Ένας Φιλανδός Επίτροπος και ένας Λουξεμβούργιος πολιτικός έβαλαν τον πιστόλι στον κρόταφο της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, θέτοντάς την ουσιαστικά προ ενός πολύ συγκεκριμένου διλήμματος: “ή συναινείτε, ή χρεοκοπείτε”!
Είναι οριστικό: η Ελλάδα λειτουργεί πλέον υπό νέα διεύθυνση!
Η ωμή παρέμβαση του Όλι Ρεν και του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ στην εσωτερική πολιτική της χώρας διαλύει πλέον και τις τελευταίες αμφιβολίες.
Και όσοι εξ ημών τάσσονταν υπέρ της.. πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, πήραμε μία γεύση του τι ακριβώς σημαίνει αυτό στην πράξη: Ένας Φιλανδός Επίτροπος και ένας Λουξεμβούργιος πολιτικός έβαλαν τον πιστόλι στον κρόταφο της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, θέτοντάς την ουσιαστικά προ ενός πολύ συγκεκριμένου διλήμματος – “ή συναινείτε, ή χρεοκοπείτε”.
Ας το χωνέψουμε λοιπόν: πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ιεραρχικά κατώτεροι, από υψηλόβαθμους Ευρωπαίους αξιωματούχους. Κάτι σαν τοπικοί άρχοντες ενός χρεοκοπημένου δήμου, ο οποίος ζητάει έκτακτη οικονομική ενίσχυση από την κεντρική κυβέρνηση.
Φυσικά, δεν ισχύει το ίδιο για την πολιτική ηγεσία της Γερμανίας, ή της Ιταλίας.
Αλλά μήπως έχουν την ίδια ισχύ ο δήμαρχος της Σερίφου, με τον περιφερειάρχη Αττικής ή τον πρώτο σε σταυρούς βουλευτή της Β' Αθηνών, ο οποίος διορίζεται συνήθως επικεφαλής σε κάποιο πανίσχυρο υπουργείο;
Το μεγάλο ερώτημα βέβαια είναι για ποιο λόγο η Τρόικα ζητάει μετ' επιτάσεως τη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό, παρουσιάζοντάς της ως όρο για την εκταμίευση της επόμενης δόσης από τα χρήματα του Μηχανισμού Στήριξης, αλλά και για τη νέα έκτακτη δανειοδότηση της Ελλάδας, με 50 έως 60 δισεκατομμύρια ευρώ, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες της επόμενης χρονιάς.
Δύο είναι οι πιθανές ερμηνείες:
σύμφωνα με την πρώτη και επίσημη, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να έχουν στα χέρια τους μια χειροπιαστή απόδειξη ότι η Ελλάδα θα τους ξεπληρώσει το δάνειο, ώστε να παρουσιάσουν προς έγκριση στα Κοινοβούλια τους ένα νέο πακέτο στήριξης της χώρας.
Πράγματι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Γερμανοί, Φιλανδοί, κ.α. ψηφοφόροι (και βουλευτές) θα επαναστατήσουν όταν τους ζητηθεί να βάλουν εκ νέου το χέρι στην τσέπη. Αμφιβάλλω όμως αν οι αντιδράσεις αυτές θα κατευναστούν αν πουν στο λαό τους, “κοιτάξτε, μας διαβεβαίωσε ότι θα εφαρμόσει το πρόγραμμα και ο κ. Σταϊκούρας μαζί με τον κ. Μηταράκη”.
Επομένως,
η δεύτερη ερμηνεία μοιάζει πολύ πιο λογική:
η Τρόικα δηλαδή πιστεύει ότι η κυβέρνηση δεν θα καταφέρει να φέρεις εις πέρας το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Και αυτό όχι μόνο επειδή απέτυχε να εφαρμόσει το Μνημόνιο. Κυρίως, επειδή το Μεσοπρόθεσμο περιλαμβάνει μέτρα όπως η ουσιαστική εκχώρηση της αρμοδιότητας για τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας στην Τρόικα και η τοποθέτηση Επιτρόπων της στα υπουργεία. Είναι αμφίβολο αν μέτρα όπως αυτά θα περάσουν καν από τη Βουλή. Ο μόνος τρόπος είναι είτε να συναινέσει η ΝΔ, είτε να οδηγηθούμε σε εκλογές και να τα λάβει η επόμενη μη αυτοδύναμη (και άρα αδύναμη) κυβέρνηση συνασπισμού, υπό την απειλή της άμεσης χρεοκοπίας. Με λίγα λόγια, δεν αποκλείεται ο κ. Ρεν να επιθυμεί να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές.
Δεν εξετάζω αν όλα αυτά είναι για το καλό μας, ή όχι. Αν η Τρόικα έχει δίκιο σε αυτά που ζητάει, ή όχι. Η μείζων παρατήρηση σε αυτήν τη χρονική συγκυρία είναι ότι η χώρα τίθεται πλέον “under new management”.
Βέβαια, επιλογές πάντα υπάρχουν.
Κυρίως, υπάρχει η επιλογή να χωρίσουμε τα τσανάκια μας με τους Ευρωπαίους και να τραβήξουμε το δικό μας μοναχικό δρόμο. Σε αντίθεση όμως με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, όπου δήμοι όπως της Κερατέας ή των Ζωνιανών έχουν ουσιαστικά ανεξαρτητοποιηθεί από την επικράτεια, χωρίς καμία συνέπεια, σε περίπτωση που κηρύξουμε επανάσταση στον κ. Ρεν, ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, χωρίς το άλλοθι του ΔΝΤ ή της Τρόικας.
Θα πρέπει δηλαδή να συμπεριφερθούν ως πραγματικοί ηγέτες και όχι σαν καρικατούρες ενός ακέφαλου πλέον πολιτικού συστήματος..
Nικ.Mαλεβίτης
