Το σημαντικό λάθος της τρόικας με την Ελλάδα ήταν πως νόμισε ότι είχε να κάνει με χώρες όπως η Φινλανδία και πως ότι θα συμφωνούσε με την κυβέρνησή της, αυτή, χρησιμοποιώντας μια επαρκή δημόσια διοίκηση, θα το εφάρμοζε κατά γράμμα...
Δυστυχώς, έπεσε σε κάτι ανάλογο της Ντίσνεϊλαντ κι έτσι τώρα βρισκόμαστε στο τρίτο ή τέταρτο Μνημόνιο, χωρίς κανείς να βλέπει την άκρη στο βάθος του τούνελ.
Αλλά το κεντρικό θέμα του...σημερινού άρθρου είναι ότι, παρά τις διαβεβαιώσεις κυβέρνησης και τρόικας, η Ελλάδα δεν πρόκειται να τα καταφέρει να βγει στις αγορές ούτε το 2011 ούτε και το 2012. Ας το δούμε: η κυβέρνηση πήρε την επιμήκυνση της εξόφλησης του χρέους από τα κοινοτικά δάνεια ύψους 80 από τα 110 δισ. ευρώ και τη μείωση του επιτοκίου κατά 1%, μέτρα ήπιας αναδιάρθρωσης του χρέους.
Τώρα, μένει ανοιχτό μπροστά μας το φάσμα της πραγματικής αναδιάρθρωσης -αν δεν τα καταφέρουμε να βγούμε στις αγορές-, η απομείωση της αξίας, το περίφημο «κούρεμα» των κρατικών ομολόγων και η απομείωση σε ανάλογο ποσοστό (γύρω στο 30%) και των καταθέσεων των ιδιωτών στις ελληνικές τράπεζες. Στο μεταξύ διάστημα θα έχουν τεθεί οι βάσεις διάλυσης ολόκληρου του ελληνικού συστήματος κοινωνικών παροχών, το περίφημο κοινωνικό μοντέλο μας.
Γιατί όλη αυτή η απαισιοδοξία; Διότι βλέπουμε ότι μέσα σε τρεις μήνες, τέλη Νοεμβρίου-τέλη Μαρτίου, οι κοινοτικοί ηγέτες πήραν τις πιο νεοφιλελεύθερες και πιο βάρβαρες αποφάσεις εναντίον των ευρωπαϊκών κοινωνικο-οικονομικών συστημάτων που θα μπορούσαν να ληφθούν με την παθητική συμβολή της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και με τη στήριξη των άλλων δύο μεγάλων κομμάτων που εκφράζουν, το καθένα με τον τρόπο του, την ολιγαρχία (οικονομία, πολιτικοί υπηρέτες της και ΜΜΕ) και τα συμφέροντά της σ' αυτόν τον τόπο, τη Νέα Δημοκρατία και τον ΛΑΟΣ.
Επιγραμματικά λόγω χώρου: Τι μένει να κάνουμε τώρα; Το μόνο που μένει είναι άγριες ιδιωτικοποιήσεις για να πειστούν οι αγορές ότι είμαστε αξιόπιστοι και να μας δανείσουν. Η απάντηση είναι ότι μέσα στους επόμενους 12 μήνες θα έχουμε εξαντλήσει όλο το δάνειο των 110 δισ. ευρώ και γύρω στην άνοιξη θα έχουμε ανάγκη από πρόσθετα δανεικά άλλων 40-50 δισ. ευρώ. Από πού θα τα βρούμε; Από τις ιδιωτικοποιήσεις, κάπως δύσκολο, αφού η κυβέρνηση δεν ελπίζει να βρει μέχρι τότε περισσότερα από 10 δισ. Τα υπόλοιπα;
Σημειώνουμε ότι πολλές από τις υπερμεγάλες επιχειρήσεις μας, όπως λ.χ. η ΔΕΗ, έχει υπολογιστεί ότι η χρηματιστηριακή τιμή πώλησής της -κάποιες δεκάδες δισεκατομμύρια- είναι ίση περίπου προς το συνολικό κόστος λειτουργίας της επιχείρησης σήμερα (μισθοί κ.λπ.). Ποιος ιδιώτης θα την αγοράσει; Να στραφούμε -2012- στον Προσωρινό Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Στήριξης με 440 δισ. ευρώ για νέα δάνεια.
Το ταμείο αυτό δεν έχει τη δυνατότητα, πριν αποφασίσει το δανεισμό, να διαπιστώνει αν το δημόσιο χρέος μιας χώρας (βλέπε Ελλάδα) είναι ή όχι βιώσιμο. Και όπως θα συμβαίνει το δεύτερο, θα υπάρξουν χώρες όπως η Ολλανδία, η Αυστρία, η Σλοβενία, που θα αρνηθούν να ρίξουν στον ελληνικό πίθο των Δαναΐδων κι άλλα λεφτά. Και όπως χρειάζεται ομοφωνία για απόφαση, η Ελλάδα δεν τα παίρνει και βρίσκεται μπροστά στο φάσμα της πραγματικής αναδιάρθρωσης-χρεοκοπίας.
Αν φτάσουμε στο 2013 και ζητήσουμε να μπούμε στον Μόνιμο Μηχανισμό Στήριξης, αυτός θα κρίνει τη βιωσιμότητα ή όχι του χρέους μας και αν βρεθεί βιώσιμο, τότε θα μας δανειοδοτήσουν, αλλά με όρους νέου κτηνωδώς αυστηρού Μνημονίου και με αναγκαστική ελεγχόμενη πτώχευση. Με άλλα λόγια, ας μην ελπίζουμε -η πτώχευσή μας είναι πιο κοντά απ' όσο φανταζόμαστε ακούγοντας τους ψεύτες πολιτικούς.
Γ.Δαράτος
