Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου βάλλεται από παντού.
Το γεγονός αυτό δεν προξενεί καμία εντύπωση. Όλοι οι υπουργοί οικονομικών στην Ελλάδα, ανέκαθεν βάλλονταν από παντού..
Ωστόσο, αυτή τη φορά, οι στόχοι που θα έπρεπε να έχει επιτύχει είναι απολύτως μετρήσιμοι, τα αποτελέσματα της δουλειάς του αξιολογούνται με βάση ένα...σαφές και εύληπτο κείμενο 130 περίπου σελίδων και από τις ικανότητές του να φέρει εις πέρας το έργο του εξαρτάται η επιβίωση της Ελλάδας.
Οπότε, χώρος για πειραματισμούς και αμφιταλαντεύσεις δεν υπάρχει.
Αφήνω κατά μέρος την κριτική των προθέσεων του Υπουργού Οικονομικών. Απλώς να αναφέρω ότι όσοι τον κατηγορούν ότι υπηρετεί συμφέροντα αλλότρια από το δημόσιο συμφέρον, όσοι δηλαδή του προσάπτουν την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, θα πρέπει να προσκομίσουν στοιχεία που να στοιχειοθετούν την κατηγορία τους. Σε διαφορετική περίπτωση, ο κ. Παπακωνσταντίνου θα έχει κάθε δίκιο να τους καταγγείλει ως άθλιους συκοφάντες και κάθε ευσυνείδητος πολίτης θα πρέπει να σταθεί στο πλευρό του. Ιδιαίτερα δε η αριστερά, η οποία διώχθηκε στο παρελθόν με την κατηγορία της έλλειψης «εθνικοφροσύνης» και «πατριωτισμού», θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτική όταν εξαπολύει ανάλογο κυνήγι μαγισσών, αναζητώντας υποτιθέμενους μειοδότες.
Αφήνω επίσης κατά μέρος την κριτική που δέχεται ο κ. Παπακωνσταντίνου από όσους διαφωνούν με το Μνημόνιο. Δουλειά του δεν είναι να υλοποιεί όσα υποστηρίζει ο κ. Σαμαράς, αλλά όσα έχει ψηφίσει η εκλεγμένη Βουλή του τόπου και εκείνα για τα οποία έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση της οποίας είναι μέλος.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου δέχεται σφοδρή κριτική ακόμη και από τους «μνημονιακούς». Οι οποίοι μνημονιακοί τον κατηγορούν ότι είχε πέντε βασικά πράγματα να κάνει και από αυτά έκανε τα δύο – και εκείνα λειψά. Από τις ιδιωτικοποιήσεις, μέχρι την πορεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού, ο Υπουργός Οικονομικών παίρνει σε όλες τις κατηγορίες πλέον βαθμολογία κάτω από τη βάση. Και αυτοί που το λένε, δεν είναι πλέον τα στελέχη του ΠΑΜΕ και οι γραφικοί «εθνικόφρονες», αλλά άνθρωποι της αγοράς, στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων, επαγγελματίες και μισθωτοί της μεσαίας τάξης, αστοί, πανεπιστημιακοί και μετριοπαθείς φιλελεύθεροι. Δεν δέχεται δηλαδή πυρά για το «φρόνημά» του, αλλά για τις ικανότητές του.
Φυσικά, δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον κ. Παπακωνσταντίνου για την κατάντια του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Μπορεί όμως να τον κατηγορήσει – όπως και τους υφυπουργούς και τους γραμματείς του – για την αποτυχία τους να τον βελτιώσουν, έστω και λίγο μέσα σε ενάμιση χρόνο, αλλά και για τις ανεδαφικές προβλέψεις του προϋπολογισμού. Ούτε μπορεί να τον κατηγορήσει κάποιος για τις παλινωδίες της κυρίας Κατσέλη και της κυρίας Μπιρμπίλη, σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις. Μπορεί όμως να τον κατηγορήσει για την αδυναμία του να τους επιβληθεί, από τη στιγμή μάλιστα που είναι επί της ουσίας ο πρώτος τη τάξει υπουργός. Και εν πάση περιπτώσει, μετά από μία ήττα στον πόλεμο, δεν αποκεφαλίζεις όλο το στράτευμα, αλλά μόνο τον επικεφαλής του. Και αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις για επικείμενη τραγωδία, ο κ. Παπακωνσταντίνου θα θεωρηθεί – και δικαίως – ως ένας από τους βασικούς πολιτικούς υπευθύνους. Το θέμα είναι να μη φτάσουμε εκεί, γιατί τότε θα είναι αργά και για εκείνον και – κυρίως – για εμάς τους υπολοίπους.
Τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου πρέπει να παραμείνει στη θέση του (από την ευφράδεια μέχρι τις δημόσιες σχέσεις του), δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Κι άλλοι ικανοί άνθρωποι μιλάνε καλά αγγλικά (έλεος πια με τ’ αγγλικά του!), ενώ είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν έχει τόσο καλές σχέσεις με την Τρόικα όσο διαρρέει ότι έχει. Τέλος, υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν το κύρος να σηκώσουν το βάρος των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους μας, αλλά και την τεχνογνωσία να τα βγάλουν πέρα με το τέρας του κράτους. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ονόματα. Ούτως ή άλλως, λίγα είναι και συγκεκριμένα.
Πάντως, ακόμη και όσοι απεχθάνονται τον κ. Παπακωνσταντίνου, οφείλουν να αναγνωρίσουν ότι το βάρος που κλήθηκε να σηκώσει από το φθινόπωρο του 2009, δηλαδή την οικονομική σωτηρία της χώρας από τη χειρότερη κρίση της σύγχρονης ιστορίας της, ήταν δυσβάσταχτο. Μετριούνται στα δάχτυλα του χεριού οι Έλληνες που θα μπορούσαν να ανταποκριθούν σε ένα τέτοιο τιτάνιο έργο. Ο κ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος, σημειωτέον, δεν είχε ουσιαστική προηγούμενη εμπειρία διοίκησης, προφανώς δεν ήταν ένας από αυτούς.
Αν ο πρωθυπουργός θέλει να τιμήσει τον αγώνα του, ας του δώσει μία θέση «τιμητικής αποστρατείας». Ή ας του μειώσει τα καθήκοντα, περιορίζοντάς τον στις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα και ας δώσει τα κλειδιά του ταμείου σε άλλον. Εν πάση περιπτώσει, ας τον πάρει κοντά του, στο Μαξίμου, ως έμπιστο σύμβουλο και ενδεχομένως υπουργό επικρατείας (ούτως ή άλλως, ο «Αλ Παμπούκ» έχει μηδαμινή προσφορά σε αυτήν τη χώρα και το μόνο που καταφέρνει είναι να εκτίθεται σε εχθρούς, φίλους και στους Άραβες που 'σπάνε πλάκα με τα καμώματά του). Το θέμα είναι ότι η χώρα δεν μπορεί να αντέξει ενδεχόμενη αποτυχία του Υπουργού Οικονομικών της, σε αυτήν την συγκυρία. Όχι τώρα...
N.Mαλεβίτης
