οριστικά στο παρελθόν; Τουλάχιστον, ας τους εξηγήσει, μόνο αυτό, ο πρωθυπουργός.
Και ας συμβιβαστούν με την ιδέα ότι ήρθε η ώρα να πάρουν μέτρα, ενίοτε επώδυνα, να αναλάβουν κόστος, κυρίως πολιτικό και να κάνουν αυτό που ζητούν από τον κόσμο: να δουλέψουν πραγματικά και με ζήλο, για το κοινό καλό. Δεν μπορούν να είναι πάντα οι «γαμπροί» στον «γάμο». Αν δεν αντιδράσουν, μπορεί να γίνουν οι «νεκροί» στην «κηδεία».
Άρθρο: Γ.Μαντελάς,
αναδημοσίευση από την Καθημερινή
