Διεκδικούν «φιλέτα» στα νησιά από την εποχή του... σουλτάνου

Η Ολομέλεια του ΑΠ θα αποφασίσει για το αν είναι δημόσια περιουσία δάση και αιγιαλοί της νησιωτικής Ελλάδας που έχουν καταπατηθεί από ιδιώτες με το επιχείρημα ότι σε αυτά τα νησιά δεν υπήρξε ποτέ κυριότητα του Δημοσίου!

Τον ιδιοκτησιακό χάρτη της νησιωτικής Ελλάδας καλείται ουσιαστικά να ξαναχαράξει η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου ερμηνεύοντας όλες τις συνθήκες και τα πρωτόκολλα που... υπογράφτηκαν μετά την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους από τους Τούρκους, σε συνδυασμό με τη νομοθεσία για τα δημόσια κτήματα που θεσπίστηκε το 1837!

Στην Ολομέλεια ΑΠ παραπέμφθηκαν για οριστική επίλυση εξαιρετικά σημαντικά νομικά (και ιστορικά) ζητήματα, σε μια δίκη-πιλότο για εκατοντάδες άλλες που εκκρεμούν σε διάφορα νησιά, με το Δημόσιο να αγωνίζεται να αποδείξει ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα τεράστιο κύμα διεκδικήσεων σε βάρος της δημόσιας περιουσίας, που κινδυνεύει από καταπατήσεις, μεγάλα οικονομικά συμφέροντα κ.λπ.

Πριν από 77 χρόνια..

Το πρόβλημα ξεκίνησε πριν από 77 χρόνια, όταν με αφορμή μια διένεξη μεταξύ ιδιωτών για ακίνητα στην Ικαρία, ο ΑΠ αποφάνθηκε (200/1934) ότι το νησί δεν εξουσιάστηκε από τον Σουλτάνο ή Οθωμανούς, αλλά από χριστιανούς ιδιώτες, και συνεπώς το ελληνικό Δημόσιο δεν απέκτησε κανένα δικαίωμα επί του ακινήτου, είτε ως διάδοχο του οθωμανικού Δημοσίου είτε μέσω «δικαιώματος πολέμου».

Τις τελευταίες δεκαετίες, με την τεράστια αναβάθμιση της νησιωτικής γης και της αξίας της, εμφανίστηκε ένα «τσουνάμι» δικών μεταξύ Δημοσίου και χιλιάδων ιδιωτών που διεκδικούν τεράστιες εκτάσεις, δασικές, αγροτικές, σε βουνά, γκρεμνά, ακόμα και αιγιαλούς, με επιχείρημα, κυρίως, ότι στη νησιωτική Ελλάδα δεν υπήρξε κυριότητα του ελληνικού Δημοσίου.

Μεσολάβησαν μάλιστα μερικές δικαστικές αποφάσεις που δέχτηκαν σε διάφορες περιοχές ότι αποτελούνταν στο σύνολό τους από «ιδιωτικές γαίες καθαράς ιδιοκτησίας» κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας, κάτι που είναι πασίγνωστο, διότι τα νησιά αυτά υπήχθησαν στην οθωμανική κυριαρχία όχι «δικαιώματι πολέμου» αλλά ειρηνικά, κατόπιν συνθηκών (ανάμεσα σε Ενετούς κατακτητές και στον Σουλτάνο).

Αυτό σημαίνει θεωρητικά ότι το Δημόσιο στα νησιά δεν διαθέτει κανέναν τίτλο ιδιοκτησίας από την περίοδο της απελευθέρωσης, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Ετσι μπορεί οποιοσδήποτε να εμφανιστεί, στη λογική αυτή, υποστηρίζοντας ότι με χρησικτησία είκοσι ετών έχει περιέλθει η ιδιοκτησία στην κατοχή του.

Αν δεν ανατραπεί η νομολογία αυτή, θα ανοίξει ο δρόμος για νομιμοποίηση χιλιάδων καταπατήσεων, ενώ θα ανάψει πράσινο φως για ένα νέο κύμα επίδοξων καταπατητών, αφού το Δημόσιο δεν θα είναι σε θέση να αποδείξει την κυριότητά του σε δασικές, χορτολιβαδικές εκτάσεις, σε βουνά, ακόμα και βραχονησίδες, ενώ θα ανοίξει η όρεξη μεγάλων οικονομικών συμφερόντων για περαιτέρω δόμηση με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το περιβάλλον, το φυσικό κάλλος και τα ευαίσθητα οικοσυστήματα των νησιών.