Οι καρέκλες, τα γκάλοπ και το ανώριμο πολιτικό σύστημα..

Στην εποχή των μεγάλων αναταράξεων το πολιτικό μας σύστημα φανερώνει μία πρωτοφανή για το ύψος των προκλήσεων και των διακυβευμάτων ανωριμότητα.

Αν η μία πλευρά ή άλλη έχει λιγότερο ή περισσότερο δίκιο, αν οι θέσεις της είναι οι σωστές ή καλύτερα ή πιο ικανές να αντιμετωπίσουν την κρίση δεν είναι το μείζον.
Το μέγιστο καθήκον είναι να...βρεθούν στην ίδια όχθη οι κατά το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις, γιατί μόνο με συγκέντρωση δυνάμεων αντιμετωπίζονται οι προκλήσεις και τα προβλήματα.

Αλλά για μία ακόμα φορά αδυνατούν να συμφωνήσουν. Το κακό δεν είναι ότι δεν ευθυγραμμίζονται στον κοινό στόχο. Το χειρότερο είναι ότι διαφωνούν για το επιμέρους, για την πολιτική ή για την ακρίβεια για ένα μέρος της που πρέπει να εφαρμόσουν.

Γιατί όσο σημαντικοί κι' αν είναι οι συντελεστές φορολογίας, όσο σπουδαία κι' αν κρίνεται η φορολογική πολιτική, είναι λιγότερο καθοριστική από το σύνολο της πολιτικής.

Κι΄ ενώ θα περίμενε κανείς να καθίσουν στο τραπέζι και να βρουν τη λύση υιοθετώντας κοινή πολιτική, τελικά με διάφορα προσχήματα αρνούνται να πράξουν αυτό που έκαναν οι προκάτοχοί τους πριν από 20 και πλέον χρόνια.

Δεν πιστεύω ότι το κάνουν για την καρέκλα, ούτε γιατί άλλαξαν τα αποτελέσματα των σφυγμομετρήσεων της κοινής γνώμης.

Το ζήτημα είναι πιο απλό, αλλά πιο οδυνηρό. Το πολιτικό μας σύστημα δεν έμαθε ακόμα να συζητάει, να συμφωνεί, να συμβιβάζεται. Γιατί πολιτική συμφωνία σημαίνει πρωτίστως συμβιβασμός.
Θ.Λυρτσογιάννης