ια μία οποιαδήποτε εργασία..Άρθρο-ανταπόκριση
του Μιχάλη Ιγνατίου
Συνάδελφος σε εφημερίδα της ελληνο-αμερικανικής κοινότητας, μου είπε μία κουβέντα που με συγκλόνισε:
«Ακούγονται ξανά τα ελληνικά στην Αστόρια», σημείωσε με νόημα και με... χαρά, θα έλεγα, μου ανακοίνωσε πως αρκετοί Ελληνο-αμερικανοί που είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα, επιστρέφουν μαζικά και αναζητούν την τύχη τους, όπως τα παλιά τα χρόνια, όταν πολλοί εξ αυτών, «πηδώντας» από τα καράβια βρήκαν τον δρόμο τους στη «Γη της Επαγγελίας», όπως ονόμαζαν τότε την Αμερική. Ο συνάδελφος μου ανακοίνωσε επίσης πως εκτός των Ελληνο-αμερικανών, φτάνουν και νέα παιδιά, απογοητευμένα από την οικονομική κρίση που σάρωσε την Ελλάδα, ελπίζοντας για μία οποιαδήποτε εργασία, ώστε να ενισχύσουν τις οικογένειές τους «που έμειναν πίσω στην πατρίδα».
Το πρόβλημα είναι η αυστηρότητα των αμερικανικών νόμων για τους λαθρομετανάστες, αλλά και το κυνηγητό της Υπηρεσίας Μετανάστευσης, που είναι ανελέητο. Τούτη η χώρα, στην οποία φτάνουν γεμάτοι με ελπίδες οι ξένοι, δεν έχει αισθήματα, και δεν συγχωρεί τους «παράνομους». Τους συλλαμβάνει, τους ρίχνει στη φυλακή μέχρι να απελαθούν μαζί με τα όνειρά τους.
Βέβαια, η Αμερική έχει αποδείξει πως γνωρίζει τον τρόπο εκμετάλλευσης των ξένων «μυαλών». Τους αρπάζει και τους χρησιμοποιεί για το καλό της ίδιας. Διότι, πού νομίζετε ότι στηρίχθηκε -και συνεχίζει να στηρίζεται- η μόνη υπερδύναμη. Δεν είναι υπερβολή αν υποστηρίξει κανείς πως χωρίς τους ξένους, δεν θα είχε γίνει η πιο πλούσια και η πιο ισχυρή χώρα στον κόσμο.
Οι δεκαετίες '60 και '70 ήταν πολύ δύσκολες για τη χώρα μας και πολλοί Ελληνες επέλεξαν την επιλογή της μετανάστευσης. Δεν ήταν η καλύτερη λύση. Ο μετανάστης, ανεξάρτητα από χρώμα, φύλο, θρησκεία και κουλτούρα, νιώθει το ίδιο μίσος του ρατσισμού. Πιστέψτε με ότι προκαλεί πολύ μεγάλο πόνο. Ακόμα και τώρα, μερικοί άνθρωποι -αν και πολλά χρόνια στην Αμερική- ακούν τη γνωστή μισητή φράση: «Εάν δεν σου αρέσει να επιστρέψεις στην πατρίδα σου»...
Και την απευθύνουν σε συμπολίτες τους, που ίσως πρόσφεραν περισσότερα από τους Αμερικανούς, σε ανθρώπους που παντρεύτηκαν, που γέννησαν και μεγάλωσαν τα παιδιά τους στην Αμερική και τη θεωρούν ως δεύτερη, αλλά αγαπημένη, πατρίδα. Διότι τους έδωσε αυτό που δεν μπορούσε να τους προσφέρει η πρώτη τους πατρίδα: Ψωμί, ελπίδα και μέλλον για τα παιδιά τους.
Είναι τραγικό αυτό που φαίνεται ότι εκτυλίσσεται από το καλοκαίρι μέχρι σήμερα... Αλλά μεγαλύτερη τραγωδία αποτελεί το γεγονός της μεγάλης φυγής των νέων, που στην συντριπτική τους πλειονότητα είναι σπουδασμένοι, και πριν κτυπήσει η κρίση ήταν έτοιμοι να ανοίξουν τα φτερά τους, να δημιουργήσουν και να προσφέρουν τις γνώσεις τους από τα ξένα πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Η Αμερική -εάν δεν πολλαπλασιαστεί ο αριθμός των πράσινων καρτών για τους Ελληνες πολίτες- είναι ο «απαγορευμένος παράδεισος», ενώ η Ευρωπαϊκή Ενωση που δημιουργήθηκε για να δώσει όραμα και ελπίδα τους πολίτες της, αποδεικνύεται κόλαση για τους λαούς των μικρών χωρών.
Δυστυχώς η Ελλάδα έκαψε τα όνειρα των νέων της. Αδυνατεί να τους δώσει την παραμικρή ευκαιρία, δεν τους αξιοποιεί και τους υποχρεώνει να ρίξουν πέτρα πίσω τους, ανοίγοντας ξανά -μετά τη μαζική επιστροφή της δεκαετίας του '80- το κεφάλαιο της ελληνικής μετανάστευσης.
Οι Ελληνες πολιτικοί ευθύνονται για την τραγωδία της ελληνικής οικονομίας, αλλά και για την απώλεια της καλύτερης γενιάς από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι παιδιά με τις καλύτερες σπουδές και με άριστα προσόντα, που δεν μπορούν να συναγωνιστούν με τις μετριότητες που προωθούν οι απατεώνες της πολιτικής και της οικονομικής ζωής του τόπου.
*αναδημοσιεύεται από το Έθνος.
