Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε λάβει την 6η δόση από τον Σεπτέμβριο, αλλά δεν τα κατάφερε κυρίως λόγω των χειρισμών των κ. Παπανδρέου και Βενιζέλου.
"Οι επαίτες δεν έχουν επιλογή", αναφέρει ένα αγγλοσαξονικό ρητό.
Η Ελλάδα βιώνει εδώ και καιρό αυτήν την πραγματικότητα.
Όμως, δεν θα πρέπει να κατηγορήσει πρωτίστως κανέναν άλλον εκτός από τον εαυτό της, και πιο συγκεκριμένα το... πολιτικό προσωπικό, τη δημόσια διοίκηση, τις ΔΕΚΟ, την τοπική αυτοδιοίκηση, το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και νοσοκομειακής περίθαλψης και τον κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα.
Αν η χώρα δεν έφθανε σε αυτό το σημείο, δεν θα είχε ανάγκη τα δάνεια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ και επομένως δεν θα υπέμενε τους όρους των ξένων πιστωτών και θα κρεμόταν από τα χείλη της κ. Μέρκελ ή του κ. Σόιμπλε.
Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε λάβει την 6η δόση από τον Σεπτέμβριο, αλλά δεν τα κατάφερε κυρίως λόγω των χειρισμών των κ. Παπανδρέου και Βενιζέλου.
Η απουσία σημαντικών λήξεων ομολόγων τους προηγούμενους μήνες επέτρεψε στους δανειστές να σφίξουν τον κλοιό για να επιτύχουν τη δρομολόγηση επιπρόσθετων μέτρων λιτότητας από την προηγούμενη κυβέρνηση και την τωρινή, με στόχο τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος.
Οι αποφάσεις της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. στις 26 - 27 Οκτωβρίου και τα γεγονότα που ακολούθησαν άλλαξαν άρδην τα δεδομένα για δύο λόγους:
Πρώτον, η Ελλάδα θα λάμβανε μια μεγάλη δόση, ύψους 80 δισ. ευρώ συνολικά, το δίμηνο Φεβρουαρίου- Μαρτίου, όσα δηλαδή δεν είχε λάβει μέχρι σήμερα από το πρώτο πακέτο ύψους 110 δισ. ευρώ.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η συνολική χρηματοδότηση προς την Ελλάδα θα ανέβαινε σημαντικά, βάζοντας για τα καλά την Ε.Ε. στο τριπάκι. Κι ως συνήθως, αν κανείς μπει στον χορό, θα χορέψει.
Δεύτερον, η ιδέα περί δημοψηφίσματος του κ. Παπανδρέου κλόνισε τελείως την εναπομείνασα εμπιστοσύνη τους στον ίδιο και γενικότερα στους Έλληνες πολιτικούς.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η εξασφάλιση της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης πολιτικής συναίνεσης κατά τα πρότυπα της Πορτογαλίας στην υλοποίηση του οικονομικού προγράμματος που θα συνοδεύει το νέο δανειακό πακέτο ήταν αυτονόητη.
Σε αυτήν θα έπρεπε να συμμετάσχουν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα και φυσικά η Ν.Δ. που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, πράγμα που έγινε.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η δέσμευση της κυβέρνησης Παπαδήμου στην υλοποίηση των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου θα έπρεπε να είναι αρκετή για τους πιστωτές.
Όμως, η διάρκεια ζωής της κυβέρνησης Παπαδήμου είναι περιορισμένη.
Επιπλέον, το κόμμα της Ν.Δ., που ίσως εκλεγεί, έχει υιοθετήσει μια αντιμνημονιακή ρητορική εδώ και καιρό, η οποία δημιουργεί αμφιβολίες στους δανειστές για την πιστή εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος στο μέλλον.
Επιχειρούν, λοιπόν, να διασφαλιστούν στο μέτρο του δυνατού ότι δεν θα βάλουν τόσα λεφτά και στο τέλος η νέα ελληνική κυβέρνηση θα κάνει τα δικά της.
Οι έγγραφες δεσμεύσεις που ζητούν από τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα έχουν αυτό το νόημα, αν καταλαβαίνουμε σωστά.
Όμως, στην πορεία προφανώς διαπίστωσαν ότι με έναν σμπάρο θα μπορούσαν να χτυπήσουν δύο τρυγόνια.
Το δεύτερο τρυγόνι είναι ο κ. Σαμαράς, αφού θέτοντάς του το δίλημμα «ή η υπογραφή σου κι η 6η δόση ή γιοκ και χρεοκοπία της χώρας» θα έπλητταν την αξιοπιστία του στα μάτια του ελληνικού λαού.
Ως γνωστόν, ο αρχηγός της Ν.Δ. δεν είναι δημοφιλής στους κόλπους της Ε.Ε. για τη στάση που έχει κρατήσει απέναντι στο μνημόνιο, παρότι το κόμμα του έχει ψηφίσει αρκετά από τα νομοσχέδια που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου.
Από αυτήν την οπτική γωνία, oι σκληροπυρηνικοί της Ε.Ε. και κυρίως οι Γερμανοί θέλουν να δώσουν ένα μάθημα στον κ. Σαμαρά που έχει κι άλλους αποδέκτες.
Αυτή η άποψη ενισχύεται περισσότερο από το γεγονός ότι η ενυπόγραφη επιστολή δεν λέει πολλά πράγματα, υπό την έννοια ότι κάποιος μπορεί να τη στείλει και να μην τηρήσει τις δεσμεύσεις, προβάλλοντας διάφορες προφάσεις, π.χ. την αλλαγή των συνθηκών.
Την επιστολή θα μπορούσε να υπογράψει κάλλιστα ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ., κ. Δήμας, ο οποίος είναι υπουργός της κυβέρνησης Παπαδήμου και έχει διατελέσει Ευρωπαίος επίτροπος.
Ούτε πρόκειται να πειστούν οι αγορές από την επιστολή που θα φέρει την υπογραφή του κ. Σαμαρά ότι η ελληνική κυβέρνηση η οποία θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές θα τα καταφέρει.
Για τις αγορές το πρόβλημα δεν είναι ούτε οι προσεχείς ελληνικές εκλογές, ούτε οι γαλλικές, ούτε οι γερμανικές.
Το πρόβλημα είναι οι πολιτικοί, εντός κι εκτός Ελλάδος, γιατί έχουν δείξει μέχρι σήμερα ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κρίση.
Μακάρι τα αδιέξοδα να μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με ενυπόγραφες επιστολές από τους κ. Σαμαρά, Παπανδρέου και άλλους.
Όμως, δεν αυτό γίνεται, και στην Ε.Ε. θα έπρεπε να το γνωρίζουν.
Dr. Money
