Η αντιπαράθεση δύο παράλληλων συμβάντων στην χθεσινή ημέρα σκιτσάρει, επιγραμματικά, την τραγική πτώση του ελληνικού κράτους.
Μέσα στην Βουλή, 153 άνθρωποι ψήφιζαν ένα νομοσχέδιο το οποίο δεν το ήθελαν, και στο οποίο δεν πίστευαν, υπό τον διπλό φόβο να μην έχει η κυβέρνηση λεφτά να πληρώσει μισθούς και συντάξεις τον επόμενο μήνα, και, ακόμα χειρότερο, να... εξοριστούν από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός τους, και αργότερα να χάσουν τον ευτραφή μισθό του βουλευτή.
Έξω από την Βουλή, και ούτε 100 μέτρα μακριά, εκατοντάδες διαδηλωτές/αγωνιστές του ΠΑΜΕ, υπερασπιζόντουσαν την ασφάλεια και το δικαίωμα των 153 βουλευτών να ψηφίσουν αυτό που δεν θέλανε να ψηφίσουν, εναντίον μίας, καθιερωμένης πλέον, παρακρατικής ομάδας ¨φασιστοειδών¨ κουκουλοφόρων, η οποία έχει καταστεί, πολλά χρόνια τώρα, αναπόφευκτη εγκληματική παρουσία σε κάθε μεγάλη λαϊκή διαδήλωση, με την ευγενή φροντίδα της εκάστοτε κυβέρνησης των δύο μεγάλων κομμάτων, συμπεριλαμβανομένης και της παρούσης.
Η αστυνομία, περίμενε μισή ώρα να παρουσιαστεί, αφού δεκάδες διαδηλωτές του ΠΑΜΕ είχαν τραυματιστεί. Το επιστέγασμα αυτής της τραγικής κρατικής απουσίας, ήταν ότι η ηγεσία του ΠΑΜΕ, αργότερα κοινοποίησε, ότι η ίδια είχε ζητήσει από την αστυνομία να μην επέμβει, και η αστυνομία συμμορφώθηκε με την παράκληση/προτροπή του ΠΑΜΕ.
Εάν υπήρχε τσίπα στον ελληνικό πολιτικό χώρο, ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης, και ο υπουργός της δικαιοσύνης και της ¨ασφάλειας¨ του πολίτη θα είχαν σήμερα παραιτηθεί. Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς, από ένα κράτος, όπου η αστυνομία ακολουθεί τις συμβουλές/διαταγές μίας ομάδας πολιτών για να πράξουν το καθήκον τους, το οποίο είναι να διαφυλάξουν την ασφάλεια των πολιτών και τους νόμους της χώρας. Δεν θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς μία καλύτερη πιστοποίηση της αποτελεσματικής λειτουργίας του Κουμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, και της ανύπαρκτης λειτουργίας του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος.
Το πρόβλημα είναι ότι το δεύτερο μας κυβερνά, και το πρώτο ελπίζει να μας μετατρέψει σε μία Κούβα η σε μία πρώην Σοβιετική Ένωση. Και για αυτό οι πολίτες ζητάνε τον ΚΑΝΕΝΑ σε κάθε δημοσκόπηση τα τελευταία χρόνια.
Η κυβερνητική ανυπαρξία σε συνδυασμό με τη τεράστια οικονομική, πολιτική, θεσμική και κοινωνική εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας αποτελούν, πλέον, έναν μέγιστο εθνικό κίνδυνο.
Το έθνος μπορεί να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή, και τα αποτελέσματα θα ήταν τραγικά. Αφού οι δύο πρώην συμφοιτητές, Παπανδρέου και Σαμαράς, δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν να συνεργαστούν, εκλογές είναι η μόνη, ίσως, λύση, προς αποτροπή χειρότερων εθνικών καταστάσεων.
Πολλές είναι οι φωνές που μιλάνε εναντίον εκλογών, διότι, πράγματι, η Ευρώπη και η Τρόικα, επιθυμούν πολιτική σταθερότητα. Αλλά η σταθερότητα στον πολιτικό και τον κοινωνικό χώρο στην χώρα μας, έτσι και αλλιώς, έχει προ πολλού χαθεί.
Οι άμεσες εκλογές αποτελούν την μεγαλύτερη ελπίδα για μία εκτόνωση της κοινωνικής οργής, και για ένα αναπροσανατολισμό της ελληνικής πολιτικής..
Ντ.Κουτσολιούτσος
